Iedereen heeft het nieuws gisteren en vandaag al wel gezien. De chaos, de ravage, de treurnis omwille van de slachtoffers. Pukkelpop zit erop voor 2011, spijtig dat het in mineur is. Straks mijn relaas maar eerst het positieve.
Zoals steeds missen Stefan en ik onze eerste afspraak op de weide. The Sore Losers moeten we aan ons voorbij laten gaan wegens te laat vertrokken. Stefan en ik fietsen tegen de middag richting Kiewit. We stoppen bij het Texaco tankstation om snel een broodje te eten en ik drink er een Red Bull bij om wat energie aan te zuiveren om drie dagen festivalitis te overleven. We hebben meteen spijt van onze keuze voor een lange jeans maar we zetten als echte die-hards door en fietsen door naar de weide.
Lange wachtrijen maar den deze ziet meteen een snelle manier om binnen te komen. Twee korte rijen voor mensen met dagtickets maar blijkbaar aanvaarden ze daar ook combi tickets. We zijn binnen op twee minuten. Whoehahahaha aan allen die teveel geduld hebben. We pikken onze drankbonnetjes op en passeren het gekweel van Eliza Doolitle in de marquee. Aan de Humo stand halen we twee programmaboekjes op en we besluiten eerst de Chateau te verkennen met Trophy Wife, een jonge versie van Foals. Niet slecht maar toch wat eenheidsworst na een nummertje of drie. Het is veel te heet en Stefan en ik besluiten om terug naar huis te fietsen om van tenue te wisselen. Zo geschied.
Snel over en weer heet dat en een klein uurtje later staan we aan de Main Stage samen met Danny naar Face To Face te kijken. Snelle old school punkrock nog van voor de tijd van Green Day en consoorten. Lekker vlammen zo vroeg op de dag. Ik blijf echter uitkijken naar vanavond, naar de Foo Fighters. We drinken nog wat pintjes en leggen ons in de schaduw van de vlaggen aan de Chateau met The Wombats op de achtergrond. Ook niet slecht trouwens maar het is warm, heet, puffen .... Een half uurtje later wandelen we weer de Chateau in om The Sound of Arrows te gaan bekijken. Iets electronisch met een 'gay' zanger. Niet meteen ons ding dus nemen we na anderhalf nummer al afscheid. We hebben even tijd en gaan voor een pizzake en een pintje. Daarna is het twijfelen tussen Explosions In The sky of The Naked And Famous. We gaan voor het eerste en we leggen ons buiten aan de Marquee. Ik ga pissen en breng een frietje en een boulet mee. Smullen. Misschien hebben we hier de verkeerde groep gekozen vermits de explosions in the sky later echt zouden losbarsten. Hadden we voor die andere groep gegaan zouden we waarschijnlijk ettelijke Vlaamse babes naakt zien rond paraderen hebben. Mjah.
Frietje binnen en ik wil per se Skunk Anansie gezien hebben. Danny wil mee. Enkel Stefan is geen voorstander en die gaat pissen. Voordien waren we reeds Vicky, Nele, Vanessa en haar nieuw lief Vanessa (echt waar), Karolien, Davy, Bert en Lesley tegengekomen en we vervoegen hen tijdens het concert van Skunk op de Main Stage. Skin heeft een engelenstem. Tweede hoogtepuntje van de dag wat mij betreft. Stefan gaat na een tiental minuten schuilen en zegt me waar ik hem kan vinden straks. Het begint wat te regenen en grap met Bert over het feit dat iedereen regenjasjes aantrekt. Wij 'echte mannen' blijven in t-shirt staan kijken naar Skunk Anansie. Het regent me toch iets te hard en ik ga Stef zoeken in de club. Vind hem niet meteen en twijfel of het niet in de Chateau was dus wandel ik terug naar de groep van Vicky en co. Dan breekt de hel los.Mijn interpretatie van de feiten:
Een eerste bliksemschicht schiet langs de Main Stage en de lucht kleurt zwart en groen. We besluiten met z'n allen te gaan schuilen in de biertent op het terrein aan de Club. Voor de biertent staat nog een partytent met daaronder vele houten banken en tafels. Hieronder staat het stampvol mensen die aan het schuilen zijn voor het komende onweer. Wij kruipen dus de biertent in en nog geen minuut later vliegt de partytent voor onze neus aan flarden. De wind rukt aan elk zeil, elke vlag en in enkele seconden is de partytent verdwenen. Pilaren knakken simpelweg in twee, koorden knappen. Bert en ik kijken naar boven en ook onze schuilplaats begint te scheuren. We maken dat we weg zijn. Ik volg Bert en sleur Lesley met me mee al raak ik haar later toch nog kwijt in het tumult. Ik zie mensen onder zeilen schuilen, onder banken liggen en vooral wegvluchten in alle richtingen. We schuilen zelf met enkele anderen onder een plastic zeil tegen de hagelstenen die als pingpongballen zo groot uit de hemel worden gekatapulteerd. De hagel voelde alsof je onder vuur werd genomen door een vuurpeloton. Pijnlijk.
Als de storm na tien minuten is gaan liggen besluiten Bert en ik rustig richting de uitgang te wandelen. Rondom is de schade groot. Partytent weg. Vlaggen schots en scheef. Weg ook. Panelen omgewaaid. Takken op de weg. Een geluidstoren die tegen de grond is gegaan. Later hoor ik dat ook het grote scherm aan de club tegen de vlakte is gegaan. Onderweg naar de uitgang zien we een omgevallen boom op de Proximus stand liggen. Op het terrein van de Marquee en de Chateau lijkt links alles redelijk ok maar rechts ligt gans de Chateau in duigen. Dit kan niet goed aflopen zeggen we dan al tegen elkaar. Hier en daar zijn er nog bomen geknakt en fout terecht gekomen. We klimmen over de Pukkelpop letters die aan een stelling hingen aan de ingang. Ook dit ligt allemaal tegen de aardkorst. We krijgen de eerste signalen door dat men al iemand aan het reanimeren is en de hulpdiensten komen in massa aangereden. Gelukkig kwam dit allemaal snel op gang. We vinden een deel van onze groep terug bij de ingang op de wei. Vicky, Lesley, Bert, ik, Vanessa. Mijn GSM is ondertussen plat en verzopen dus ik heb geen weet van Stefan of Pip. Ook Vanessa (vriendin van dus) en Nele zijn vermist. Beiden waren op toiletbezoek als het onweer losbarstte. Zelf hoop ik dat Stefan niet in de Chateau zat maar zeker weet ik dat niet. 
Omdat ik geen nieuws heb van Stef en Pip, het koppel waar ik verblijf besluit ik met Bert mee te gaan. Die woont ten slotte ook in Runkst dus zit toch al korter bij. We wandelen langs de fietsenstalling in de hoop Stefan daar aan te treffen. Geen geluk. We stoppen nog even verder bij een tante en een kameraad van Bert en in de tussentijd ga ik nog twee keer Stefan zoeken bij onze fietsen. Geen geluk. Bert en ik wandelen door tot bij Nina waar we onze kleren tot op onze boxershort uitspelen en we ons afdrogen. Bert bezorgt me een T-Shirt en trekt zelf een ander hemdje aan. GSM nog steeds uitgeteld maar ook alle netwerken liggen plat dus bellen had toch geen zin. Nadeel is wel dat ik geen enkel telefoonnummer ken. Ik vind Pipke haar nummer in de telefoongids en bel van bij Nina maar geen gehoor. Bert en ik stappen wat later in zijn wagen en rijden richting Runkst. Wel een sjiek zicht. Twee mannen in t-shirt en hemdje in onze boxershorts in de wagen. Gelukkig heeft de politie andere katjes te geselen want dit uitleggen bij een controle wordt wel heel raar. We passeren nog even bij Stef en Pip thuis en ik ga in mijn ongewone tenue aanbellen. Niemand thuis en de ongerustheid slaat toch een beetje toe.
Een droge broek van Bert gekregen. Ondertussen ook mijn mama gebeld en haar gerust gesteld. Ook mijn liefje moet de muren oplopen want ik was voor geen meter bereikbaar en via mijn mama kom ik dan toch aan haar GSM nummer. Ik bel haar meteen; met Berts GSM nog steeds; en ben enorm opgelucht haar stem te horen. En dat was aan de andere kan van de lijn zo te horen wederzijds. Bert en ik kijken naar de diverse nieuwsberichten op VRT, VTM en TV Limburg. Geen goed nieuws want reeds twee doden. Fuck fuck fuck. Niet goed. Met een halve internetconnectie komen we via Facebook te weten dat het meerendeel van onze vrienden ok zijn. Ook Pip is terecht en ze is thuis geweest maar zit op dat moment bij Tamara en Bert (een andere Bert !!!). Ze zijn zo lief mij te komen oppikken zodat ook ik terug wat meer op mijn gemak zit. Nog geen nieuws van Stefan. Dan belt Nele naar Bert om te zeggen dat ook zij en de andere Vanessa ok zijn en blijkbaar heeft zij Stef aan de fietsenstalling zien staan op zoek naar mij. Onze fietsen hangen echter samen vast dus hij is een beetje gekloot door de omstandigheden maar hij is wel veilig en wel en dat is veel meer waard. Iedereen die ik ken is dus ok. Een pak van mijn hart en ik licht Pip meteen in dat Stef zich niet onder de slachtoffers bevind. Ik dus mee naar Tam en de andere Bert.
Bij Tam en Bert voor de zoveelste keer mijn relaas gedaan en dan eindelijk even relaxen in een rustige omgeving. Er gaan nog enorm veel telefoontjes en smsjes over en weer en ik vind eindelijk een oplader voor mijn GSM. Dank je Tammie, je bent een schat. Stef is te voet onderweg en wordt opgepikt door Bert. We worden wat later herenigd en de knuffels vliegen over en weer. Iedereen safe. Oef. We pikken nog wat nieuws mee op de diverse mediaformats en we horen dat er vier podia naar de vaantjes zijn: Chateau, Wablieft!, Boiler Room en Shelter. We bestellen pizza en bekomen van de gebeurtenissen. Op dat moment wordt er al gesproken van vier doden. Ellende ellende. Ikzelf kan eindelijk wat berichtjes beantwoorden en vrienden gerust stellen. Bedankt allemaal voor jullie bezorgdheid trouwens. Als mijn GSM iets of wat opgeladen is bel ik nog een laatste keer met mijn lief. Goed om gewoon haar stem te horen al heb ik geen besef meer van tijd. Het moet dan al laat zijn geweest.
Vanmorgen komt met de nieuwe feiten het besef wat voor een ramp op de weide heeft plaatsgevonden. Vijf doden ondertussen en nog een vijftiental zwaar gewonden. Ook nog eens een 70-tal lichtgewonden. Een grote ramp door tien minuutjes zwaar onweer. Erg, heel erg. Zeer zeker niet de schuld van de organisatie. Dit had niemand kunnen voorzien of voorspellen. En de dag was net zo mooi begonnen. Grootmoedig om de rest van het festival af te gelasten. Primair zijn de families van de slachtoffers. Ik als vaste gast op het festival begrijp het perfect want, nog steeds zwaar aangeslagen.
Nog eens merci aan iedereen voor opvang, droge kledij, het luisterend oor, ...
R.I.P. aan de slachtoffers. Moed aan de families ervan. We denken aan jullie.
