SPOKEN

Levendig kan ik mij de woorden van mijn moeder nog herinneren toen ik op zesjarige leeftijd aan haar op een avond vroeg: “mama bestaan spoken echt”. Ze antwoordde toen van niet maar toch ben ik sindsdien niet helemaal gerustgesteld. Blijkbaar had ik het toen al niet met woorden die beginnen met ‘sp’; zoals daar zijn:

Spinnen: Nog steeds een hemelse schrik van. Ooit heb ik mijn pa moeten gaan halen bij de buren om een piepklein spinneke dood te knuppelen die, terwijl ik aan het studeren was,  over mijn bureau kwam gekropen. Dikke onvoldoende op dat examen gehaald trouwens omwille van de panische verlammende angst die nadien intrad waardoor ik geen enkele pagina meer kon omdraaien en daarom slechts één van de zevenenvijftig te leren bladzijden kende.

Spoken: Dankzij de openingscène uit Ghostbusters waar ik zo hard ben verschoten van dat spook in die bibliotheek dat ik sindsdien altijd mijn boeken koop. Ik mijd bibliotheken als de pest tenzij het Ghostbusterbusje voor de deur staat. Ook plaatsen met slijmsporen en dergelijke laat ik ook liever links liggen. Vaak is het slijmspoor te wijten aan een natuurlijk fenomeen van overdaad aan passerende slakken doch ik neem ook hier geen enkel risico.

Spruiten: Daar wordt je doof van zegt men in de volksmond. Wel ik geloofde dit niet en tot niet zo kort geleden behoorde spruitjes tot mijn favoriete eten. Spruitjes waren hierdoor zowat de enige uitzondering op de SP-regel. Dit jaar ben ik echter voor een derde keer aan mijn rechteroor geopereerd waardoor ik blijvend een verminderd gehoord heb van maar liefst 70%. Wie niet horen wil moet maar voelen zegt men ook in de volksmond maar zou het kunnen dat …. Spruitjes …. Slecht horen…. ?

Ja ik had dus vroeger bang van spoken en niet van monsters onder mijn bed of andere gedrochten die uit de donkere holtes van de nacht naar voren kwamen. Van de film Ghostbusters had ik enorme bang omwille van één enkele scène. Van Poltergeist daarentegen liet ik mijn slaap niet eens. Die TV was gewoon kapot vandaar dat die niets anders dan sneeuw gaf en de witte rookwolk kwam waarschijnlijk van het stilaan opsmeulen van de beeldbuis of zo. Als het meisje “They’re here” riep dacht ik spontaan: “Eindelijk, die mannen van de kabel zijn er, dat werd ook tijd voor die mensen. Seffes kunnen ze weer op hun gemakske TV kijken”.  En als de slaapkamer plots begon te ‘shaken’ moest dit te verklaren zijn doordat die mechaniekers met hun camionette tegen de voorgevel waren gereden of iets dergelijks.  Eigenlijk als je het zo leest zit Poltergeist niet eens zo slecht of onlogisch in mekaar. 

Een andere film die ik vroeger veelvuldig heb gezien is The Texas Chainsaw Massacre. Ook hier weer niets dan logica eigenlijk. Texas is waar het is opgenomen. Niet per sé opgenomen maar men wil ons laten geloven dat het verhaal zich daar afspeelt en om de logica verder te volgen geloven we dat dan ook. De Chainsaw slaat op de twee huppeltrutjes die obligatoir in een zogezegde horrorfilm meespelen. In elke film waar er twee van die springgeiten rondhuppelen zagen die telkens de oren van mijn hoofd dat het na een half uur film klinkt als een luid klinkende kettingzaag. Mannen die ooit al eens ladderzat thuis zijn gekomen van café en hun vrouw thuis wakker vinden weten waarover ik schrijf. Hetzelfde effect maar dan in filmvorm.

Massacre slaat dan weer een samenvoeging van Mass en Acre waarin ‘mass’ zoveel betekend als veel. Dit kan je afleiden uit het Spaanse ‘mas’ wat een regelrechte vertaling is van het woord meer. Meer… veel … ! Deze Spaanse invloed in de Texaanse tongval is te wijten aan het feit dat Texas van alle Amerikaanse staten het meeste grenskilometers heeft met Mexico. Als de film The North Carolina Chainsaw Massacre als titel zou hebben gehad dat had men aan het verhaal meer fictie dan geloof gehecht en daar was het de makers uiteindelijk niet om te doen. Tot slot verklaart het woord ‘Acre’ zichzelf want dat is simpelweg Engels voor een akker of een weide.

De titel Texas Chainsaw Massacre is dus eigenlijk niet anders dan de Engelse vertaling voor : Twee giechelende en krijsende losbolteven op de enorme weidevlaktes van Texas. Niks angstaanjagend of schrikwekkend met andere woorden en dus ook niet eens zo erg dan, opnieuw die openingscène uit Ghostbusters.

Ik kan nog tientallen zo gezegde horrorfilms opnoemen die elk voor zich toch verklaarbaar blijken doch voor Ghostbusters heb ik nooit of te nimmer één of andere logische redenering gevonden en dus heb ik bang van spoken.  En vermits het nu winter is wordt die angst alleen maar groter en groter want spoken zijn van nature doorzichtig wit. 

En als je nu naar buiten kijkt en het immense sneeuwtapijt ziet liggen komt het besef dat het witte landschap een perfect maskerend effect heeft op alle geesten die hier in België rondwaren. Ze kunnen vrij zweven en staan waar ze willen vermits het verschil tussen een pak verse sneeuw of een ronddolende geest op dit moment moeilijk te onderscheiden is. En dat baart me dus zorgen. Telkens ik buiten kijk twijfel ik of het nu een spook is of een vers pak witte sneeuw dat opwaait. En elke morgen twijfel of ik naar het nummer 0100-GHOST moet bellen om de Busters te doen langs komen. 

Maar spoken bestaan toch helemaal niet? Niet als je er niet in gelooft neen. Maar die stappen in de sneeuw op mijn terras buiten. Van wie zijn die dan?  Van een kat uiteraard; dat weet het kleinste kind. Maar is het een levende kat geweest of een dode? Denk daar maar eens over na !

Q

MOZES Deel III: DE TIEN GEBODEN

 ...

Terwijl Mozes een blik over de woestijn wierp,  krabde hij eens goed aan zijn grijze haren en dacht “Het wordt een hete zomer”. Aaron keek tegelijkertijd naar een knappe brunette en dacht hetzelfde. De wolk dreef voor hen uit en de groep zette zich in gang voor de komende veertig jaar.

Na enkele weken begon het gemor. “Het brood is bijna op” klaagde de ene. “Ik moet kakken en hier is geen enkele struik om achter te gaan zitten” riep er een andere en een derde reclameerde zelfs dat er zand in zijn sandalen zat. Telkens hij dit zei riep gans de groep in koor “In onze sandalen zit ook zand dus zaag niet”. Toch werd er duchtig verder gemarcheerd door het warme zand.

Aaron ving al weken bot bij de knappe brunette en zijn zomer bleek nadien toch niet zo heet te worden dan gedacht. De zomer van Mozes daarentegen werd des te heter. Morrende mensen, wenende baby’s, uitgemergelde hinnekende paarden en enkele kapotte kraantjes op de bulten dan de kamelen en dromedarissen zorgden voor heel wat kopzorgen. Vooral die kapotte kraantjes want de enige loodgieter in de toch wel omvangrijke groep was zijn gereedschap vergeten in Egypte. Hierdoor werd er nog meer dorst geleden en zwelde het gemor meer en meer aan. Ook het eten raakte stilaan op en na een aantal maanden hadden de meeste ex-slaven al spijt dat ze een domme belachelijke wolk aan het najagen waren. Het geklaag bleef aanhouden tot ze de berg Horeb bereikten.

Daar aangekomen stak God zijn arm uit de wolk en wenkte Mozes met zijn wijsvinger de berg op. Mozes gehoorzaamde en verbleef lange tijd op de berg met God als zijn gezel. De hernieuwde kennismaking verliep echter niet van een leien dakje. “Hey God ssup bro” waarop God repliceerde “Uw schoenen uit godverdomme, ik heb dat vorige keer nog gezegd”. “Sorry God,” zei Mozes “da’s ook al zo lang geleden hé zeg. Hoe ziet gij er in feite uit?” God antwoordde :” Als je mijn aangezicht ziet ga je dood maar je mag wel mijn blote kont aanschouwen”. Een wit licht verscheen dat tot beneden aan de berg kon worden opgemerkt en een blote kont verscheen in het witte schijnsel. Mozes voelde zich nog nooit zo gelukkig.

Ondertussen was het lichtschijnsel het enige vreugde moment wat de Israëlieten in lange tijd beleefden. Onderaan de berg was het heet en droog en het eten raakte op. En toen het eten en drinken na enige tijd echt volledig op dreigde te raken werd er weer meer en meer gemord. Tegen Aaron deze keer. Aaron was echter een veel simpelere ziel en riep over de menigte: “ trekt allemaal jullie plan, het kan me allemaal niet schelen, doet wat ge wil’. Hierop begonnen de Israëlieten alle goud en edelstenen te verzamelen om een Godsbeeld te smeden. Zij geloofden dat dit Godsbeeld hen zou helpen Mozes te vergeten en dat hun offers zoals vrouwelijke maagden, zwangere lama’s en vers gekookte gepelde Chinese gamba’s, de Goden goedgezind zouden stemmen om de zware tocht verder te kunnen zetten. Ondertussen ging het feest tussen Mozes en God door.

Alle verhalen samen was teveel voor Mozes om te onthouden en hij wou na enige tijd ook wel terug naar de voet van de berg temeer omdat God zijn kont regelmatig stinkende winden liet. God gebood hem de belangrijkste tien regels in steen te beitelen zodat hij een geheugensteuntje had voor zijn volk. Na enig gebeitel en geklop kwam het volgende gebed tot stand:

1.      Veeg uw kont na elke beurt

2.      Wees  niet ijdel maar een nerd

3.      Spijbel nooit en leer heel goed

4.      Niet in zee plassen bij eb of vloed

5.      Kleding vuil? De wasbak in

6.      Geen alcohol, whiskey noch gin

7.      Niet scheefpoepen want dat is niet fijn

8.      Scheld niet op de dwergen klein

9.      Laat de kinderen steeds gerust

10.  En doe niets wat je geweten niet sust

Mozes zeulde de stenen tabletten naar beneden en vloog uit zijn sloffen toen hij zag wat zijn volk had bewerkstelligt. Al het goud waarmee men het beloofde land moest afkopen van de Palestijnen was versmolten tot een groot hakenkruis. Later in de geschiedenis zou Hitler dit symbool opnieuw hergebruiken om de Joodse gemeenschap nog wat meer te pesten door naar deze gebeurtenis te verwijzen. Er kwam een vergadering tot stand tussen de dissidenten enerzijds en de dienaar van God anderzijds. De opstandelingen wensten eten en sloegen uit woede de stenen tabletten van God kapot met de wijze woorden “Wij hebben niet eens een nagel om aan ons gat te krabben laat staan dat we ons toiletpapier kunnen veroorloven om het eerste gebod na te leven.” Mozes zag hierdoor het probleem in en besloot weer de berg op te trekken om eens deftig met God te gaan babbelen.

Opnieuw bij God aangekomen volgde jarenlange onderhandelingen tussen beide partijen. Deze onderhandelingen zullen zelfs tot 2017 Na Christus in het Guinness Book of Records blijven staan als de langste onderhandelingen ooit om daarna verbroken te worden door de onderhandelingen tussen Vlamingen en Walen om een nieuwe regering te maken na de verkiezingen van 2010. Uiteindelijk gaf God toe om de Israëlieten tijdens hun lange tocht door de woestijn te voorzien van eten (manna: genoemd naar de levenspunten in een zeer voornaam spel tijdens die periode namelijk Magic The Gathering), drinken en niet te vergeten toiletpapier. Mozes daalde daarna de berg weer af met twee nieuwe stenen tafels om zijn mensen het goede nieuws te melden.

Beneden aangekomen riep hij de ouderen van het kamp bij elkaar om hen het goede nieuws te vertellen zodat ze verder konden trekken. Er was echter nog één probleem. Wie moest die zware tabletten dragen? “Geef ze aan de dwergen” zei Mozes “want het is hun schuld da wij die afgesneden lilliputters niet meer mogen uitkafferen”. Iedereen was akkoord. En ze trokken verder de woestijn in.

Elke dag viel er uit de witte wolk het beloofde manna, water en toiletpapier zodat iedereen kon eten, drinken en kakken. Het eten zou wel elke nacht bederven, het drinken bevriezen en het toiletpapier vouwde zichzelf ’s nachts tot vliegtuigjes die spontaan de nacht invlogen. Elke morgen moest er dus al dit lekkers en nuttigs gesprokkeld worden vooraleer ze konden verder trekken wat tot een enorm oponthoud leidde en de reis hierdoor veertig jaar zou duren eer ze het beloofde land zouden bereiken. Het enige voordeel van al dit verzamel was dat de dwergen elke morgen weer konden aansluiten bij de omvangrijke groep en zo nooit verloren liepen. Omwille van hun korte beentje en het gezeul met de stenen tafels raakten ze namelijk elke dag serieus achterop waardoor ze ook elke nacht moesten doorstappen om de rest bij te benen.

Na veertig lange jaren, Mozes was dan al heel heel oud, kwamen ze allen over de laatste heuvelkam aangestapt en zagen ze vol verbazing hun beloofde land liggen. Het zag er heel anders uit dan dat ze zich hadden voorgesteld. Om de honderd meter stond er een bord met ‘opgepast landmijnen’. In de verte was een grote muur opgetrokken die bewaakt werd door prikkeldraad en Palestijnse krijgers. Links stond een rij katapulten die volgeladen met grote rotsblokken gericht stonden op hun beloofde land. Rechts lag een afgebakend stukje grond met een groot bord ‘GAZA’ met daaronder een foto van één van de voorvaders van Paul Gascoine. Mozes zag dit alles en kreeg het aan zijn hart. Aaron zag dit en kreeg een maagzweer. Beiden stierven ter plekke. De groepsouderen zagen het niet zitten om achter een muur te gaan wonen en besloten naar het toekomstige Germania, Francia en Belgica te trekken en de rest van de geschiedenis is geweten.

THE END

MOZES Deel II: DE EXODUS

...

Toen Mozes de volgende ochtend wakker werd van een heel hard gebonk dacht hij dat zijn broer op de deur stond te beuken. Half slapend verplaatste hij zich naar de deur maar Aaron was er nog niet. Mozes besefte dat het zijn hoofd was dat klopte en naar een fles gedistilleerd Nijlwater zodat hij een Dafalganneke kon nuttigen. Net toen de houseparty in zijn hoofd ophield werd er op de deur geklopt. Mozes deed open en voor hem stond zijn broer Aaron. Even later gingen ze samen op pad naar de Farao.

Onderweg besloten ze dat Mozes eerst op zijn eentje bij de farao moest aan kloppen. Per slot van rekening had de brandende bloem de opdracht aan hem gegeven en niet aan diens broer. Mozes stapte het paleis binnen tot liep meteen door tot aan de troon. Hij was per slot van rekening kind aan huis. “Laat mijn volk gaan” beval hij de Farao die hem daarop in zijn gezicht uitlachte. De profeet werd kwaad en smeet van woede zijn houten wandelstok tegen de grond. Deze veranderde plots in een reuzegrote dildo met genotsnopjes. “Indrukwekkend” zei de Farao die één van zijn dienaren beval om de dildo naar zijn privévertrekken te brengen zodat hij dit later op enkele van zijn eunuchen kon misbruiken. Zonder staf was Mozes totaal verloren en hij verliet gedesillusioneerd het paleis.

Terug bij zijn broer aangekomen deed Mozes het relaas van de ontmoeting met de Farao. Aaron besloot de dag erna opnieuw te proberen en dat hij zou meegaan. In een vorig leven was Aaron nog nationaal kampioen bodybuilding geweest en hij dacht dat dit wel extra indruk zou maken op de heerser. ‘s Anderendaags gingen ze dus weer maar weer vingen ze bot. Het begon Aaron op zij heupen te werken en hij vertelde aan de Farao dat, als hij hun eisen niet zou inwilligen, de volgende dag de rivier bloedrood zou kleuren. De Farao stuurde hen weg. Op de terugweg vroeg Mozes aan Aaron hoe hij dat van die rivier zou klaarspelen waarop Aaron zijn postduif uit zijn mouw haalde en deze met een klein berichtje op pad stuurde.

Niemand wist dat de broer van Mozes de trotse bezitter was van een 38-koppige harem vrouwen die op de koop toe allemaal tijdens dezelfde periode ovuleerden. Zijn38 vrouwen kwamen luttele uren na de boodschap aangewandeld en kregen die nacht allemaal hun regels. Het bloed dat in de rivier vloeide kleurde alles rood. Weer gingen Mozes en Aaron naar de Farao doch deze was nog steeds niet onder de indruk. “Morgen zal het hier vol strontvliegen zitten” riep Aaron na terwijl ze weer het paleis verlieten. Die nacht stortten beide heerschappen alle rioleringen vol met beton zodat de pis en de kak zich op enkele uren tijd ophoopte in de dichtbevolkte Egyptische straatjes. Dit trok uiteraard een heleboel vliegen aan maar nog steeds bleef de Farao er onbewogen bij.

Er volgden nog van die truukjes. Zo spanden ze over elke straat een quasi onzichtbaar touw waardoor bijna alle Egyptenaren vielen en onder de builen en de zweren stonden. Er was een bijenplaag nadat ze bij alle imkers uit de buurt de bijenkorven hadden opengezet. Ze braken in bij de nationale tv zender zodat er een week lang enkel heruitzendingen van Plons de Gekke Kikker op tv te zien was. De veestapel van de Farao werd op enkele weken tijd dood gepest door er dag in dag uit flauwe domme blondjesmoppen tegen te vertellen. Ondertussen hadden de broers springveren verzameld uit oude matrassen en besloten ze deze onder de poten van alle hanen te binnen waardoor de landbouwers door een rasechte sprinkhanenplaag werd geteisterd. Ze legden vloerverwarming onder het zand in de woestijnen zodat het onmogelijk werd om er met blote voeten op te lopen en op een dag slaagden ze erin alle uurwerken en wekkers 12 uur terug te draaien zodat het leek alsof er overdag een zonsverduistering was ingegaan. Aan dit laatste wordt nog steeds tweemaal per jaar een ode gebracht telkens we van zomer- naar winteruur gaan en omgekeerd.

Tot slot besloten ze over te gaan tot één van de meest drastische maatregelen en huurden ze alle, hun bekende, seriemoordenaars in om op een welgekozen nacht alle eerstgeboren kinderen te vermoorden. Enkel de huizen waar men aan de deur kerstverlichting zou hangen zouden gespaard worden; zo luidde de profetie. Echter vermits we ons Anno Domini bevinden was Kerstmis nog niet uitgevonden en werd in elk huis elke eerstgeboren vermoord. Omdat de Farao een voorliefde had voor kleine jongetjes en dildo’s met genotsknobbeltjes was dit de spreekwoordelijke druppel en gebood Mozes en Aaron om hun volk op te gaan halen en weg te leiden uit Egypte. En zo geschiedde, de weg gewezen door een grote witte wolk want God was gewoon te lui om te wandelen zoals de rest van het volk.

De wolk voorop trok Mozes met zijn volk, gepakt en gezakt uit het Egypte van de slavendrijvers richting het beloofde land. Het zou een ongelooflijk helse tocht worden. Nu dreef de witte wolk voorop, dan weer dreef ze achter de kudde mensen hen tot spoed aanmanend. God is namelijk alwetend en hij wist dus ook dat tijdens de kindermoorden per ongeluk ook de favoriete aap van de Farao werd gedood en dat hij dit niet ongestraft zou laten. Dit verhaal ging als volgt:

Er was eens een seriemoordenaar met faalangst en daarom dronk hij zich voor iedere moord moed in met rijstlikeur. Rijstlikeur vond hij namelijk zeer lekker alleen had dit drankje twee bijwerkingen. Ten eerste word je er onvoorstelbaar snel dronken van en ten tweede moet je er enorm plat van kakken. Daarom had onze seriemoordenaar tot nu toe nog geen enkele moord op zijn geweten. Een beetje een a-typische doder dus. Bij het invullen van het aanmeldingsformulier had hij dus een beetje moeten liegen. Onder het vakje ‘Hoeveel moorden gepleegd:’  had hij zestien ingevuld maar niemand wist dat hij die enkel op de papyrusstation 3  had gepleegd tijdens het spelletje Assasins Creed on The Nile. Bij het toekennen van zijn sector op de avond van de kindermoorden werd er over het hoofd gezien dat de plaatselijke zoo binnen zijn gebied viel. Dit was die avond dan ook zijn eerste stop en aangekomen bij de kooien van de chimpansees maakte hij een ongelofelijke blunder door elke eerstgeboren chimpansee de keel over te snijden. Waaronder dus de favoriete aap van de Farao.

De Farao was dus woedend en zette met al zijn manschappen de achtervolging op Mozes en zijn horde. Als onze profeet bij de Rietzee aankomt worden ze ingesloten door de naderende manschappen van de Farao en zijn ze bijna genoodzaakt om zich over te geven. Mozes draaide zich om naar de zee en kreeg een plotse ingeving. Aan de rand van de zee stonden grote bamboestokken en hij plukte er één. Kerfde het tot een voorhistorisch voorbeeld van een zuigrietje en smeet dit meterslange  rietje naar boven in de wolk. Op een haar na miste hij God’s gezicht en bijna viel de rietstengel weer naar beneden op het volk. God heeft echte Goddelijke reflexen en graaide nog net baar het uiteinde waardoor een ramp werd vermeden. Hij zette het ene eind in het water en het andere aan zijn lippen en zoog de Rietzee volledig leeg waardoor Mozes en zijn gevoeg met droge sandalen de overkant kon bereiken. Ze spoedden zich want de Farao was reeds in aantocht en net toen de laatste persoon van Mozes’ bende de overkant had bereikt begon er een engel grappig te doen en God onder zijn voeten  te kietelen met een superzijdezachte pluim. God kon nog moeilijk zijn adem inhouden maar deed toch zij  best omdat Hij vind dat alle mensen gelijk zijn en dus ook de Farao en co droog aan de overkant moest komen doch het kwaad was geschied. Hij schoot in een lachkramp en het ingehouden water spoot uit de wolk ter aarde op de manschappen van de Farao waardoor alles en iedereen verdronk.

Mozes en zijn volk stond dus wel droog aan de overkant en keek uit over een enorme zandvlakte genaamd de Sinaï woestijn. Enkel deze zandbak scheidde hem en zijn mensen van het beloofde land.

Wordt vervolgd …

MOZES Deel I : THE EARLY YEARS

De Bijbel staat vol leugens en verbloemingen van echte gebeurtenissen uit het verleden. Zo ook het verhaal van Mozes met zijn uittocht naar het beloofde land en zijn tien geboden. Hieronder het echte verhaal: ( in drie delen)

Rond 1481 VC was er eens een lelijke Hebreeuwse vrouw die haar derde kind baarde. Haar oudste zoon Aaron en diens oudere zus Mirjam waren echter reeds meer dan een handvol dus een derde bleiter was niet meteen zeer welkom. Aaron kon namelijk zijne smoel reeds op driejarige leeftijd niet stil houden en Mirjam was in feite zo achterlijk als een piepende deur. Ze besliste dan ook meteen om haar rietvlechtkunsten aan te wenden om een waterdichte mand te vlechten. Hierin zette ze haar jongste telg en nam afscheid terwijl hij rustig rondpeddelde op de Nijl.

Hier had het Bijbelberhaal al goed kunnen mislopen want toen het kind  een kwartier op de Nijl dobberde kwam en eer grote groene krokodil langs gezwommen, die wel heel erg grote honger had. Gelukkig maar dat diezelfde krokodil twee weken eerder reeds een rieten mand had binnen gespeeld en sindsdien enorm veel last had van een splinter in zijn gehemelte wat hem er toe aanzette dit rieten mandje rustig voorbij te zwemmen op zoek naar een gemakkelijkere en meer appetijtelijke maaltijd. Hij vond die later in een pootloze gele eend met een oranje bek en een nummertje op zijn poep. Later zou deze eend vooral aanbeden worden door kinderen tot de leeftijd van 12 jaar in kraampjes op reuzengrote volkfeesten.

Toen de baby een uur of twee rondvaarde op de Nijl passeerde het eerst een Nijlpaardenstront die daar langzaam voorbij dreef. Daarna een papyrus bootje, losgelaten door een Egytische bengel die, die dag blijkbaar aan het spijbelen was en hier later wel heel hard voor zou worden gestraft. Door zijn spijbelgedrag had hij tijdens de les pyramidebouw dat hij steeds een veiligheidsbril moest dragen. Bij een klassikaal bezoek aan de pyramide van Gizeh zou er, volgens de overlevering,  een stofje in zijn oog zijn gevlogen dat nadien enorm was gaan ontsteken en hem blindheid bezorgde voor de rest van zijn leven. Deze jongeman stond later heel even bekend als de profeet ‘Jeremiah, de Blinde van Gizeh’ doch zijn faam zou snel tanen vermits zijn gaven als ziener nooit bleken te kloppen.

Tot slot passeerde het een zeer knappe badende jonge vrouw die per ongeluk ook nog eens de dochter van de heersende farao bleek te zijn. Toen zij het rieten mandje zag voorbij drijven gaf ze opdracht aan één van haar dienstmeisjes om het mandje uit het water te vissen. Eén van de favoriete hobby’s van de dochter van de farao was picknickjes organiseren en ze vond dat dit mandje er echt wel heel geschikt voor was. Haar verbazing was groot toen er een baby in bleek te liggen. Ze keek even in het rond en wilde hem net terug in het water gooien (zonder mandje uiteraard) toen Mirjam er passeerde en het mandje en de baby herkende. Ze dreigde ermee de potentiële moord aan de farao te gaan vertellen waarop de dochter voorstelde het kind door de mama van Mirjam te laten opvoeden in ruil voor zwijggeld. Hierdoor kon Mozes toch worden opgevoed door zijn eigen moeder en zou het gezin plots voldoende financiële ruimte hebben om in de opvoeding te voorzien. In de Bijbel is er later van Mirjam niets meer geweten maar in de overlevering der letteren staat er ergens op een verloren pagina dat zij later kinderdagverblijf ‘De Papyruskes’ heeft opgericht. Echter was zij ook een verslaafde kannibaal waardoor ze na enige tijd failliet werd verklaard doordat ze haar bron van inkomsten gewoonweg opat.

Als Mozes een peuter is moet de bouw van, een tot op heden onbekende, pyramide om financiële redenen worden stopgezet en wordt er een onderzoek naar de inkomsten en uitgaven van de farao. Hierdoor komt het geheim van het betaalde zwijggeld uit wordt Mozes vanaf dan bij zijn natuurlijke moeder weggehaald en verplichten ze hem aan het Hof op te groeien. Op zijn veertigste, net als hij zich heeft opgewerkt tot de beste pyramidearchitect van zijn tijd, komt hij erachter dat hij in feite geadopteerd is. Hierop vloekt en tiert  hij dat het geen zicht is en fluimt drie maal in het gezicht van zijn adoptiemoeder. Zij kuist haar gezicht af aan de linnen doek die in haar mooiste en meest waterdichte picknickmand ligt (inderdaad DIE picknickmand) en wijst hem toch nog liefdevol de weg richting zijn eigen volk.

Mozes vertrekt vol nieuwsgierigheid naar zijn volk dat ondertussen door de Egyptenaren zwaar wordt uitgebuit om alle pyramides te bouwen die Mozes zelf destijds had ontworpen. Hij ziet hij zijn fouten in, voelt zich schuldig en besluit nooit nog één pyramideproject op papyrus te tekenen. In plaats daarvan wijdt hij zijn verdere leven aan zijn tweede grote liefde en trekt verder naar een onbekend land om er schapen te gaan hoeden. Schapen waren reeds gans zijn leven zijn tweede grote liefde. Ze waren gewilliger dan vrouwen en spraken ook nooit tegen of keurden ook nooit iets af.

Op een avond, vele jaren later, als Mozes zijn schaapjes op het droge heeft gekregen besluit hij bessen te gaan plukken. Maar als hij voor de bessenstruik staat is het moeilijk kiezen tussen de rode of de blauwe bessen. Hij kiest na lang nadenken voor de blauwe bessen en maakt er in zijn hut een soort van confituur van. De toekomstige profeet wist op dat moment echter niet dat enkel de rode bessen eetbaar waren en de blauwe enkel hallucinaties veroorzaakten. Enkele dagen later zou Mozes zijn eerst trip meemaken.

Mozes zette zich die avond neer aan het haardvuur van sprokkelhout. Lekker knus en warm en met twee boterhammen met blauwe gelei in de hand. Hij nam een goede slok warme melk en beet een goede hap uit zijn eerste snee brood. Nomnomnom dacht hij. Dit smaakt zo goed na een dag werken en at van grote honger de twee boterhammen in geen tijd op. De combinatie van de giftige bessen en het brandende vuur zorgde meteen voor geweldige hallucinaties. Eerst zag hij roze kamelen en groene wormen. Daarna paarsgroene kaleidoscopische figuren die tegenwijzerszin ronddraaiden en tot slot leek het of zijn schapen hem riepen van buiten de hut. Mozes liep naar buiten en tot zijn verbazing stond er naast zijn hut een zonnebloem in brand.

“Help mij, help mij” riep ze met een toch wel zeer diepe stem voor een zonnebloem. “Waarmee moet ik U helpen?” vroeg Mozes. “Ik kan u niet uitpissen want ik ben net voor ik gegeten heb reeds geweest en ik moet nu op dit ogenblik niet zo nodig”. “Nee nee” zei de plant. “Het is niet zo erg dat ik in brand sta want ik ben God”. “Ah ja” antwoordde Mozes “En God zijn doet geen zeer hé. Maar wat moet ik dan wel doen?”. “Je moet mijn, en jouw volk bevrijden uit de klauwen van de farao. Je weet zeker niet hoeveel bouwplannen je hebt getekend gedurende je jaren als architect?. Er zijn er nog 5 in aanbouw en zeker nog 18 waaraan moet worden begonnen. De Israëliers zijn moe en uitgeput en er gebeuren niets dan ongelukken op de werf. De Egyptenaren maken de bouwstenen veel te groot en de punten van hun zwepen veel te scherp. Help hen, … help mij. Ik heb Uw broer Aaron naar je toe gezonden om je te helpen dit te verwezenlijken”. “Allez het is goed” zei Mozes, “ik voel me toch een beetje schuldig in feite dus ik zal doen wat je me vraagt. Is er verder nog iets?”. De plant antwoorde: “Eigenlijk wel. Wil je de volgende keer als je tegen mij spreekt Uw schoenen uit doen. Je hebt er net mee door uw gelei gelopen en nu kan ik weer beginnen kuisen aan mijn Heilige Grond”. Daarop doofde de zonnebloem uit. Mozes draaide zich om, giechelde hysterisch want dat was nog een neveneffect van het eten van blauwe bessen, en kroop in zijn bed.

Wordt vervolgd …

E.T.

Neen dit wordt geen filmrecensie of wat dan ook over Spielbergs film uit 1982. Het enige wat er over die familiefilm moet worden gezegd is: ‘Drew fucking Barrymore’ en ‘Go Home’. Liefst nog gecombineerd in dezelfde zin en zonder andere nutteloze woorden erbij.

Ik wil het wel even hebben over de volgende aankondiging:

(opgepast de aankondiging is in het Engels dus als je geen Engels verstaat stopt dan HIER gewoon met lezen aub)

WASHINGTON -- NASA will hold a news conference at 2 p.m. EST on
Thursday, Dec. 2, to discuss an astrobiology finding that will impact
the search for evidence of extraterrestrial life. Astrobiology is the
study of the origin, evolution, distribution and future of life in the
universe. 

...

Die astrobiofysicussen hebben dus ‘iets’ ontdekt in verband met extraterrestriëel leven en ik vraag mij in Godsnaam af wat. Voor diegenen die het niet snappen: Ik gebruik Godsnaam met een fucking goeie reden want wie schiep de aarde in zes dagen? Jawel God. Volgens de diepgelovige Amerikanen alvast toch want who the fuck is Darwin ook al weer? Darwin euh … dunno. Ook zeg ik overduidelijk ZES dagen want de eerste die hier durft reageren dat het zeven dagen moeten zijn kom ik persoonlijk een bijbel overhandigen gehandtekend door God hemzelf. Maar we wijken af.

Waarschijnlijk is bovenstaande boodschap een zoveelste aankondiging dat men op één of andere planeet TXTPM-625-III in een ‘galaxy far far away where no man has gone before’ een put met bevroren water heeft gevonden waarin één of andere ziektekiem in zou zitten. Gevonden door een satelliet uit de jaren stillekes met een camerazoomlens van honderd triljoen biljoen ultrapixels. Dit werd ontdekt toen er onder het bevroren oppervlak een broebelke naar boven broebelde en onder het ijs bleef hangen. Allemaal gefilmd door die camera dus. 

Vandaar dat één van de nazaten van Hitler's ex-medewerkers veronderstelt dat er daar onder de ijslaag in het ijskoude water een alien (want laat ons een aap maar een aap noemen toch?) moet wonen die in zijn vrije tijd graag scheten laat. Ik gebruik trouwens niet graag het woord alien (da's zo x-files hé) dus laten we hem gewoon meteen Jar-Jar Binks noemen! Alle hoop van de Nasa is dus gericht op Mr. Jar-Jar.

Volgens mij er echter juist geen kloten gevonden door die wetenschappers tenzij misschien één of ander afwijkende meting van iets dat dringend moet onderzocht worden. Dringend is trouwens relatief als het op de ontdekkingstocht naar de sterren en melkwegen op aankomt. Om het nodige onderzoek te verrichten gaan we waarschijnlijk een raket naar ginder moeten sturen die pas over 165 jaar zal arriveren om een staaltje te nemen van Jar-Jar’s broebelke of de ziektekiem. Daarna moet die raket nogmaals rechtsomkeer maken om na nogmaals 163 jaar (op de terugtocht is het altijd wind in het voordeel !) terug op aarde te keren waar de NASA biomicrofysiowetenschappers waarschijnlijk reeds vergeten zijn dat ze destijds in 2011 een onderzoeksraket hebben gelanceerd. En zelfs dan moet je in feite nog het geluk hebben dat in het kleine staaltje dat er genomen is een stukje van Jar-Jar Binks is terug te vinden want voor hetzelfde geld zijn er miljarden gespendeerd voor … euh niets.

En dat allemaal doordat er ergens in ons universum een fosformeter van de NASA een halve miliseconde tilt sloeg. Eerlijk gezegd ik heb wel wat beters te doen. Mijn Klingon oefenen bijvoorbeeld:

nuqneH 'ej legh SoH

Q