IEMAND EEN GOKJE WAGEN?

Ik had nog eens zin om wat Six Word Sentences aan jullie toe te vertrouwen dus hier komen ze:

Rode wijn. Lange film. Koude winter.

Zes woorden te gebruiken? Heerlijk stilzwijgen.

Mooie dromen zijn bedrog. Bedrieg me !

Zeven zusters zingen zwoel zonder zorgen.

Botox: rimpels weg op vals gezicht.

In een win-winsituatie, win je altijd.

 

De pleestation staat op het toilet.

De draaideur piepte: “Ik draai door!”

Ben vergeten of ik geheugenverlies heb?

Blauwe Simpsons en gele Smurfen? Foute boel

 

De zon knipoogt. Ik knipoog terug.

Russische roulette. Iemand een gokje wagen?

OVER EEN; IN DEZE MAATSCHAPPIJ VAN ZOGEZEGDE OPENHEID, GELIJKHEID EN VERDRAAGZAAMHEID; TOCH VAAK WEL BEST MOEILIJK LIGGEND ONDERWERP ZOALS BIJVOORBEELD HET HOMOHUWELIJK

“Ik wil je man zijn” – “Ik ook.”

VERDRIET

Gisterenavond half twaalf rolde er een enkele traan vanuit mijn ooghoek naar beneden. Bastian 'Schweini' Schweinsteiger had net de beslissende penalty gemist voor Bayern München en die rotzak van FC Chelsea scoorde wel. "FC Chelsea, de miljardenploeg van Roman Abramovich wint de Champions League" schalde er door de boxen van mijn tv. Mijn vriendin sliep rustig verder op de zetel en ik voelde mij verdrietig. Niet omdat Bayern verloren had want dat is niet bepaald mijn favoriete Duitse team. Ook niet omdat ik het de ploegmaats van Romelu Lukaku niet gun want eigenlijk diep in mijn hart gunde ik het Romelu harder dan de immer gecontesteerde Daniel Van Buyten. Dat, terwijl oude rot Daniel wel meehielp aan het bereiken van de finale en de jonge God Lukaku niet eens speelgerechtigd was voor deze competitie maar wel omdat laatstgenoemde een RSC Anderlecht jeugdproduct is en ik het hem wel gunde om met zijn team te kunnen vieren. En de reden is meteen ook gemeld waarom mijn verdriet bij de winst van 'FC Chelski' de bovenhand nam: Mijn teergeliefde minnares op voetbalvlak; Belgisch landskampioen RSC Anderlecht. 

De opzet is simpel. Bayern München wint de Champions League: RSC Anderlecht gaat meteen door naar de groepsfase en mag de miljoenen beginnen tellen. In het andere geval moet de club twee voorrondes spelen en hopen dat het geen débacles kent zoals de voorbije jaren en zich tevreden moet stellen met de financieel en sportief minder aantrekkelijke Europa League. Dromen tussen tegenstanders als FC Barcelona, AC Milan, FC Porto, Manchester City, Juventus Turijn, ... of Hannover 96, Maritimo Funchal, Newcastle United, SC Heerenveen of Anzhi Makachkala. Het verschil is enorm. Het verschil tussen je meten met de groten der aarde of spelen in de wachtkamer van de dokter. Waarom dan bij winst van de ene wel en bij winst van de andere niet? Dat is een beetje technisch. De winnaar van de Champions League speelt het volgende jaar sowieso in de groepsfase; FC Chelsea dus. België staat in Europa op een mooie twaalfde plaats en daarom speelt de landskampioen automatisch de derde voorronde tenzij .... de winnaar zich ook via de competitie plaatst voor de groepsfase. Hierdoor krijgen niet enkel de nummers 1 tem 11 een rechtstreeks startbewijs maar ook de nummer 12. In dit geval België. Voorgaande heeft zich elk voorbije jaar al afgespeeld alleen dit jaar, wanneer onze Belgische kampioen die kans krijgt, is het godsamme, niet het geval. Om van in Uw broek te kakken toch?

Uiteraard kan Anderlecht zich nog kwalificeren voor deze groepsfase en is er uiteraard geen man overboord maar in deze alles-moet-zo-snel-mogelijk-gebeuren-maatschappij is het leuker te weten dat je straks extra budget hebt om deze of gene transfer te doen. Is het gemakkelijker bepalende spelers te houden als ze zeker zijn van het mooie platform van de Champions League. Is het aantrekkelijker voor de supporters die mogen likkebaarden van grote tegenstanders en interessante matchen. We moeten geduld leren hebben. En eigenlijk is het niet meer dan normaal dat we geduld moeten hebben want we hadden in de eerste plaats al geen recht op dat directe startbewijs. Die voorrondes waren altijd al ons deel en dus moeten we niet zagen en klagen dat die dekselse Schweinsteiger, die het laatste halfuur zwalpend van vermoeidheid over het veld strompelde, een penalty mist. Wie beslist het trouwens om een speler met vermoeide benen een penalty te laten trappen? Of een Nederlander zoals Robben er in de finale ook eentje miste in de eerste verlenging? Iedereen weet dat je nooit een vermoeide speler OF een Nederlander penalties moet laten trappen (red. Nederland-Italë op het EK 2000). En toch liet de Bayern coach dit tweemaal toe en heb ik een traan gelaten van verdriet en van ontgoocheling. Even voor me uit zitten staren, de tv als wazig beeld voor me waar een blauw-witte massa uitbundig stond te wezen. Enkel het geluid van de commentator die van ver tot me doordrong en mij met de neus op de feiten drukte. "RSC Anderlecht moet in juli al aan de bak in de valkuilen van de voorrondes van de Champions League". Gelukkig sliep mijn lief lekker door want anders had ze mij misschien voor gek verklaard. Het is en blijft toch maar voetbal? Je hebt gelijk schat maar je wil wel altijd het beste voor alles en iedereen waarvan je houd en ik hou van RSC Anderlecht dus wil je het beste voor je team.

Tot slot nog één dingetje voor de haters. Voor al die pseudo Belgen die voor deze of gene ploeg supporteren en die het Anderlecht niet gunde om dat gouden ticket te ontvangen. Jullie zijn dom en absoluut geen supporter van het Belgische voetbal in zijn geheel. Lompe ezels die niet eens weten hoe het Europese voetbal in mekaar steekt en niet beseffen dat elk punt telt voor zowel club als land. De vier punten die je gratis krijgt bij kwalificatie kon België enorm goed gebruiken in de race naar een plaatsje hoger op de ladder en een bij recht verworven ticket in de groepsfase. Vaak speelt afgunst hierin een grote rol. Het 'Ik ben supporter van deze ploeg en dus haat ik automatisch die andere ploeg en dus gun ik hen NIKS' gevoel. Als supporter van Anderlecht kwam het gisterenavond net ietsje harder aan. Moest een andere ploeg Belgisch landskampioen zijn geworden had ik me even kut gevoeld als nu. De traan had achterwege gebleven. Dat moet ik eerlijk toegeven. En ik had waarschijnlijk net ietsje beter geslapen. Maar ik zou het godverdomme wel gegund hebben aan een Club Brugge, AA Gent, Racing Genk of eender andere ploeg die landskampioen was geworden. Als je dat kan ben je een grote supporter in hart en nieren want samen zijn we sterk. In het andere geval blij dan maar bij de kerktorenmentaliteit hangen en ga supporteren voor pakweg FC De Stervende Zwaan of Sporting Kaberdoesjkes of een liftploeg tussen derde en vierde provinciale. Aan al die haters: Wordt eens een echte supporter en gun af en toe het licht in de ogen van een ander. Hopelijk zien we straks én RSC Anderlecht én Club Brugge op het hoogste toneel presteren én nog enkele teams in de Europa League doorstoten. 

Hopelijk smukken we straks onze Europese ranking nog net dat tikkeltje meer op zodat we niet meer hoeven te rekenen, te hopen en te supporteren voor een team waarbij we eigenlijk geen greintje sympathie voelen en kunnen we melden dat onze Belgische clubteams weer een klein beetje meespelen in Europa. Fingers crossed.

DARK SHADOWS

Het is duidelijk dat Tim Burton iets magisch heeft met Johnny Depp, zijn eigen vrouw Helena Bonham Carter en film want volgens mijn opzoekwerk is het de achtste keer dat hij als regisseur met beiden samenwerkt; vaak zelfs samen in dezelfde films (Charlie and the chocolate factory, A corpse bride, Sweeney Todd, …) Ook deze keer leidt de samenwerking van dit sublieme trio tot een gesmaakte film.

De opener in de film is 200 procent Tim Burton: Gotisch, romantiek, donkere settings, een imposant landgoed, de late jaren 1700 en twee intrigerende karakters in de vorm van de vampier Barnabas Collins (Johny Depp) en de heks Angelique Bouchard (Eva Green). De jonge Barnabas collins verhuist vanuit het Engelse Liverpool richting Maine in het beloofde land Amerika waar de Collins familie een empirium uitbouwt in het eigenhandig gestichte stadje Collinstown en het landgood Collinswood. Barnabas groeit met de jaren op tot een echte playboy en verleidt dienstmeid Angelique Bouchard maar wordt verliefd op Josette DuPrez. Angelique, een heks, kan dit niet aan en vervloekt de Collins familie. Zijn ouders komen om en Josette stort zich, onder invloed van zwarte magie, van Widdows Hill en sterft. Barnabas springt haar achterna maar overleeft omdat hij door dezelfde Angelique werd betoverd om door het leven te gaan als een vampier. De heks presteert het ook nog eens om Collinstown tegen hem op te zetten waardoor hij bijna 200 jaar vastgeketend zal overleven in een doodskist onder de grond.

Hierna maakt Burton een leuke sprong en komt het verhaal helemaal op gang. We schrijven begin jaren zeventig en het mag duidelijk geweten zijn vermits er voluit ‘Nights in White Satin’ van ‘The Moody Blues’ door de luidspreker schalt. Bij aankomst van de nieuwe nanny op Collinswood leert ze meteen de ludieke karakters kennen die afstammen van de nu eeuwenoude Barnabas. Michelle Pfeiffer speelt een sublieme mater familias Elizabeth Collins; Chloe Grace als haar chille hippiedochter Carolyn Collins; Gulliver Mcgrath is Carolyns neefje David Collins en heeft contact met zijn overleden moeder en tot slot de minder aan bod komende broer van Elizabeth; Roger collins, gespeeld door Jonny Lee Miller. Behalve deze afstammelingen van de familie waar het om draait is er nog klusjesman Willie, de stokoude Mrs Johnson die af en toe voor een grappige noot zorgt en zuipende familiepsychiater Dr Julie Hoffman. Deze laatste wordt subliem gespeeld door Helena Bonham Carter.

Na 196 jaar onder de zoden gelegen te hebben wordt Barnabas begin de jaren zeventig per toeval opgegraven en komt hij terecht bij deze veelheid aan leuke personages. Hij komt te ontdekken dat het familiepatrimonium door de jaren heen ineen gestort is door de jarenlange concurrentie van AngelBay met aan het hoofd uiteraard de eeuwige rivale Angelique. Onder impuls van Barnabas wordt bouwt de familie Collins aan de wederopstanding van hun familie maar dat is buiten de heks gerekend die na al die jaren Barnabas nog steeds op alle mogelijke manieren wil verleiden wat vaak leidt tot (semi) grappige scenes. Johnny Depp moet onderweg nog een probleem oplossen met Dr. Hoffman als blijkt dat zij hem als een soort experiment gebruikt alvorens de grote clash tussen de volledige Collins familie en Angelique Bouchard plaats vind. 

De switch die het verhaal verlegd in de jaren zeventig met alle referenties is een beetje on-Burton maar net dat maakt de film speciaal doordat vanaf de overgang het ganse verhaal iets gotisch krijgt te midden de hippie jaren zeventig. Deze verplaatsing in het verhaal levert ook leuke taferelen op met een Barnabas die de gewoontes uit dit tijdperk niet kent. Zo besluipt hij een rode lavalamp met de gedachte dat er bloed in de lamp zit; ziet hij in de M van McDonalds het teken van de duivel Mephistoles of vraagt hij om de paarden te zadelen om de vervallen fabriek te zien. Een van de geheime kamers wordt zelfs gebruikt om de afschuwelijke macraméwerkjes van Elizabeth weg te stoppen. Ook de verwijzing naar de hippiejaren ligt er dik op met liedjes die de revue passeren als het eerder genoemde ‘Nights in White Satin’,  ‘Top Of The World’ van The Carpenters, ‘Get It On’ door T-Rex en de passage van de enige echte Iggy Pop op het Collins bal. Iggy wordt door Barnabas trouwens gezien als de lelijkste vrouw die hij ooit heeft gekend. Het verhaal krijgt hierdoor behalve iets van Burtongriezel ook nog wat subtiele humor mee.

Dark Shadows is trouwens geen origineel verhaal vermits het een adaptatie is van een griezelige doch hilarische cult tv soap die op de Amerikaanse tv liep van 1966 tem 1971 en vergeleken kon worden met The Addams Family dat begin jaren zestig op tv kwam. Enkele accenten werden door de regisseur trouwens in de film gehouden zoals de treinscène en het karakter van Barnabas. In de originele serie werd Barnabas er trouwens pas na het eerste seizoen ingeschreven. Alleen hebben superfans van de serie, Pfeiffer, Depp en Burton er hun eigen sublieme draai aan gegeven en er een mooi snoepje van gemaakt. Ze krijgen van mij voor deze geestige gothic horrofilm alvast een mooie 8,5 op tien.

Tim Burton is sowieso één van mijn favoriete regisseurs en ik kijk al uit naar 2013 waarin de verfilming van een eerder gerecenseerd boek geplanned staat: De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine. Op naar 2013 !!

Ik moet tot slot nog de twee mensen bedanken die ervoor gezorgd hebben dat mijn liefje en ik gisteren overwacht naar de avant-première konde. Jullie wisten niet dat ik een grote Burton liefhebber was dus dubbel dank voor de tickets. Merci Magali en Kristof, jullie hebben nog eentje te goed.

TECHNOLOGIE

Technologie staat voor niets,

Een vuursteen,

Pot van klei,

Het wiel,

Irrigatie,

Astronomie,

Karren en schepen,

Wapens,

Electriciteit en daarna licht,

Machines allerhande,

De auto en de stoomlocomotief,

Radio en tv en nog veel later internet,

Meer wapens; destructiever dan ooit,

Geneesmiddelen ook,

Vliegtuigen, raketten en robotten,

Hardware, software, ruimtestations, nanotechnologie, noem maar op.

En dan te bedenken dat we allemaal afstammen van apen ….

DE BIJZONDERE KINDEREN VAN MEVROUW PEREGRINE - RANSOM RIGGS

De reden waarom ik dit boek enkele weken geleden kocht waren de cover en de titel. Vooraan zie je een oude jaren-30 foto van een meisje dat net boven de grond lijkt te zweven. Achteraan staat een opmerkelijke foto in dezelfde stijl van een meisje op een kerkhof dat haar evenbeeld ziet in een poel water; al staat er in het spiegelbeeld een tweede meisje naast haar. Het boek is gevuld met van deze intrigerende foto’s die blijkbaar door de jaren heen werden verzameld op rommelmarktjes door de schrijver zelf. De verhalen achter al deze oude vintage foto’s kende hij uiteraard niet dus creëerde hij rond een aantal van hen een spannend en leuk verhaal. Zelf ben ik nogal een horror fan en ondanks het subtiele horrorkantje dat hier en daar even in het verhaal opduikt is het boek niet beangstigend of zo. De beste vergelijking die ik kan maken met iets dat ikzelf kende is de HBO serie Carnivale. Voor de niet kenners van deze serie: Carnivale gaat over goed versus kwaad waarbij het allemaal draait om enkele circusartiesten die elk op hun beurt een rare eigenschap hebben. In Carnivale spreken we dan over een slangenmens en een bebaarde dame; in dit boek hebben we het over een onzichtbare jongen; een meisje dat vuur kan maken met haar handen; kinderen met telepathische gaven of een jongedame die elk natuuritem kan vormen naar haar eigen wensen.

Van al deze kinderen bestaan er foto’s die waarvan Jacobs grootvader er enkele in zijn bezit heeft en waarover hij aan de kleine Jacob het ene fantastische verhaal na het andere verteld. De fantasie van de jonge Jacob slaat op hol maar naarmate hij ouder wordt lijkt hij meer en meer sceptisch te staan tegenover de verhalen van de oude man. Net voor zijn grootvader sterft ziet Jacob iets al weet hij dan nog niet wat precies. De nachtmerries die hij al heeft sinds zijn kindertijd gaan niet weg, ook niet na een van zijn vaste bezoekjes aan zijn psychiater. De tiener Jacob overhaalt zijn vader om op reis te gaan naar een afgelegen Welsh eiland; waarover zijn grootvader altijd sprak; op zoek naar het huis van ‘de vogel’. De vogel blijkt diegene te zijn die de kinderen daar destijds heeft samengebracht in een oud huis. Met welke doelen en waarom zo geïsoleerd van de bewoonde wereld is een raadsel dat Jacob graag wil ontrafelen.

Het avontuur op het eiland krijgt eerst een knauw als het oude huis gebombardeerd blijkt ten tijde van de tweede wereldoorlog en vervallen is. Een tweede verkenning levert Jacob nog meer oude foto’s op en een ontmoeting met een heel bijzonder meisje die hem meeneemt naar mevrouw Peregrine. Daar leert Jacob een heleboel andere kinderen kennen en stilaan groeit er een speciale band tussen hem en de andere kinderen. Temeer omdat ze allen zijn grootvader hebben gekend. Jacob leert dat ze met zijn allen in een soort van tijdlus zitten die zich vlak voor het bombardement van het eiland bevinden ten tijde van wereldoorlog 2. Een heel belangrijke periode trouwens tijdens het leven van zijn grootvader.

De vriendschappen die worden opgebouwd; de lichtjes ontspoorde relatie met Jacob zijn vader; de gevaren die het gevolg zijn van Jacobs bezoekjes aan de bende van mevrouw Peregrine worden hierna allemaal mooi en uitvoerig beschreven in wat ik best een spannend verhaal vond. Je komt te weten dat Jacob ook een speciale gave heeft en in welk opzicht deze past binnen het verhaal. De dood van zijn grootvader wordt opgehelderd en ook al lijkt het verhaal soms absurd toch leest het vlot en bouwt de spanning netjes op om te stoppen met een open einde in afwachting van een opvolger die er blijkbaar wel zit aan te komen.

Het boek las vlotjes en werd door Amazon terecht uitgeroepen tot ‘Best Young Adult Book’ van 2011. Het is dus een jeugdboek voor lezers vanaf ongeveer 14 à 15 jaar maar ik ben er zeker van dat volwassenen die graag iets à la Harry Potter gelezen hebben ook dit wel kunnen pruimen. Zelfs de Amerikaanse regisseur Tim Burton was blijkbaar weg van het boek en heeft de rechten reeds opgekocht en de verfilming van dit boek volgt normaal gezien in 2013. Tim Burton is trouwens een van mijn favoriete regisseurs en ik vind het een geweldige keuze van hem. Het boek heb ik trouwens samen met mijn vriendin gelezen. Zelf was ik er al in begonnen en blijkbaar sprak het haar op een gegeven moment ook aan vermits er plots twee bladwijzerkaartjes in het boek staken. Ik moet zelfs toegeven dat zij het een avond eerder uit had dan ik ondanks dat ze er een week later aan is begonnen. Beiden vonden we het open einde een klein  beetje spijtig al vind ik het wel een charme hebben om zelf te fantaseren over het vervolg. En nu dat vervolg komt kijk ik er toch wel een heel klein beetje naar uit. Hopelijk is het even spannend, ontroerend en nog een beetje griezeliger dan de aanhef van Jacobs verhaal.