DE TITELMATCH

Situatie:Rechstreeks duel tussen RSC Anderlecht (mijn favoriete voetbalploeg) en SV Zulte Waregem. De enige concurrent voor de titel. Ik oin de zetel en de match live op TV en hieronder een relaas van hoe het verloopt per 10 minuten. Ik zeg Go Sporting Anderlecht Go al gun ik het Zulte Waregem en hun trainer Francky Dury ook nog wel. Anders gezegd. Bij verlies van de landstitel aan Zulte zal het minder bitter zijn dan aan pakweg Club Brugge, Standard Liège of KRC Genk. Net een beetje zoals in 1993 toen de kleine provincieclub het haalde van Club Brugge (al supporterde ik toen wel volle bak voor Lierse dan voor aarstrivaal Brugge)

Inzet: Een rechtstreeks ticket voor de Champions League en de daarbij behorende miljoenen.

Wat als: Zulte Waregem is enkel kampioen als ze winnen in het Constant Van den Stock stadion. Bij verlies van Zulte kan ook nog Club Brugge de tweede plaats pakken als zij vandaag winnen van KRC Genk. Al de rest is beslist.

'10: 0-0 RSCA Kampioen: Aftasten. De eerste fout wordt ongemoeid gelaten door de scheids maar verder nog geen echte actie. Voorzet SVZW gaat wordt ontzet door Gillet (rsca) en bevat geen gevaar.
 

'20: 0-0 RSCA Kampioen: Nog steeds niet teveel actie en geen kansen. De RSCA coach Van Den Brom lijkt me nerveus tot en met. Hij kan als coach zijn allereerste landstitel winnen en heeft geen ervaring met deze situatie al kan aan de overkant hetzelfde worden gezegd van Dury die ook om zijn eerste landstitel speelt. Weer een kans voor Zulte Waregem met een voorzet die wordt voorgebracht maar de actie wordt afgefloten voor een fout van de aanvaller. Anderlecht vind voorlopig geen openingen in de goeie SVZW organisatie.

'30: 0-0 RSCA Kampioen: Vrije trap Hazard (svzw) landt op het dak van het doel. Even later vrije trap van Biglia (rsca) die wordt afgefloten wegens een aanvallende fout in de zestien meter. Kleine foutjes van Zulte Waregem houden Anderlecht goed uit de match. De wedstrijd blijft redelijk tempoloos. Suarez (rsca) is de meest actieve speler op het veld terwijl Praet (rsca) vooral naar onbestaande vrije ruimte zoekt. 

'40: 0-0 RSCA Kampioen: Eerste gele kaart voor D'Haene (svzw) die een fout maakt op de zijlijn. Club Brugge scoort net dus als Zulte Waregem hier verliest worden ze derde en hebben ze geen ticket voor de Champions League voorronde. Even gaat het spel over en weer maar geen echte kansen. Dit omdat er steeds wel weer ergens een voetje van de tegenstander tussen zit of omwille van een niet zo zuivere pass. Hakje Leye (svzw) en Hazard kan door in de zestien. Geen fout en geen hoekschop voor Zulte. De organisatie bij Zulte staat als een huis en ze komen er ook af en toe door. Kansen op de titel blijven 50/50.

'45 en half time: 0-0 RSCA Kampioen: Delaplace (svzw) krijgt terecht geel omdat hij een speler van Anderlecht op zijn rush neer haalt. De vrije trap wordt op het hoofd van Gillet geschilderd maar deze plaatst de bal in de armen van Zulte goalie Bossut. Kopbal van Nuytinck (rsca) gaat op de lat na een vrije trap van Biglia. Bijna de 1-0 en een nakende 32e titel voor RSCA.

Vervelende eerste helft voorlopig met twee goede organisaties. Slordige passing zorgt ervoor dat er weinig kansen worden gecreëerd en weinig kansen worden weggegeven. Het initiatief komt van RSC Anderlecht maar Zulte staat voorlopig pal al had de titel bijna binnen kunnen zijn voor RSC Anderlecht bij de kopbal vlak voor rust. Deze spatte op de lat uiteen. Zo blijft het spannend voor de tweede helft.

'55: 0-0 RSCA Kampioen: Wissel bij Zulte Waregem aan de rust. De gecontesteerde Franck Berrier valt in voor Conte en hij moet meer voor de acties zorgen en minder de lange ballen. In het begin zijn de afvallende ballen en het initiatief steeds voor RSCA maar er is geen ruimte in de Zulte Waregem defensie. Het is wel duidelijk dat Anderlecht zal moeten oppassen voor de acties van Berrier die steeds de diepgang probeert op te zoeken. Voorlopig nog wel zonder gevaar. Schotje van Mbokani (rsca) gaat midden in het doel en makkelijk te pakken door Bossut. Het blijft een slordige wedstrijd.

'65: 1-1 RSCA Kampioen: Aanval Zulte Waregem. Hazard rechts op de zestien legt af voor Leye die voorzet tot aan de tweede paal. Daar wacht Naessens die Proto overhoeks kansloos laat. Mooi doelpunt in een saaie wedstrijd. Lucas Biglia scoort op vrije trap. Hard en laag en vooral afgeweken in de muur. Bossut ging naar de goede hoek maar is kansloos als de bal veranderd van richting. SVZW was twee minuten kampioen van België maar alles is weer te herdoen. De Zeeuw komt bij Anderlecht een onzichtbare Praet vervangen. Dit moet hen helpen om Berrier op te vangen. Ook de geblesseerde linksachter Safari wordt gewisseld bij Anderlecht voor monument Olivier Deschacht.

'75: 1-1 RSCA Kampioen: Mislukte omhaal van Mbokani op voorzet van Deschacht. Het wordt moeilijk om iets goed te maken als er nu wordt gescoord. Deschacht stoort goed; Mbokani pikt de bal mee en stift tot bij Suarez die hem op het dak van het doel plaatst. Het blijft een moeilijk te voorspellen wedstrijd die in één flits kan worden beslist want alhoewel Anderlecht probeert het spel te maken steekt er geen van beide ploegen boven uit. Geel voor Deschacht die op de enkels trapt van Leye. Hij komt enorm goed weg met geel. Club Brugge blijft op winst dus bij deze stand voetballen de kampioen en de vice-kampioen op het veld van Anderlecht.

'85: 1-1 RSCA Kampioen: Vrije schop van Anderlecht zaait een beetje paniek als deze vlak aan de tweede paal valt. De rebound gaat hoog over. Zulte slaakt een zucht van verlichting. Wissel bij SVZW. Skulason komt erop voor Malanda. Anderlecht moet de laatste tien minuten met tien verder. Centrele verdediger Kouyaté gaat met de voet hoog vooruit in en krijgt terecht rood. Het was al spannend maar de uittredende kampioen maakt het alleen nog maar spannender. Gaat Van Den Brom zijn verdediging herschikken? Meteen erna geel voor De Zeeuw. De zenuwen op het veld staan gespannen. Ook geel voor een duidelijke overtreding van Berrier. Onder een groot applaus van de thuissupporters wordt aanvaller Jovanovic gewisseld voor een extra verdediger. Wasilewski mag op het veld afscheid nemen van het Anderlecht publiek. 

'90: 1-1 RSCA Kampioen: Zulte Waregem blijft geduldig werken aan een tweede doelpunt. Anderlecht denkt vooral aan verdedigen. Suarez splijt de bal tot bij Mbokani maar deze wordt meteen afgefloten voor hands. Een uitstekende kans als deze kon doorgaan. Zulte gaat voluit en Anderlecht vecht van zich af. Opnieuw Zulte in de aanval maar alles wordt voorlopig weggewerkt in de zestien van Anderlecht. Iedereen moet mee verdedigen en doet dat ook want Anderlecht staat met tien op de eigen helft en ze werken elke bal buiten die ze zien. Nog drie minuten extra tijd en het titelfeest kan losbarsten. Tijd rekken van Mbokani aan de cornervlag met daaropvolgend een foutje van Zulte Waregem. Elke seconde telt nu. Op de counter van Zulte krijgt Anderlecht een inworp. Tik tak tik tak. Wie wordt kampioen? Zulte gaat ervoor maar Anderlecht staat stevig achterin. Laatste vrije trap voor Zulte en ook hun doelman gaat mee in de zestien. Vangbal Proto en Anderlecht is kampioen !!!!!


32e Landstitel voor Anderlecht! Een spannende tweede helft is genoeg voor Anderlecht om de klus te klagen. Zulte bracht Berrier om meer diepgang en acties te brengen en dat lukte in eerste instantie. De voorsprong van Zulte Waregem was echter van korte duur. Ze mochten zich twee minuten kampioen wanen al besliste een vrije trap van Biglia er anders over. Anderlecht maakte het zich nog lastig door een rode kaart van Kouyaté op tien minuten van het einde maar het slotoffensief van Zulte woog niet zwaar genoeg door om Anderlecht te verontrusten. Proficiat aan Zulte Waregem als vice-kampioen. Het is verdiend maar er is maar één echte kampioen en dat is en blijft ROYAL SPORTING CLUB ANDERLECHT.

BLOTE TIETEN

Waar is de tijd dat ik hier regelmatig een stukje neerpende? Waar is de tijd dat ik tijd had? Waar is de godverdomse tijd naartoe zeg?

Ik kwam er vanmorgen toe om mijn anders blog, mijn muziekblog nog eens up-te-daten (hoe schrijft ge dat in feite want alles wat ik probeer wordt hier rood onderstreept grmblllll) vermits dat ook weer eeuwen geleden was. Het voordeel van de muziekblog is wel dat ik hiervoor op voorhand nog enkele stukjes heb geschreven ik zonet enkel 'copy paste' en 'adjust layout' moest doen en klaar is kees. Deze blog is anders. Vaak zijn het dingen die ik zonet heb meegemaakt of recent in het nieuws zijn gekomen. Dingen die me overvallen of ontroeren of soms kwaad maken. En vaak ook verhaaltjes die me plots gewoonweg te binnen schieten en waar ik dan iets mee aanvang.

wat dat laatste betreft zitten er nog enkele in de pijplijn. Er staan zo'n drietal verhaaltjes voor een klein stuk uitgeschreven en alhoewel ze in mijn hoofd helemaal af zijn (de verhaallijn toch) krijg ik ze niet op papier. Ik klaagde zonet misschien dan wel over tijd maar eigenlijk gaat het niet zo zeer over wel of geen tijd vinden om te schrijven maar eerder over dat mooie Vlaamse woordje GOESTING. De goesting en de drive was even weg. En dat terwijl er zoveel is gebeurd in al die maanden. Misschien ligt het ook aan de verandering van grond onder mijn voeten want ik ben sinds mijn laatste blog verhuisd naar de Antwerpse rand terwijl ik vroeger met mijn wortels in de Kempense grond vergroeid zat.

Eerst naar mijn schoonouders verhuisd van oktober tot begin januari en sindsdien in ons pas verworven opgefriste huisje. Ons huisje want ook daar is er een grote stap gemaakt. Ik werd geringd en ik heb geringd. Deze duif werd opgevangen en verzorgd door een bloedmooi, lief, schattig, grappig, leuk en interessant duivinnetje. En daarom hebben wij in februari onze eeuwige duiventrouw gezworen tot in de eeuwigheid en den duivenhemel. Getrouwd dus. 

Met andere woorden: Verhuisd, verbouwd, weer verhuisd, mijnen draai vinden, getrouwd, gereisd, gefeest, nog wat meer mijnen draai vinden en gereisd. Dat was wat veel om tussendoor ook nog eens een blog bij te houden. Maar daar komt verandering in. En het eerste dat jullie straks voor jullie plaat krijgen is een vijfvoudig reisverslag van een uitstapje naar New York City. Voor elke dag een apart verslag met twee fotokes. In feite zijn dat minstens 15 fotot's te weinig per verslag maar het is en blijft een lezersblog en geen fotoblog.

Dus volgende week, meer leesplezier hier.

Hopelijk tot dan allemaal.

Ah en waarom deze blog Blote Tieten noemt? Wel omdat ik hier toch weer ben aanbeland viel het me op dat ik ben gestopt na de blote tieten van Silvia Kristel en ik had zoiets van: 'neen gast ge gaat het hier niet afsluiten met blote borsten of zo hé?'. Niet dat ik van plan ben deze blog op te doeken dus maar eerder weer wat te posten van zodra ik kan. Maar ik vond het niet kunnen om te stoppen met de dood van een soft eroporn actrice.

Groetjes.

KRISTEL - KRISTAL

Onderstaande heb ik geschreven n.a.v. het overlijden van de actrice Sylvia Kristel vorige week.

Sylvia mijn lieve schat
Ik heb je nooit echt lief gehad
Of toch ook wel?
Jij als de sensuele Emanuelle
En ik met mijn broek op mijn knieën

Ontdekking van ontluikende seksualiteit
Bevrijd
Maar toch ook  dat rare gevoel
Je weet wel wat ik bedoel
Knikkende knieën

In je latere leven
Het betere werk op het witte doek
Alles voor je carrière gegeven
En ik telkens weer op zoek
Naar je borsten, je billen en je knieën

Daar ging je dan weer met die schrijver heen
Maar dat lukte helemaal niet
Was het die van Lijmen/Het Been
Of neen toch niet. Het was die van Het Verdriet

Verdriet om jou dat wordt gedeeld met slappe knieën

Want Emanuelle ook al ben je nu hierboven
En al zou men je beelden verbieden
Jouw nalatenschap gaat nooit verloren
Dus kan ik je nog steeds op dvd bespieden
Want je had zulke mooie ...
... enkels.

HUISJE TUINTJE BOOMPJE

Het is al een hele poos geleden dat ik hier nog eens iets postte maar vergeef het mij alsjeblieft want ik ben volop aan het werken aan huisje, tuintje, boompje, gezinnetje, kat, enz enz … Voor diegenen die het nog niet zouden weten ben ik nog maar pas uit die o zo stille en kleine Kempen verhuist richting het iets ruigere en groteske Schoten. Ja richting ’t STAD ja !!! Maar niet in ’t STAD hé mensen. Geen dikke nek hier te vinden en geen überarrogantie zoals zo vaak wordt verweten aan de Antwerpenaar. Wel nuchtere Kempense bescheidenheid in de rand van Antwerpen want dat is hoe ik het noem: de rand van Antwerpen. 

Een stap vooruit gezet in mijn leven noem ik dat en dat heeft niks met de locatie te maken waar mijn vriendin en ik iets hebben gekocht. Wel het feit dat wij samen een huis hebben gekocht noem ik de grote stap vooruit. Destijds was ik al heel fier om mijn eigen appartement te hebben maar nu durf ik mezelf helemaal op de borst kloppen en zeggen: Kijk eens, allemaal van mij, … van ons, en hard voor gewerkt ook nog. Ik moet er wel even bijzeggen dat ik dat kloppen op de borst nog best even achterwege laat tot het woonklaar is en dat kan nog wel een maandje duren eerlijk gezegd. Even schetsen.

We hebben een huisje gekocht van een oud seniel méméke van achteraan tachtig, vooraan negentig jaar oud en van haar dochter die de verkoop regelde. De eigenares in kwestie bouwde de woning  samen met haar echtgenoot eind jaren vijftig en woonde er sindsdien gans haar leven. Je kan je de ouwbolligheid binnen wel voorstellen maar dat is dan ook begrijpelijk. Ik denk nog met een glimlach terug hoe de verkoper van het immobiliënkantoor bepaalde zaken nog als ‘vintage’ en ‘opnieuw hip’ wilde verkopen maar die dacht ook dat hij met een aap te doen had vermoed ik. Vintage wil zeggen, oude prints en designs maar wel vaak nieuwe dingen. Als het iets oud is en in goede staat noemen we niet vintage maar antiek en oude kapotte rommel is gewoon brol. Vintage is cool, antiek is leuk maar vaak onbetaalbaar en brol staat gelijk met afvoeren naar het stort.

Dus werk aan de winkel en dat hebben we met gans de familie dan ook de voorbije dagen al veel gedaan. De bedoeling is om in november de woonkamer en eetkamer klaar te hebben, om de keuken te pimpen en ook om onze ‘master’ bedroom klaar te krijgen zodat we kunnen verhuizen. De rest pakken we dan later wel één voor één aan om ons huisje stilaan om te toveren tot een thuisje. De deadline stond wat mij betreft eerst op eind oktober trouwens maar ik heb deze al met wat tegenzin achteruit moeten schuiven. Problemen met vanalles en nog wat eerlijk gezegd. Problemen oplossen heeft nochtans ook zijn charmes.

Het begon met het behangpapier in de woonkamer. Laag 1 was een makkie en kwam er snel af. Twee dagen quasi op mijn eentje en ik had enkele vuilzakken vol behangpapier gevuld. Ondertussen had de papa van mijn lief al gezorgd voor tijdelijke verlichting en de nodige infrastructuur in de vorm van een ladder en een stelling om het laatste papierwerk bovenaan de muur te krijgen. De tweede laag echter deed me denken aan de speelgoedketen ‘Fun’ want daar begint de pret ook beweren ze. De onderste laag papier leek wat meer kartonachtig en werd destijds ook nog eens met een laagje primer overschilderd waardoor er niks va water op pakte en we het er dus voor geen meter af kregen. Tips voor klussers op het er toch af te krijgen: Methanol om de verf te doen oplossen, daarna die hard doorwerken met een stoommachine en af en toe eens roepen ‘Yes We Can !’ Uiteindelijk is het ons gelukt om het oude papier op onze toekomstige accentmuur in de living af te weken en kon ik vorig weekend starten met gaatjes plamuren. De rest van de woonkamer hebben we collectief trouwens opgegeven en gelaten zoals het was. Bijwerken, vliesbehang erover en schilderen. Simpel en proper. 

Behangpapier kiezen is trouwens ook een hele klus. Wat de keuken betreft waren we er snel uit. Mijn lief kreeg wat mij betreft redelijk carte blanche en met haar keuze van kleur en Pip Studio behangpapier kan ik me helemaal vinden. Onze keuken gaat passie uitstralen. Passie voor koken maar ook passie voor het leven en voor elkaar. Morgen ga ik samen met mijn papa ervoor zorgen dat alle aanpassingen aan de keuken in orde zijn zodat we volgend weekend aan het schilder- en behangwerk kunnen starten. Zondag zou de keuken wat mij betreft af moeten zijn en dan kunnen we met z’n allen alvast terugkijken op één geslaagde afgewerkte kamer. Voor zij die al hopen op ene heuse kijkdag moet ik wel meteen teleurstellen. Er is nog enorm veel werk in de rest van de kamers.

Het behang in de woonkamer was een ander paar mouwen. We hadden een bangelijk mooi motiefke gevonden voor wat onze geaccentueerd muur moest worden maar prijzig was het ook tegelijk. Als we als koppel iets van mekaar de voorbije weken hebben geleerd is dat we alle twee een goede smaak hebben maar ook een dure. Carolien dus op zoek naar een iets goedkoper alternatief en ze kwam thuis met enkele opties waaruit we samen vrij snel beslist hadden wat er dan wel tegen de muur zou worden gekwakt. Wij naar de winkel om te bestellen en nog geen uur later stonden we gedesillusioneerd thuis. Bijna zevenhonderd euro voor een muurke met een oppervlakte van nog geen 10m² is er toch net iets over vonden we en de moed zonk heel even in onze schoenen. Nog teveel te investeren en geld buiten smijten is ook niet de bedoeling dus weer op zoek naar een alternatief.

Met dank aan Carolien haar bompa kwamen we terug terecht daar waar mijn roots liggen en in de stille Kempen bestaan er hier en daar nog van die ouderwetse kleine winkeltjes. Niks sjiek, niks grotesk of op multi-interieur gericht. Gewoon een simpele verf en behangwinkel met enkele rollen behang en verfjes op voorraad. Enorm vriendelijk en behulpzaam ook en een aanrader als je goed EN relatief goedkoop gesteld wil geraken. Meteen ons motief qua behang gevonden ook en de keuze stond eigenlijk al vast toen we buiten stapten met een vijftal behangoverschotjes op de rol. Dezelfde week nog alles qua verf en behang besteld en ondertussen staat alles gebruiksklaar in ons huisje. Het is alleen nog even wachten op extra elektriciteit, het afwerken van de muren en plafonds.

Het tweede doel dat af zou moeten geraken is de slaapkamer vermits we daar het minste werk nog hebben qua oplapwerk aan de muren. Ik hoop zelf er deze week al aan te kunnen beginnen zodat we misschien zelfs volgend weekend al kunnen rondlopen in een slaapklare kamer. Ons bed blijft nog wel even bij de ouders van Carolien staan zolang ook de woonkamer niet in orde is maar ik hoop alvast half november een eerste keer mijn prinsesje wakker te kussen in ons kasteeltje. Keihard werken is de boodschap dus.

De blog gaat dus niet op stop maar verwacht de komende weken niet teveel posts. Ik zal eerder hier en daar eens een update geven waar we momenteel aan werken of wat de toekomstplannen zijn. Misschien schrijf ik ook nog wel eens een stukje over het afscheid aan mijn appartementje van weleer. Ik heb er per slot van rekening toch bijna zes jaar van mijn leven gesleten. Het zal er allemaal wat van afhangen van de tijdsbesteding en de fut om te schrijven. Tot binnenkort.

PUKKELPOP 2.0 - DEEL 3: WARM WARM WARM

We staan ‘s morgens redelijk laat op voor dag 2 want Pip en Stefan zijn blijkbaar al even wakker. Ik heb geslapen als een bepaald bloemetje en na het ontwaken, nemen Pip en ik even de fiets naar de winkel. Batterijen voor het ventilatiemachientje, koekjes voor het liefje, tandpasta die we thuis vergeten waren, … je mist altijd wel iets op een weekendje weg. Daarna lekker ontbeten en iets na de middag zitten we weer op onze fiets. Dit keer samen met Stefan richting de weide gereden en tegen half drie staan we in een snikhete Wablief? naar drie nummers van Reiziger te kijken. Ok als opwarmer maar ook niet meer dan dat. Eerder op de dag heb ik hier Gepetto & The Whales gemist, nog zo’n Belgische band die ik wel eens wou checken. Na Reiziger trekken we richting Club en Willie Moon. Lekkere vettige rockabilly van een kerel die ooit op het foute pad was maar dankzij de muziek zijn leven weer rechtgetrokken heeft. Echt goed en moet je eens zoeken op youtube of zo. Even over weer naar de Castello waar Com Truise speelt maar daar zijn we snel buiten en gaan we met ons drie voor een vismenuutje. Het wordt kibbeling (gefrituurde kabeljauw in een korstje) en calamares met tartaarsaus en na onze maaltijd trekken we weer naar de Club om Friends te kijken. Op de Main Stage werkt net dan ook Two Door Cinema Club het einde van hun set af en we pikken ook hier nog wat van mee terwijl we ons blijven verfrissen. 

Geen Monica, Chandler, Ross of Rachel bij Friends maar wel dansbare synthesizer sounds die best leuk klinken. Carolien krijgt weer even een warmteklopje terwijl we naar een fantastisch optreden staan te kijken van Eagles of Death Metal. Jesse Hughes aka ‘de snor’ is subliem en retestrak. Goed optreden en een hoogtepunt van dag twee. Ik blijf mijn vriendin maar bestoken met mijn waterpistool maar besluiten wijselijk nog iets binnen te steken en opnieuw met Pip op te pikken bij Apparat Band in de Castello. De frietjes bekomen mijn lief niet en ze krijgt even een serieuze klop van de hamer dus wachten we bij de uitgang. Daar is meer schaduw en meer wind; we horen Apparat Band daar beter en we zien onze vrienden in ieder geval buiten komen en kunnen dan weer aanpikken. Terwijl we wachten kom ik nog half terecht in een waterpistoolvuurgevecht. Dat ging zo:

Ik zit rustig op de grond met mijn lief te praten en te genieten van een uiterst leuke Apparat Band concertje als ik plots op mijn rug wordt natgespoten door iemand met een watergeweer. Ik kijk even om en de kerel in kwestie excuseert zich enigszins waarop ik antwoord dat hij in het vervolg wat voorzichtiger moet zijn …. waarop ik mijn geladen geweertje tevoorschijn haal en hem met een brede lach op mijn gezicht en onder de gevleugelde woorden ‘want ik ben ook gewapend’ terugpak. De jongeman in kwestie schiet in de lach en wenkt zijn vrienden erbij om hen het verhaal te doen en hij vond het overduidelijk grappig dat hij onverwacht lik op stuk kreeg. En dan nog iemand van de rode ploeg nog wel. Zowel hij als ik hadden een rood watergeweer en ik kreeg nog de melding dat de blauwen de slechteriken zijn en we die moeten aanvallen. Ik zeg hem dat ik het zal onthouden en we schudden kameraadschappelijk de hand om afscheid te nemen. Best grappig. Pip en Tam komen ietsje later uit de Castello en we stappen samen richting Club om Stefan en Bert op te halen en om Fink te luisteren.

Allen weer verenigd wordt het een gezellige bende. We zetten ons buiten en ik raad Bert, die honger heeft, aan om gewoon iets vettig te nemen. Bert is ne brave gast want hij luistert goed moet ik zeggen. Na Fink begint Lykke Li aan haar set op de Main Stage en we ontvluchten het terrein om de originele versie van I Follow Rivers te ontwijken. Achteraf gezien de recensies geen slechte zet. We stappen in groep naar het terrein voor de Wablief? tent en pikken daar nog een deel van een zeer geslaagde dance set van Goose mee maar vermits Carolien en ik ook Customs op ons verlanglijstje hadden taan wandelen we samen de Wablief? tent in. Pokkewarm daar en we zetten ons achteraan bij een geopende flap waar de wind tenminste een beetje vrij spel heeft. Ik moet zeggen dat Customs voor mij het hoogtepunt was van Pukkelpop 2012. Lekker staan shaken en dansen met de vriendin, toch wel een onvergetelijke vijftig minuten zweten.

Nadien terug naar de Main Stage om de nineties rock van The Stone Roses te gaan bekijken en we pikken weer aan bij Bert en Stefan en Pip en Tam op de afgesproken plaats. De set is al een twintigtal minuten ver en valt blijkbaar tegen bij de rest van de bende. Net als wij aankomen, wordt besloten om ons naast de Marquee te plaatsen in afwachting van The Afghan Whigs, onze afsluiter voor deze dag. Doordat we vroeger bij de Marquee aankomen, kunnen we nog een groot deel van de dubstep en ambient sound van Jamie Woon beluisteren. Ook niet slecht voor een keer maar toch is het aftellen naar de pruiken. We vullen de tijd met eten, drinken en socializen. Zo leren we de kameraad kennen van Stefan die hem restaurant de Veranda in Berchem aanraadde en dat is dan weer de plaats die ik van Stefan kreeg ingefluisterd als ideale eerste date met mijn vriendin. Altijd leuk daaraan terug te denken. We zien ook nog even Magali en Kristof weer. Sorry, maar afspreken is lastig zonder gsm bereik en we hadden ook zo’n beetje ons dipje vandaag. The Afghan Whigs spelen een sublieme set en we staan een half concert quasi vooraan de tent. De rest pikken we mee op het gras ernaast genietend van de invallende nachtelijke geluiden van ruige gitaren en drumstellen. Het wordt in groep naar huis, douchen, lichtjes nakaarten en slapen.

Op dag drie ben ik geradbraakt en ik heb net geen bleinen maar aan opgeven denken we niet. Weer redelijk laat wakker want voorgaande jaren was ik steevast eerst uit bed. Dit jaar altijd laatst. Een goed bed waarschijnlijk. Ik red ‘s morgens vroeg Fee, de kat, van het dak nadat ze al een ganse nacht zat te janken voor onze slaapkamerraam. Grrrrrr. Later verteld Pip ons dat Fee zonder problemen op eigen houtje van het dak kan maar dat ze waarschijnlijk weer geen zin had om er zelf af te komen. Grappig toch? Stefan vertrekt vandaag vroeg want hij heeft wat vroege vogels op zijn programma staan. Wij doen kalmkes aan en vertrekken samen met Pip richting Pukkelpop. Vandaag komen Sophie en Bert, respectievelijk de zus van mijn lief en haar vriend. Ook altijd leuk. Onderweg naar de ingang bericht ik hen al dat we er bijna zijn. Ik krijg terug ‘We zitten aan de Marquee’. Ik sms weer ‘Waar ongeveer?’ en het antwoord van Bert is hilarisch: ‘Ik heb een wit hoedje op’. Ik kon Bert al moeilijk met een wit hoedje voorstellen laat staan dat ik ga zoeken naar iemand met een wit hoedje op een festival met 66.000 bezoekers per dag. Carolien en ik weten toch al van de warmte en we halen twee watertjes ieder en trekken richting schaduw in de open Club tent. We laten weten waar we uithangen en niet veel later vinden zowel Sophie en Bert als Stefan ons.

Stefan meldt me dat hij leuke dingen heeft gezien. Ik voel me een beetje schuldig dat ik dit jaar minder met hem heb opgetrokken dan andere jaren maar ik wil er ook voor zorgen dat mijn lief een leuk allereerste festival heeft. Tegelijk vind ik het wel spijtig om enkele leuke dingen te missen hier en daar maar volgend jaar staan er nog veel meer leuke dingen denk ik dan. Pukkelpop 2012 ging me trouwens ook niet zo af eigenlijk. Meer moe, warmer, …. Ik heb af en toe afgezien. Vooral toen de bleinen begonnen op te steken. Op het einde leek ik wel een oud ventje. Carolien besluit in de Club te blijven plakken en vermits er op de Main Stage en in de Club best goede dingen staan vind ik dit geen slecht idee. We blijven tot de temperaturen lichtjes dalen. Het begint met Daughter dat een verassende mix van folk en rock brengt. All Time Low erna op de Main Stage is wat emo poppy brol maar het is gezellig en warm. Vooral warm. Stefan en ik gaan wat later een solar charger halen om de gsm op te laden op zonne-energie en we lopen meteen door tot aan een drankenstandje voor een frisse pint. Vermits we eens onder ons twee op pad zijn pikken we in de Marquee Stephen Malkmus and The Jicks mee maar na drie nummers splitten onze wegen weer. Steven Melkmuil is totaal niet de moeite waard. Stefan loopt na nog een frisse pint door naar Light Asylum dacht ik terwijl ik het lief ga checken in de Club. Daar begint net Jessie Ware aan een sublieme set. Enkele jaren geleden stond zij hier nog als backing van Jack Peñate terwijl ze hier nu halfweg de laatste dag haar eerste full cd brengt. Nog eens iets voor de playlist. Wel wat meer pop dan rock maar verdomd genieten op de houten vloer van de Club. 

Ik had afgesproken met de rest tegen half zeven aan de andere kant van de Club dus we pikken al rustend nog The Shins mee op de Main Stage. Carolien zag het nog niet zitten om ons te verplaatsen naar de Dance Hall voor Major Lazer maar gelukkig brachten The Shins een leuke en strakke set. Sophie en Bert zijn dan al weg naar de übersauna voor Marco Z. Ik had hen gewaarschuwd dat het warm en slecht ging zijn en blijkbaar was het inderdaad niet veel soeps met de Marco. Een ganse set wachten op I’m A Bird is teveel van het goede. Het is niet eens aan wauw nummer vind ik. Meet and greet met Stefan, Pip en Tam dus aan de andere kant van de Club waar Patrick Watson van wal steekt maar hij is een softie. Ik ken betere singer-songwriters en ben wat blij als er wordt beslist om Lower Dens in de Castello te gaan zien. De rest vertrekt dan al terwijl ik wacht op de vriendin die even naar toilet is en daarna fris water is gaan bijvullen. Onderweg naar de Castello valt het leven even stil op de Pukkelpopwei omwille van de slachtoffers vorig jaar. Ik heb het in mijn eerste post al gemeld. Een absoluut kippenvelmoment als er meer dan zestigduizend festivalgangers een minuut lang halt houden. En dan vergeet ik nog de medewerkers en de bands te vermelden. Subliem eerbetoon.

We pikken weer even aan bij Lower Dens maar verhuizen halverwege de set naar buiten. Onder een nieuwe portie kibbeling luisteren we hun set braafjes af en daar scheiden de wegen van ons gastgezin en onszelf definitief voor het weekend. Het doel was elkaar weer te vinden aan de Main Stage bij het concert van The Black Keys maar er was geen doorkomen aan. Het einde naderde, de headliner zou niet heel lang meer uitblijven en iedereen was er klaar voor. Wij eerst nog een laatste keer naar de broeierige Wablief? waar we toch nog Diablo Blvd. wilden zien. De metalband van Alex Agnew bracht een steengoede set en de sfeer zat er al in van bij de opwarming. Alex vroeg om een mosh pit, een wall of death en om blote tetten. De eerste twee kreeg hij stante pede. De blote tieten heb ik alvast niet gezien. Leuk zo’n beetje metal en ik moet melden dat Builders OF Empires een steengoede plaat is. 

Na Diablo Blvd. dus vol goede moed naar de Main Stage waar we dus zouden blijven plakken tot de Foo Fighters het terrein zouden inpalmen. Eerst nog een steengoede The Black Keys gezien en ik plaats ze zonder schroom op gelijke voet met de Foo’s. Ze hebben er een grote fan bij alvast. Omdat we niemand meer terug vonden zetten Carolien en ik ons net aan het begin van het terrein van de Club om de drukte wat te ontwijken. Zij had al een ganse dag last van de warmte en nood aan wat ruimte. Ik ging de problemen niet zoeken door gans naar voor te wringen om uiteindelijk tussen twee haarsprieten van de man voor me door een ultieme glimp op te vangen van Dave Grohl. Ik pik wel nog vier drankjes op voor ons samen om de rest van de avond door te komen. Straks is er toch geen doorkomen meer aan. In de Club speelde voor de Foo Fighters nog Sleigh Bells. Iets wat zich aankondigde als noise en electronica werd beter en beter met de minuut. Sleigh Bells was voor mij dan toch nog één van de grote verassingen van het weekend. De bonnetjes waren ondertussen bijna op en het wordt rekenen voor een laatste snelle hap. Het wordt nog een laatste frietje al wonnen zij de slag nipt van een hamburger. Carolien was het gaan halen maar niet op tijd terug voor de start van de Foo Fighters. De ene riff na de andere. De ene hit al wat harder dan de vorige. Dave Grohl en zijn bende waren vree goed. Carolien mist niet zoveel uiteindelijk en na een paar nummers staan plots Sophie en haar schoonzus voor onze neus. Met vier genieten we van een geweldige Pukkelpop afsluiter en het vuurwerk dat erop volgt. Bert vindt ons ook nog terug en we wandelen samen op ons gemak naar de uitgang waar we afscheid nemen. Nog één keer met de fiets die twee bruggen over. Nog een keer onze fiets onder het station van Hasselt doorduwen en we kunnen douchen, nakaarten en slapen.

Op zondag opstaan deed geen deugd. Ik leek wel kreupel en ik had twee bleinen recht op het loopvlak van mijn beide voeten. Nog even na gekeuveld bij het ontbijt met onze geweldige gastheer en dame (we kunnen amper wachten om de wederdienst te volbrengen volgend jaar); de koffers gepakt; fietsen op de bagagedrager en richting Schoten om uit te rusten van een leuk maar vermoeiend weekend. Pukkelpop 2013 the countdown has begun.