VAN DE STIER ZIJN KLOTEN

“Tis van de stier zijn kloten”

Zei de boer in een razernij

Teveel hormonen in zijn bil gespoten

Het maakte hem niet echt blij

De politie kwam zijn erf opgereden

Drie combi’s, met zwaailichten en al

Want boer heeft de wet overtreden

Koeien staan nu eenzaam op stal

HET LEVEN IS KAK EN DAN WORDT HET GRAPPIG - XANDER DE RIJCKE

Zes jaar geleden won een 18-jarige,weliswaar grappige, nietsnut uit Zelzate de Comedy Casino Cup. En deze, nog steeds rad van tong zijnde, stand-up-comedian heeft nu een boek uit getiteld: “Het Leven Is Kak En Dan Wordt Het Grappig”. Voor al wie een grappig boek verwacht kan ik al zeggen dat je bedrogen gaat uitkomen. Al wie hoopt op een serieus boek ook. Het is deels autobiografisch; deels een achter-de-schermen van de Vlaamse comedy verhaal. Geschreven in een beetje een romanstijl maar tegelijk rommelig genoeg om typisch Xander De Rijcke te zijn. Soms grappig, soms ontroerend en bij momenten nietsverhullend over zijn jeugdvrienden, het internaat, zijn collega komieken, het comedycircuit, en zijn moeder die niks van hem aantrekt.

Zijn jeugd doet wat ‘Helaasheid der dingen’ gewijs aan met veel drank, weinig school en overmatig kattekwaad. Een full time marginaal zoals hij het zelf noemt. Tegelijk zie je het ontspruiten van die creatieve kritische geest. Zijn scherpe opmerkingen tegenover zijn vrienden en leraars. Hij heeft het ook over zijn eerste ervaringen in het comedy gebeuren dankzij zijn leraar Henk Rijckaert en de belevenissen tijdens Comedy Casino Cup die hij tegen alle verwachtingen in wint voor Philippe Geubels. Zijn bewondering voor diverse collega’s in het vak zoals Alex Agnew, Geert Hoste, Iwein Segers en dan vergeet ik nog velen. Zijn adoratie van Urbanus als een soort peetvader van de comedy. Over zijn eigen peetvader waaraan hij goede herinneringen heeft en aan wie Xander zijn boek ultiem ook opdraagt. Maar ook zijn afgunst naar collega’s als Philippe Geubels die ‘toch maar tweede was in de Comedy Casino Cup maar toch meer succes boekt of een Jeff Dunham die zalen vult met enkel maar wat poppen. Een beetje meer achteraan het boek relativeert hij zijn ‘haat’ wel wat door bijvoorbeeld te stellen dat een Ann Nelissen publiek niet zijn publiek is en omgekeerd. Ieder zijn talent en ieder zijn publiek.

Xander spreekt ook over de diverse gradaties binnen de Comedy. De kleine achterzaaltjes, spelen voor 5 man en een schaap, over bejaardenfeestjes, privé optredens, de places-to-be qua open podia en de diversiteit aan publiek. Hij maakt een soort van comedy bijbel die elke organisator moet gelezen hebben om tot een leuke show te komen en die wish-list lijkt me vrij logisch al wordt er zo te lezen niet altijd rekening me gehouden. Xander houdt er leuke anekdotes aan over en beschrijft ze vaak recht voor de raap in zijn boek. De Tv optredens komen ook aan bod, hoe zijn populariteit in het circuit niet vooruit geraakt die eerste jaren (soms zelfs achteruit gaat), het probleem om nieuw materiaal te schrijven en de frustraties omdat hij niet tot het grotere circuit kan doorstoten. Het toeren met collega’s komt ook uitvoerig aan bod en de onderlinge verstandhoudingen tussen diverse Vlaamse stand-uppers wordt snel duidelijk. Het blijkt een wereldje te zijn van ons-kent-ons en ons-helpt-ons. Xanders beschermengel blijkt niemand minder dan de grote Alex Agnew te zijn. Hij erkent zijn gebreken en legt oa zijn geschil bij met Philippe Geubels en Fokke van café The Joker.

Naar het einde toe krijg je nog een stukje essentieel te bekijken materiaal voor de stand-up liefhebber als hij een overzicht geeft van zijn grote invloeden en waar hij ultiem naartoe wil met zijn eigen comedy. Dit deel spreekt misschien minder aan omdat comedy toch redelijk persoonsgebonden is en niet iedereen zin heeft om comedy ook in een andere taal dan het Nederlands tot zich te nemen. Uiteindelijk krijgt zijn eerste zaalshow ‘Mijn zoete 666” vorm en heeft hij het over try-outs,  zijn eerste shows in het grote circuit: Arenberg in Antwerpen, Capitole in Gent, De Werf in Aalst, … en de fierheid wanneer zijn eerste DVD in de rekken ligt. Xander keert op het einde nog eenmaal terug naar zijn jeugd, zijn jeugdvrienden en zijn familie en spuit nog een laatste keer zijn gal en liefde uit alvorens te besluiten dat het leven kak is en het daarna alleen maar grappig wordt. In wezen heeft hij nog gelijk ook.

Persoonlijk vond ik het enorm vlot lezen al kan het misschien te maken hebben met het feit dat dit het eerste boek is dat ik sinds de zomer effectief heb uitgelezen. Het is ook het eerste boek dat ik verslonden heb sinds ik de reeks van Dan Brown enkele jaren geleden in huis haalde. Zegt genoeg niet? Je moet niet per se van comedy of van Xander houden om het graag te lezen al is het leuker om bij een aantal personages de gezichten bij te denken. Het leest wat als een From Zero To Hero And Back And Once Again To Hero verhaal en eigenlijk is het dat ook. Xander schrijft dit op zijn vierentwintig na zes jaar in het comedy wereldje te vertoeven. Op de beloofde verfilming van Jean-Marie Pfaff zijn levensverhaal zit ik nog steeds te wachten al heb ik daar na 10 jaar De Pfaffs ook niet meteen behoefte aan. Als grammatica techneut kan je je wel ergeren aan het boek maar ikzelf lees daar zelf vaak over. Het heeft zelfs een beetje zijn charmes en dat is meteen dé reden waarom ik mijn vorige blogs nog steeds niet heb herlezen met het oog op grammaticale- en spellingscorrecties. Fuck it. Het boek is ook een voorbeeld van een leerproces van een achttienjarige die in een volwassen wereld wordt binnen gegooid die, ondanks zijn beroepskeuze, allesbehalve komisch is en waarin hij moet leren te overleven. Een leerproces dat we allemaal hebben doorgelopen en nog steeds doorlopen tot iemand uiteindelijk het licht zal uitdoen en we aan onze ‘Zwarte Parade’ beginnen. De cover vind ik trouwens geweldig een beetje refererend naar Harvey ‘two face’ Dent uit de Batman comics. Meteen ook de reden waarom ik het boek in de eerste plaats uit het rek genomen heb.

Een dikke aanrader als je geen comedy boek verwacht want Xander is bij momenten wel geniaal zot. En als je net als ik iets hebt van “Er staat KAK in de titel dus deze MOET ik lezen” kan ik alleen maar zeggen: “Waar wacht ge nog op?”

IEDER HUISJE HEEFT ZIJN KRUISJE

Waarom mijn kind?

Waarom ver weg in Zwitserland?

Wat is er precies gebeurd?

Waarom zo jong ook?

Hoe moeten we verder met ons leven?

Waarom niet één van die twee andere bussen die net ervoor waren vertrokken?

Honderden meer vragen kunnen worden gesteld door de ouders, familie en vrienden van de 26 slachtoffers van de bus ramp in Zwitserland twee dagen geleden. Terechte vragen om bij stil te staan? Heeft het zin om hierbij stil te staan? Als betrokken partij begrijp ik in zekere zin dat je dat doet. Je wil toch weten wat de precieze oorzaak is geweest waardoor je kind je werd ontnomen. Een mechanisch falen of een menselijke fout. Klapband? Onoplettendheid? Hartaanval van de buschauffeur? Iets op de baan? Eigenlijk maakt het niet uit. Tweeëntwintig jonge levens werden dinsdagnacht weggerukt uit tweeëntwintig jonge Vlaamse gezinnen. Daarbovenop nog de 2 begeleiders en de 2 buschauffeurs die het leven lieten maakt het een vrij hoog slachtofferaantal. 

Voor de betrokkenen zijn de namen van belang. Het is hun kind, kleinkind, broer of zus, neef of nicht, speelkameraadje; noem maar op. Voor zij die de slachtoffers hebben gekend zijn de namen belangrijk want het zijn die namen die voor eeuwig en altijd in de herinnering moeten blijven van zij die deze jongens en meisjes heeft gekend. Voor mezelf maakt het niet zo uit of ze Jan, Louise, Emma, Thomas of Marie noemden. Daar heb ik geen boodschap aan. Foto’s al evenmin. Ik ga de kranten dan ook redelijk links laten liggen want je kan er donder op zeggen dat her en der die namen en foto’s zullen gepubliceerd worden. Sereniteit in de pers? Ik ben benieuwd. Het gaat hier om kinderen van elf en twaalf jaar. Toekomstige pubers wiens leven nog moest starten. Het middelbaar, uitgaan, verkering, trouwen, werken, zelf kinderen krijgen, reizen, leven. Ze maken het niet meer mee. Hun namen zijn voor buitenstaanders niet van belang. Wel het denken aan het ontbreken van de rest van hun leven.

Vandaag was een dag van nationale rouw. Behalve de minuut stilte die om elf uur werd gehouden is het een dag als een ander. Je staat op, je gaat werken, je houdt een minuut stilte en je doet verder met datgene waar je even tevoren mee bezig was. Het leven in België viel even stil ter nagedachtenis aan de zesentwintig slachtoffers. Ook bij mij op het werk. Ik ben gaan plassen. Ik kan niet tegen ‘een minuut stilte’ al heb ik er wel het nodige respect voor. Ik heb stilletjes geplast, echt waar, het was amper te horen. Mijn minuut stilte heb ik trouwens reeds gehad toen ik het nieuws woensdagochtend vernam in de auto op weg naar het werk. Het eerste ongeloof en de eerste gedachten die meteen uitgingen naar de overleden kinderen en volwassenen. Het was misschien geen volledige minuut maar het was wel even stilstaan bij de feiten, bij de ouders en het erg vinden voor hen. Daar en toen was mijn medeleven oprecht. Nu bijna drie dagen na de feiten is de wereld voor mij reeds verder gegaan. Een minuut stilte houden is terecht op en dag van nationale rouw en al mijn respect gaat uit hen die dit uit de grond van hun hart menen maar ik heb het vaak op dat moment al gehad. De solidariteit daarentegen bij een minuut stilte kan ik wel begrijpen en opbrengen.

Tien jaar geleden bijvoorbeeld is Jean Dockx gestorven. Jean was jaren de vaste assistent coach op de bank van mijn favoriete club RSC Anderlecht en werd later een belangrijke pion als hoofd van de scoutingcel. Een meubelstuk, een houvast en een zekerheid voor de club. Papa Doc werd hij genoemd was meer dan genoeg zegt over wat hij voor Anderlecht en zijn achterban betekende. Bij het nieuws van zijn overlijden heb ik, net als deze week, even de adem ingehouden en gedacht aan de club, de spelers, de supporters, zijn familie. Ik was de eerstvolgende wedstrijd aanwezig in het stadion en de minuut stilte deed me niet veel. De eerste schok was al voorbij. Ook toen had ik het al niet met een minuut stilte al had ik er toen ook al wel veel respect voor.

Ik heb jaren niet aan hem gedacht tot ergens vorige week toen ik een artikel las over mislukte transfers de voorbije jaren in het Belgische voetbal. Ik vroeg me af hoe het met hem zou gaan nu en bedacht me dat met hem alles anders was geweest. Dat sommige Anderlecht spelers bijvoorbeeld nooit zouden zijn gehaald. In tien jaar tijd heb ik die mens niet eens gemist, er niet bij stilgestaan dat hij was heengegaan. En dat is normaal. Hij was geen vriend, geen kennis of familie. Niet iemand waarmee ik een persoonlijke band had.

Mijn excuses dat ik voetbal even verbind met een tragedie zoals in Zwitserland maar ik wil maar zeggen dat je als buitenstaander geneigd bent te vergeten. En snel ook. Iedereen heeft zo zijn eigen Jean Dockx. Zeker weten. Wie denkt er bijvoorbeeld nog af en toe aan onze overleden koning Boudewijn? De slachtoffertjes die deze week zijn gevallen zullen voor miljoenen Belgen straks ook weer een vergeten gemis zijn gewoonweg omdat ze niet rechtstreeks met je betrokken zijn. Volgend jaar nog slechts een herdenking een jaar na de feiten. Misschien over vijf jaar opnieuw en dan? 

Elk huisje draagt zijn eigen kruisje en spijtig genoeg voor de ouders van de slachtoffers in Zwitserland deze week is dat kruisje hun overleden dochtertje of zoon. Een zwaar kruis voor hen, daar ben ik zeker van. Maar soms heb ik al genoeg last met mijn eigen kruisje(s) dus laat ik mij, na de solidaire minuut stilte van vandaag, eerst daar maar op concentreren. 

Toch nog dit:

R.I.P. Slachtoffers van Sierre. Moge jullie eeuwig doorleven in de harten van zij die van jullie hebben gehouden.

CRIMINEEL

Het is niet te schatten hoe inventief criminelen tegenwoordig zijn.Ik heb het dan vooral over inbrekers en dieven om heel specifiek te zijn want ik las gisteren in de krant een artikel dat vooral zij tegenwoordig meer en meer het openbaar vervoer nemen. Ik heb daar absoluut geen probleem mee trouwens. Het is per slot van rekening goed voor het milieu, het zorgt voor minder voertuigen op de baan en dus tegelijk voor minder files. Er zijn door deze actie ook minder spectaculaire achtervolgingen waardoor er recht evenredig minder van deze achtervolgingen in bizarre ongelukken uitmonden. De kleine criminelen zijn dus ook veiliger aan het werk tegenwoordig.

Met het openbaar vervoer wordt trouwens niet alleen de bus bedoeld maar ook de treinen en de tram al vraag ik me wel af hoe dit praktisch in zijn gang gaat. Vaak hoor je van ramkraken op juwelierszaken en dergelijke maar ik zie iet in hoe je met een trein of tram nog een ramkraak kan plegen. Het valt toch op als je 2 maand op voorhand op je eentje de straat van een bepaald target opbreekt om de tramsporen te verleggen tot vlak voor zijn etalage, niet? Ik zou me als juwelier zijnde alvast de vraag stellen met welk dom idee de locale politici nu weer in hun hoofd hebben gehaald en me eens informeren op de gemeente. Al valt je euro waarschijnlijk pas nadat je tram 24 midden in je leeggeroofde etalage vind. Ik vind het toch veel moeite om eventjes een ramkraakje te doen. Ik zou dan ook een superlui crimineeltje zijn en eerder voor de klassieke versie met de gestolen wagen gaan. Op voorwaarde dat ik al een wagen zou kunnen stelen uiteraard want verder dan een paar sjotten tegen de voorbanden en wat welgemeende vloeken zou ik niet komen denk ik. Tot zover mijn bedenkingen bij de extreme vorm van inbreken.

Er zijn ook nog de huis-, tuin- en keukeninbraken. De klassieke gevallen laat ons maar zeggen. Ook daar heb ik toch grote bedenkingen bij. Stel dat pikkedieven je grootste bron van inkomsten is en dat je, professioneel als je bent, voorzien ben van alle materiaal. Dan moet je dat toch ook allemaal meesleuren op de bus zonder dat dit enigzins opvalt. Dan vraag ik me af welke busschauffeur zich geen vragen zou stellen indien er iermand in de zomer zou opstappen met zwarte beschermende kledij, bivakmuts, handschoenen, grote rugzak op zijn rug en een pillamp in de ene en een koevoet in de andere hand. Ik zal het U zeggen: Een heel achterlijke busschauffeur. Dus moet onze crimineel in actie zorgen dat hij niet in zijn werkmansplunje de bus opstapt en zal hij zich Supermangewijs moeten aankleden met zijn camouflagepak onder zijn gewone kleding. Blijft er nog de kwestie van de koevoet en andere benodigdheden. Misschien moet hij deze maar wegmoffelen in zijn broek en zich voortbewegen à la Herr Flick von der Gestapo. Het zal wel opvallen zo maar de buschauffeur gaat alvast geen vermoeden hebben dat onze dief iets te maken heeft met de locaal heersende inbreekplaag. 

Er is trouwens ook nog een ander bijkomstig probleem als je je criminele hobby uitoefent door middel van het openbaar vervoer. Stel je weet dat familie x, die in een naburige stad wonen,  elke vrijdagavond gaat bowlen tussen vanaf 20 uur en telkens pas terug is rond de klok van tient. Je hebt je prospectie gemaakt van de omgeving en de vaste gewoontes van familie x en je maakt je klaar om de grote slag te slaan. Inbrekerskledij aan, materiaal bij en even gegoogled om te weten waar je precies moet overstappen. Je route en planning ziet er als volgt uit. Je hebt enigzins al rekening gehouden met NMBS vertragingen en bussen die eventueel zouden geschrapt worden: 

* 18u35 te voet thuis vertrekken naar de bushalte even verderop

* 18u44 bus 27 nemen naar de Gravenlei

* 19u01 bus 68 nemen naar het Stationsplein

* 19u11 de trein halen om naar de naburige stad te rijden

* 19u29 aan het station de tram nemen richting centrum

* 19u49 de bus nemen richting Bernard de Graeveplein aan de rand van de wijk Winterswijk

* 20u08 aangekomen aan de wijk Winterswijk waar je nog een kwartier moet wandelen om aan de woning van familie X te arriveren. 

Geschatte aankomsttijd is dus 20u25. Je hebt toch even een half uurtje tot drie kwartier nodig om het huis te verkennen en de meest prijzige artikels mee te gritsen. Dus ben je klaar om ongeveer 21u wat nog ruim op tijd is vooraleer familie X thuis komt. en dan moet je nog thuis geraken met een peperduur schilderij in je ene hand en een nagelnieuwe flatscreen tv in de andere. De afstandbediening heb je maar even praktisch in je achterzak gestoken want je rugzak zit al stampvol met juwelen, postuurkes, 2 laptops, een geldkoffertje dat je ter plaatse niet open kreeg en een I-pad met toebehoren. Je broekzakken puilen uit met het geld dat je hebt gevonden in de kluis met logische cijfercombinatie 123456. En dan moetje nog naar huis met trein, tram en bus. De wandeling van een kwartier terug naar de bushalte aan wijk Winterswijk neemt, gezien het feit dat je wat zwaarder beladen bent ongeveer veertig minuten in beslag (hier had je waarschijnlijk niet op gerekend) waardoor je je geplande bus mist en 20 minuten moet wachten op de volgende. Hierdoor mis je ook al je andere geplande aansluitingen en als het al lastig werd om niet op te vallen met al die gestolen spullen wordt het nu nog moeilijker om uit de greep van de politie te blijven omdat je nog steeds in de buurt rond hangt in plaats van reeds veilig op de trein richting schuilplaats te zitten. 

Als je dan toch met de buit thuis geraakt plof je sowieso meer dan een uur later dan voorzien in de zetel . Hier kan de politie je even later gemakkelijk oppakken omdat je toch wel een heel klein beetje opviel toen je vroeg aan de buschauffeur of je de flatscreen even vooraan in de bus mocht laten staan omdat dat zo onhandig is op die smalle zitjes. En toen je  vlijtig op zoek was naar voldoende plaats om je waar kwijt te raken in de trein terwijl de conducteur maar bleef zeuren om je instapkaartje moest je uiteindelijk half je rugzak leeg laden om je retourticketje te vinden. Dat de conducteur een beetje raar keek naar de uitgestalde tv, het schilderij, de juwelen, een laptop en I-pad heb je waarschijnlijk niet gemerkt. Je zei wel vriendelijk dank je wel toen hij de afstandsbediening opraapte die uit je achterzak viel bij al deze commotie.Je bedacht je wel om volgende keer een rugzak te nemen met extra opbergvakjes. Ook de buurman die behulpzaam en nietsvermoedend de deur voor je open hield terwijl je gepakt en gezakt trachtte deze open te krijgen zonder iets van je kostbare goederen te laten vallen was heel behulpzaam toen de politie deur-aan-deur zich kwam informeren over een als een ezel beladen crimineel.

Pech? Neen gewoon dom. Schoenmaker blijf bij je leest. Regel de volgende keer toch maar die gestolen vluchtauto die je kan dumpen in één of ander kanaal ook al is dat in alle opzichten schadelijker voor het milieu. 

WOORDGRAPPEN

Gisterenavond wat in het wilde weg zitten rond surfen en ik kwam bij een al bij al grappige site uit waar een groot aantal woordgrappen stonden. Misschien leuk om ook hier af en toe er een topic van te maken dus bij deze de eerste 20 woordgrappen. Ja ik geef toe dat ik er hier en daar enkele gestolen heb maar een groot deel is ook gewoon van mezelf. De verhouding zelf gevonden grappen versus overgenomen brol is ongeveer 40/60. Het is maar dat je weet dat ik slechts voor 40 procent verantwoordelijk ben ivm de slechte woordverklaringen! Diegene in vet zijn van mezelf trouwens !!!

AQUARELLEN : Uit de hand gelopen watergevecht

BIOSCOOP: Aankoop door computernerds

DRUKKERIJ: Wachtrij met veel volk

DRUKPUNT: Plaats waar files ontstaan

EIGENDUNK: Zelf uitgevoerde basketbal actie

ENGELSE DROP: Codenaam voor de landing in Normandië in WO II

EXCLUSIEF: Speciaal Engels ei

FACEBOOK: Boek geschreven door een lid van The A-Team

GEESTELIJK GEHANDICAPTE: Achterlijke Paus

KNORPOT: Lesbisch varken

LUIER: Erge vorm van lui zijn

OUT-OF-THE-BOX DENKEN: Tupperware avond

OVERDRIJVEN: Een veerpont naar de overkant sturen

PANAMA: Land zonder moslims (doordenker)

PASFOTO: Net genomen afbeelding

PEPIJN: Opa met pijn

SCHILDERIJ: Versierd Paasei

SMART: Slimme Mercedes

SPEKTAKEL: Een varken in een lift

WEGRESTAURANT: Restaurant dat failliet is

WEGWERKZAAMHEDEN: Voltooide wegenwerken 

ZO: Kleine dierentuin

Enjoy !!!

BEZIGHEDEN

Het is toch schandalig om een blog als deze te verwaarlozen vind je niet? En daarom even een snelle update over mezelf, mijn leven en deze blog. Ik bemerkte vandaag dat ik voor het eerst sinds een maand niks heb gepost en dus vond ik het voor mezelf tijd om op zijn minst ‘iets’ te schrijven. Ik heb wel hier en daar de inspiratie gehad. Dat was niet meteen het probleem. Wat me echter niet meer lukte was achter mijn laptop kruipen en effectief iets neerpennen wat interessant of grappig was.

Laat ik even overlopen waarover ik het de voorbije maand zou kunnen gehad hebben en waarover jullie dus de stukjes zullen moeten missen:

De geboorte van mijn tweede petekindje Kayden. Geboren begin februari en ik had wel iets in gedachten om te maken hier op mijn blog maar ik was er niet geheel tevreden van hoe en wat ik zou doen dus heb ik het maar gelaten. Ik kan wel zeggen dat het een fantastisch ventje is met schattige kuslipjes volgens mijn vriendin (moet ik hier vrezen voor concurentie?) en lieve kleine handjes en voetjes en vingertjes en oortjes en ja , alles is klein aan zo’n boeleke hé.

Griep en stress. Blijkbaar lijdt ik aan stresshoofdpijn door een slechte houding achter pc en andere aanverwanten. Goed ziek geweest ook en bovenop dit alles nog twee spuiten in mijn nek gehad. Auw auw maar deed nadien wel deugd al bij al. Toch al een tijdje last van en blijkbaar moet ik meer turnen, zwemmen en bewegen. En ik ben gewoon kei lui van nature. Dikke kak is dat dan. Voor de rest heb ik een ganse maand enorm hard gesnotterd, rugpijn geleden, enz enz … Ik had wat kunnen bloggen over die grote griepepidemie of er misschien een verhaaltje rond kunnen breien maar als je zelf al met wat ongemakken sukkelt staat je hoofd er niet meteen naar. Sorry lezers.

Football Manager 2012 is ook een grote boosdoener. Ik ben al jaaaaaaaaaaren lichtjes verslaafd aan dat spel en ik koop zo om de 4 jaar de nieuwe manager. Zelf vind ik het nogal dom om elk jaar de nieuwe versie te kopen omdat je sowieso de nodige updates hebt elk seizoen als je je eigen ouden spel up to date wil houden maar ook omdat het al bij al toch niet meteen kei goedkoop is tegenwoordig al die computerspelletjes. En  met zo’n nieuwe football manager ben je al gauw ettelijke avonden op rij bezig. Gestart met België en Nederland als competities en ondertussen 5 seizoenen gespeeld met Anderlecht en de Rode Duivels. Twee titels, drie bekers, drie supercups, een hoogtepunt met de kwartfinale in de Champions League en een laagtepunt gehaald door niet eens play off 1 te halen en mezelf niet te kwalificeren voor Europees voetbal . Je bent al gauw opnieuw ‘verslaafd’ maar ik weet ook dat ik het straks allemaal wat beu ben en dan systematisch meer speelpauzes in las en ik meer tijd heb voor andere dingen. Kan ik hierover schrijven? Natuurlijk maar of het interessant genoeg zou zijn daar heb ik mijn twijfels over.

Valentijn was er ook met een fantastische verrassing van mijn vriendin maar ik zou toch alleen maar herhalen wat ik vorig jaar heb geschreven. Ik zie mijn liefje elke dag gewoon graag en wat mij betreft is het elke dag Valentijn. Melig hé? Ik weet het maar het is gewoonweg zo en ik kan er ook niet aan doen. Valentijn, ik blijf het haten als de pest al was het dit jaar wel één groot hoogtepunt.

29 Februari was ook een schrikkeldag en dat valt maar éénmaal om de vier jaar voor en is dus interessant om over te bloggen. Hiervoor had ik wel mijn voorbereidend werk gedaan en vele dingen opgezocht en over zitten lezen maar als het dan 1 maart, 2 maart, 3 maart wordt en je hebt nog steeds niets op een wit vel gezet dan is het een beetje belachelijk om nog met terugwerkende kracht te schrijven. Jullie zullen dus nooit te weten komen dat schrikkel een oud woord is voor springen of met grote passen lopen en voort komt uit het woord scricken. Dat een jaar eigenlijk 365 dagen en 5 uur en nog wat minuten en seconden telt. Dat het Hasseltse dialect ‘schrikschoen’ nog steeds vanuit die oude verbastering komt en eigenlijk een schaats is. Dat er ook schrikkelsecondes bestaan en dat er nog alternatieve methodes zijn die ook werkelijk worden toegepast op diverse kalenders ter wereld om de schrikkel toe te passen. Sorry maar ook dit hebben jullie allemaal moeten missen.

The Pillars of the Earth kon ook mijn tweede recensie zijn geweest. Deze reeks heb in februari met stukken en brokken uitgekeken en was best goed. Vooral Al Swaerengen (rol in Deadwood van de acteur Ian McShane) terugzien in de rol van de immer manipulatieve Bisschop Waleren was leuk. Beide rollen komen dan ook quasi overeen zij het in een ander kader en een andere functie. Pillars is goed, onderhoudend en minder seksgericht dan bijvoorbeeld Spartacus. Er word wel in gevogeld maar eerder nuttig gevogeld in dit geval. Laat ik het een evenwaardig product noemen dan het reeds gerecenseerde Spartacus al hou ik net ietsje meer van deze setting in de middeleeuwen dan die van in de tijd van de Romeinen. Er zijn alvast evenveel intriges en bedrog te melden en het plot draait en keert rond een flinterdunne rode draad maar dat drukte de pret evenwel niet. 

Ziezo dat was zo ongeveer mijn maand februari. We zijn weer bij met alle activiteiten en we gaan proberen deze ook bij te houden al is er in maart weinig spannends te gebeuren. We zien wel. Tot zo.