KAYDEN

Voorbije zaterdag moest ik naar het naamfeest van mijn kleinste petekind Kayden. Een naamfeest is zoiets als een doopfeest maar dan de vrijzinnige versie. Leuk, persoonlijk, anders, .... De mama en papa van Kayden vroegen mij dan ook om voor deze dag een leuk naamverhaal te schrijven en of ik dit, als zijn peter zijnde,  wou komen brengen op de deugniet zijn naamfeest. Met veel plezier heb ik deze opdracht aanvaard. het verhaal op zich is al enkele weken geleden geschreven maar tot vorig weekend kon ik het uiteraard niet posten maar nu krijgen jullie het ook te lezen. Veel plezier:

KAYDEN

 

Er waren eens, een paar jaar geleden, in een bos vlakbij Nieuwmoer, twee egeltjes die mekaar tegenkwamen op hun dagelijkse ochtendwandeling. “Goeie morgen” zei egeltje Nattie. “Goeiemorgen” knikte Tomba, de andere egel. Ze raakten na hun goeiemorgenwensen zoetjesaan aan de praat en besloten nog diezelfde dag samen naar een lekker egelbuffet te gaan. Ze aten lekkere kevers en rupsen tot hun buikje vol zat en ze samen achterover ploften in het malse gras. Nattie, de vrouwtjesegel vertelde honderduit over zichzelf en Tomba luisterde. Daarna was het Tomba’s beurt om zichzelf voor te stellen en dit keer luisterde Nattie aandachtig. Ze spraken daarna nog enkele keren samen af en werden stilaan verliefd op mekaar. Ze trouwden en hielden een heel groot bostrouwfeest met allerlei genodigden. Herten, vossen, konijnen en hazen, andere egels en eekhoorntjes. Ze waren allemaal aanwezig. Niet veel later werd hun eeuwige trouw bekroond met een klein nieuw egeltje dat groeide in Nattie’s buik. Toen het kleine wonder geboren werd verliep alles voorspoedig en Nattie en Tomba waren zielsgelukkig. Het mannetje had van die lieve kleine voetjes en een schattig egelsnoetje en van die zachte nieuwe stekeltjes. Het was een pareltje. Ze wisten alleen niet goed welke naam ze hun kleintje moesten geven en besloten de eerste weken af te wachten en het lot dit te laten beslissen.

In de eerste dagen na de geboorte kwamen er vele van hun dierenvrienden op bezoek om het kleine ventje te bewonderen en om Nattie en Tomba te feliciteren. De vossen vonden het egeltje om te stelen. De hazen vonden hem ‘snel’. De eekhoorntjes zeiden dat het er net zo leuk uit zag als verse nootjes en de herten dachten dat het een schatje was. Eén van de egelvrienden van Nattie en Tomba vonden hem een geschenkje. Daarop zei Nattie tegen Tomba: “Ooh ze vinden hem een geschenkje. Laten we hem Mattis noemen?” Tomba zag dat niet zo zitten en na enig overleg werd de naam Mattis dan toch maar niet gekozen. “We vinden wel een leukere naam” troostte Tomba zijn vrouwtje en het leven ging zijn gangetje.

Twee dagen later besloten Tomba en Nattie samen met hun nieuwe aanwinst een uitstapje te maken naar Donkerland. Donkerland is een plaats aan de rand van het bos en is een beetje ruw en ruig en eigenlijk niet zo aangenaam om te vertoeven maar het is wel de perfecte plaats voor de dieren van het bos om te genieten van de mooiste zonsopgang of zonsondergang van gans de wereld. Bij één van zulke mooie zonsondergangen deelden Tomba en Nattie hun eerste verliefdheid en ze vonden het wel symbolisch om ernaar terug te keren met de vrucht van hun liefde. Ze vertrokken heel vroeg op de dag en kwamen bij het aanbreken van de dag in Donkerland aan. Ze genoten met hun drietjes van een heerlijk fris eerste zonnetje en plots zei Tomba “Misschien moeten we hem wel noemen naar dit land? Lander betekend ruig en ruw land. Is dat geen leuke naam?” Nattie op haar beurt voelde niet veel om hun kleine stekelvriend te noemen naar een plaats en samen besloten ze toch nog even af te wachten op een meer geschiktere naam.

De kleine egel werd de eerste weken snel wat groter en sterker maar ondertussen had hij nog steeds geen geschikte naam. Hij werd snel beste maatjes met één van de eekhoornjongen die twee bomen verder woonde. Toen ze op een dag samen aan het ravotten waren werden ze opgemerkt door een grote grijze buizerd die wel zin had in een lekker hapje. De buizerd maakte zich met een grote bocht hoog in de lucht klaar om aan te vallen. Daar kwam hij al zoevend snel naar beneden gedoken, de klauwen in de aanslag. Maar de kleine egel had hem al snel opgemerkt. Toen de buizerd nog op enkele meters van hem en zijn speelkameraadje verwijderd was, rolde hij zich in een bolletje op en stak elke stekel op zijn kleine lijfje als een speer hoog in de lucht. De buizerd deed een poging om het egeltje met zijn klauwen vast te grijpen maar de scherpe stekels deden hem zoveel pijn dat hij al snel afzag van zijn plan en al krijsend vloog hij weer weg op zoek naar een ander slachtoffer.

Door het gekrijs van de roofvogel werd de aandacht gewekt van Tomba en Nattie die vlug aangerend kwamen. Ze wisten niet wat er precies was gebeurd maar toen ze bij hun kleine spruit en zijn vriendje toekwamen werden ze meteen ingelicht door Slavo de bosuil. Slavo had het hele gebeuren goed kunnen zien vanuit een nabije boom en vertelde hen het ganse verhaal van de buizerd en de stoutmoedige actie van de kleine egel. De uil besloot zijn verhaal met de gevleugelde  woorden: “Jullie zoon is een held. Waar ik vandaan kom zou men zeggen dat hij een echte Kay’Den is; een vechter zoals jullie het zouden noemen”. Nattie en Tomba keken mekaar aan en in allebei hun ogen kon je duidelijk zien dat ze Kayden wel gepast vonden bij hun kleine held. Zo kwam onze lieve kleine deugniet aan zijn naam en het drietal leefde nog lang en gelukkig.

EINDE

P.S. Nogmaals bedankt aan Tom en Natalie om mij als peter te willen. Ik blijf het een grote eer vinden. Love you guys.

VIEZE VENTJES

Vieze ventjes. Iedereen ken er wel ergens zo eentje in de familie of de vriendenkring. En als je hem daar niet vinden kan neem je maar een BV of iets dergelijks want zo lopen er ook genoeg rond. De laatste in de rij is Jos ‘schurend scharnier’ Gijsen; voormalig BRT-icoon; radio- en tv-figuur pur sang. Zelf ben ik nooit fan van de Jos geweest maar als ik hem moet plaatsen paste hij wat mij betreft in het rijtje Jan Thys, Luc Appermont, Paola Semer, Michel Follet, … Ook van deze klinkende namen ben ik nooit echt fan geweest maar het zijn wel zij die radio en tv een stuk hebben gebracht tot wat het nu is. Vies Joske valt echter van zijn voetstuk nu hij wordt beschuldigd van seksuele aantijgingen ten opzichte van zijn assistente(s) van destijds. Als je er goed over nadenkt krijgen zijn programma’s nu allemaal een vettige naklank. Ten tijde van ‘Zondag Josdag’ was ik zo’n jaar of elf en dan denk je daar uiteraard niet zo over na; al herinner ik me wel dat er hier en daar wel eens een schunnige mop of een vuil onderwerpje durfde te passeren. Is het niet in zijn programma dat er op de prime-time zondagnamiddag plots twee konijnen begonnen te vogelen en dat onze Jos daar smakelijk om kon lachen om er zelfs nog een vettige opmerking bovenop te doen? De details zijn misschien niet helemaal correct maar ik kan me zo nog iets voor de geest halen ja. Een familieprogramma mijn gat dus. ‘Het schurend scharniertje’ was ook nog zo’n geweldige naam voor één van zijn radioprogamma’s. Ik was zelfs nog een pak jonger toen dat draaide en dus weet ik in alle eerlijkheid niet waarover dit precies programma precies handelde maar als ik nu even mag fantaseren kom ik op de volgende programmaduiding:

Het schurend scharniertje: pioniersradio voor de rode oortjes met rubrieken als ‘Voorleeskwartiertje uit de pornobijbel’, ‘Waar is de G-spot’, ‘In wiens bos zit Jos?’, ‘De kreun van de week’ en ‘Nen heeeeten deeeeet uit de liiiimbuuuurg’

Ook presenteerde onze Jos jarenlang een ander programma op de openbare radio-omroep getiteld ‘Te bed of niet te bed’. In mijn ogen is deze vraag ook meteen beantwoord: Te bed: Jaaaaaaa! Niet te bed: Ook jaaaaaaaa! Want ik denk dat ons Joske zo’n oud viespeukske was dat het ook op en onder de keukentafel  van de kantine van de BRTN deed. Bah als ik moet denken aan al de medewerkers die daar ooit gegeten hebben. Misschien hing er aan één van hun sandwiches wel eens wat bilspleetzweet van de Jos geplakt. Akkubah, vies ventje.

Niet alleen de Jos is tegenwoordig een vies ventje. Ik noem er even enkele die de laatste tijd in opspraak zijn gekomen: Bisschop Roger van Beluwe. Ondertussen uitgerangeerd en weggestoken tussen wat heilige postuurkes met niets dan zijn prettige herinneringen aan die goede oude tijd waarin  hij nog het handje boven het hoofd werd gehouden door gans de Christelijke meute in België terwijl hij ‘happy moment’s beleefde met enkele neefjes. Of OCMW-voorzitter Johnny Noirhomme uit Tongeren die bij enkele dames seks eiste in ruil voor maaltijdcheques. Blijkbaar snapte die mens niet dat mensen die bij het OCMW komen aankloppen wel degelijks iets tekort komen maar dat dat iets geen seks is. Hij kreeg thuis waarschijnlijk te weinig en waar kan je je makkelijker laten blussen dan bij ‘behoeftige’, weerloze vrouwen? Gelukkig misrekende hij zich schromelijk en kwam de waarheid aan het licht. 

Meneer Gert ‘Samson’ Verhulst is nog zo ééntje die die richting uit gaat. Niet dat hij ooit werd beschuldigd van seksueel misbruik (of dat dit ooit zal gebeuren) maar ik zou er dus niet van verschieten als ook daar ooit één of ander donker kantje van wordt ontdekt. Hier gaat het weer om een soort van machtspositie die wordt gebruikt om één of ander jong spring-in’t-veldje binnen te doen. Na eerst in de rosse poes van K3 te hebben gereden was het tijd om echt kleur te bekennen en doet hij het nu met de nieuwe jonge blonde. En dan te bedenken dat hij het in het begin van zijn carrière zelfs met een hond deed. Bah, vieze Gert. Trouwens dat een jonge vrouw jezelf ook wat jonger houdt is een waarheid als een koe die ikzelf lichtjes aan den lijve ondervind want mijn vriendin is 7 jaar jonger dan mezelf. Maar het geile machtsmisbruik tegenover onschuldig lijkende huppeltrutjes gaat me mijn petje te boven. Mijn vriendin en ik hebben een normale relatie trouwens zonder werkconnecties of andere. Even ter verduidelijking.

Er schiet er mij net nog eentje te binnen: Polleke ‘ik-trek-me-met-mijn-floshke-tussen-mijn-benen-terug-uit-de-politiek’ Van Den Driessche. Onze man die het bewerkstelligde om via een gat in de nylonkous van een vrouwelijke collega haar donsje te betasten. Schamen moest ge U. Via een gat in de nylonkous nog wel. Hij had haar op zijn minst eerst nieuwe nylonkousen kunnen kopen en als hij daarbij de nodige research zou hebben gedaan (Pol was tenslotte jarenlang in de journalistiek actief) wist hij dat er zo van die kousen bestaan met de nodige gaten op strategische plaatsen. Dom dom dom van die Pol. Omdat de Pol trouwens lijsstrekker was van de N-VA in Brugge voor de volgende gemeenteraadsverkiezingen werd hij zelfs aanzien als potentieel burgemeester. Bijna hadden we dus een tweede torenpoeper onder onze burgemeesters want geloof me vrij; in Brugge zijn veel torentjes.

De laatste ‘vieze vent’ van de dag komt trouwens uit dezelfde partij als Vandendriessche en luistert naar de naam Bart De Wever. Niet dat hij kan beschuldigd worden van enige seksuele appetijt en de eventuele openbare uitspattingen daaraan verbonden maar ik vind dat die mens toch echt wel vijftien kilo teveel is afgevallen. Ik vond Bartje vroeger een gezellig cynisch dikzakje dat zich constant verbaal moet verweren tegen de boze boefjes van de klas omdat hard van de boefjes weglopen geen zin had omdat Bartje te dik stond en toch zou worden ingehaald. Door dat verbale geweld werd hij goed in meningen verkondigen en de politiek was gewoonweg de volgende stap. Ik vond de Bart van frituur Het Draakske leuk en gezellig en interessant. Nu staat hij veel te scherp en afgelijnd aan de meet en lijkt het alsof hij zijn kleine jongensimago kwijt is. En dat te bedenken dat hij nog maar aan fase 1 van zijn dieet zit want een Pronokal dieet wordt in twee fasen uitgevoerd over 2 jaar tijd.  ‘Creepy’ dacht ik toen ik hem laatst op tv zag en na de creepy volgde binnensmonds ‘Chapeau, maar het is echt een vies ventje geworden.’

GELEDEN SCHADE

Ik heb wat met de lay-out en sjablonen van mijn blog zitten foefelen en het eigenlijk zo'n klein beetje om zeep geholpen. Zo is onder andere mijn leuke achtergrond verdwenen en was er een sjabloon op gesukkeld die eigenlijk op niet veel trok. Van de sjabloon zijn we ondertussen al vanaf maar de huidige achtergrond is momenteel even het leukste wat ik op korte tijd vond in afwachting van de vorige of een andere. Ik zal nog wel zien wat ik er morgen mee aanvang.

Ter compensatie van geleden schade krijgen jullie wel nog een zestal SWS dingetjes die ik vroeger een heb geschreven. Voor diegenen die het hebben gemist zijn SWS-jes korte zinnetjes van zes woorden die zonder meer dan deze woorden een situatie aanvangen of verklaren. In de onderstaande SWS-jes zit er zo bijvoorbeeld iets bij wat ik bedacht heb en waarbij ik meteen iets had van: 'dit kan de start zijn van een leuk kortverhaaltje'. Misschien komt het er wel eens van. Wie weet. 

Geniet ervan en laat eens weten welk je de leukste vind:

* Stoelendans bij de kapper. Permanent plezier

* Luke I am not your father.

* Ze zei: “Je kwam te vroeg”

* Zijn adem rook naar eetbare slipjes.

 * Dove troubadours horen zichzelf niet vertellen.

* In de doodskist zat een spleetje.

* Hij ontmoette haar op zijn bruiloft.