DE EERSTE SNEEUW

De eerste sneeuw is in het land

Meteen paniek, … want

Ligt er genoeg strooizout klaar

Steek ook die winterbanden maar

Onder kar en wagen.

Een sneeuwman met een wortelneus

Steenkool ogen niet vergeten

Drie meter hoog, wat een reus

Auto’s kruipen op een rij

Het witte landschap traag voorbij

Op het meer wat schaatsen

Een welgemikte sneeuwbal plaatsen

Langlauf in de Ardennen

Je vrienden nog wat jennen

Hun naam pissen en weten

Gele sneeuw kan je best niet eten.

300 GRAM COLAFLESJES

Hieronder het relaas van een echt gebeurde vrijdagmorgen, ergens en ooit in mijn leven. En zoals steeds netjes overdreven. Hier komt ie:

Vanmorgen was ik niet echt uitgeslapen en dat is meestal nefast voor de rest van de dag. Ook zo vandaag dus. Net uit mijn bed gekomen ben ik maar naar de zetel gestrompeld om daar een kwartier van mijn tijd als een zombie naar een zwart tv-scherm te staren. Waarom ik naar en zwart tv-scherm staar in de ochtend weet ik niet. Misschien hoop ik met mijn telekinetische krachten het object met mijn staarvermogen in brand te doen schieten of zo. Waarom ik zoiets zou doen weet ik in feite ook al niet. Misschien heb ik wel verborgen pyromane trekjes?

Na een kwartier staren kom ik tot de conclusie dat ik sowieso al 10 minuten overslapen was en ten tweede opnieuw een kwartier verspeelde met mijn gestaar. Dit was klote want de gisteravond had ik nog eens lekker ouderwets gemasturbeerd op een foto van 2 lesbische wijven met pruimen en prammen om U tegen te zeggen. Het deed deugd; meer kan ik er niet over zeggen.

Maar omwille van die ruksessie moest ik vanmorgen echter wel douchen en vermits ik al genoeg tijd had verspild sprong ik meteen recht uit mijn supercomfortabele zetel en in mijn watersprankelende douche. Na de wasbeurt zocht ik, nog steeds onder invloed van het gebrek aan slaap, mijn kleren bij elkaar en kwam tot de vaststelling dat ik geen propere onderbroek meer had.

Ik opnieuw naar de zetel, (die o zo comfortabele zetel) en ik moest mij dwingen niet opnieuw te gaan neerzitten om alweer een kwartier van mijn kostbare tijd te verspelen. Ik zocht de vuile boxershort die ik daar de avond tevoren had uitgetrokken en deed deze dan maar aan samen met de rest van mijn kleren. Gsm, autosleutels, werktas, schoenen, boxershort, … Godverdomme geen brood in huis en dus geen middageten. Met andere woorden moest ik eerst langs de bakker, wat een kleine omweg is, waardoor ik opnieuw een minuut of 3 zou verliezen en ik sowieso te laat op mijn werk zou verschijnen. Hatelijk op een vrijdag want dat is de enige dag dat ik wat vroeger gedaan heb met werken en dan duurt het aftellen naar het einde van de werkdag ook vanzelfsprekend niet zo lang. Te laat komen staat gelijk met langer werken en dat is klote want het weekend is dan weer wat verder weg.

Bij de bakker aangekomen merkte ik op dat er nog exact 1 vrije parkeerplek was en zoals het een goede, maar niet goed uitgeslapen, en dus voorzichtige, chauffeur betaamd; nader ik met een slakkengang de parkeerplaats aan mijn linkerkant. Komt daar plots uit de bocht voor me een auto aangescheurd die zonder boe of ba MIJN parkeerplek inneemt (ik was zelfs al naar links aan het richtingaanwijzeren).

Net omdat ik nog steeds niet uitgeslapen was dacht ik voor één keer: ‘So be it ‘ en ik zette mijn wagen aan de overkant van de straat. In uitgeslapen toestand zou ik eens goed gevloekt hebben, uitgestapt, en terwijl ik bij de bakker zou staan aanschuiven, in mijn gedachten de chauffeur een 'koek op zijn bakkes' hebben verkocht.

Uitgestapt en de straat overgestoken merk ik dat de wildebras nog steeds achter zijn stuur zit. ‘Moet ge u daarvoor haasten,’ dacht ik snel en dat had ik beter niet gedacht of wat dacht U? Als ik ter hoogte van zijn auto kom stapt de man snel uit en wurmt zich voor mij door de deur de bakkerij binnen. Hij was dus wel degelijk gehaast. Ikzelf was toch al te laat dus stapte ik ietsje minder opvallend ook diezelfde bakker binnen alwaar ik de kans kreeg de vluggerd even in mij op te nemen.

Ik begin bovenaan. Nogal dun blond haar een beetje kalend zelfs, een hippe donkere zonnebril en een dubbele onderkin. Ikzelf had nochtans geen zon gezien die morgen en dus was het duidelijk dat de zonnebril zijn coolheidsfactor moest benadrukken. Normaal postuur, een gestreept hemd en een donkerblauwe stoffen kniebroek met van die zakken aan de zijkanten waarin hij zijn sleutels had weggemoffeld. Dan volgde er een stukje knalwitte spillebenen. Hij droeg verder nog bruine open sandalen en pikzwarte kousen tot aan zijn knieën opgetrokken. Moest ik Dries Van Nooten noemen ik zou zeggen “Moh schat, da’s soo retrooo” Het zicht alleen al zorgde ervoor dat ik mijn lach moest inhouden. Toen had hij echter nog niets besteld.

‘300 Gram colafleskes’ zei hij op vriendelijke toon tegen de bakkersvrouw. Ik kon mijn oren niet geloven. Eerst dacht ik dat ik droomde. Dan dacht ik dat hij zo meteen nog een groot lang gesneden meergranenbrood zou bestellen maar niets was minder waar. De man pikte MIJN parkeerplek in voor enkel en alleen maar 300 gram colaflesjes!!!!!!! Nooit gezien, ongehoord, ronduit schandalig, degoutant, belachelijk belachelijk en vooral grmblgrblmgrmgrm#@$’`

Ik vraag me nog altijd af (en ik vrees dat dit mijn ganse leven me zal blijven achtervolgen) wat die man in feite bezielde? Heeft hij een Coca Cola verslaving en is hij aan het afkicken en mag zijn vrouw niet weten dat hij stiekem elke morgen van die snoepjes koopt bij de bakker? Is hij een kinderverkrachter en zijn de flesjes één van zijn lokmiddelen? Wilde hij vroeger weg op zijn werk en was hij van plan ‘s middags al die dingen in 1 ruk op te eten om zo buikkrampen te veinzen? Misschien is het wel een directeur van één of andere firma waarvan de directiesecretaresse geilt op lekkernijen (de snoepjes, niet de man, ik dacht dat dit duidelijk was na zijn persoonsbeschrijving!!!)? Wie zal het zeggen?

Ik ga het hem zeker een keer vragen volgende keer als hij nog eens mijn parkeerplaats AFSNOEPT !

Gr,

Q

WREED ACCIDENT

Sommige zaken zijn gedoemd om te gebeuren. Zo liggen er, sinds wij naar onze nieuwe kantoren zijn verhuisd, al meer dan twee jaar een hele hoop kabels naast het bureau van mijn collega Christel. Zo hebben we de internetkabel, de telefoonkabel, een stroomkabel, nog een stroomkabel en de kabel van de lader van de GSM. Een hele hoop kabeltjes dus. In de voorbije 2 jaar zijn er ongeveer een 4-tal collega’s bijna over gestruikeld. BIJNA dus !!! En het is zoals met zoveel dingen. Als er niets gebeurd is er niets aan de hand; als ge het vuil onder de mat keert is het ook proper; als ge naar links kijkt ziet ge toch niet wat er rechts gebeurd. Vandaag was het echter bijna zover.

Christel, mijn collega dus, kwam met een zucht recht uit haar superdeluxe, azuurblauwe bureaustoel omhoog gerezen. Drie A-4-tjes (hé mijne spellingscorrector zegt dat ik dit van de eerste keer juist heb geschreven whooohoooow – whooowoooow is blijkbaar dan weer fout gespeld) in de hand haastte ze zich richting waar ze ook naartoe wou. Ze zou er nooit geraken. Rechtsom haar bureau verstapte ze zich in het kluwen van kabels die zich, volgens mij uit wraakgevoelens, dubbel om haar wreef en enkels nestelden. In slow motion ging eerst haar linkerhand, en daarna haar rechterhand ter hemel; terwijl tegelijk haar lichaam langzaam maar zeker naar voor helde op zoek naar een uiterst gevaarlijke balans tussen evenwicht en zwaartekracht. Zwaartekracht won deze face-off. 

Hoofd vooruit en klaar voor een touch-down kruisten mijn ogen heel even de hare. Ik weet nog perfect wat ik dacht. ‘Dit komt niet goed’, dacht ik en haar verschrikte ogen dachten hetzelfde. De impact van haar kin op mijn bureau zorgde voor een weerbots waardoor haar hoofd in een welbepaalde  hoek werd getild en vervaarlijk richting de hoek van mijn bureau opnieuw Newton zijn favoriete stelling wilde testen. Haar rechteroog raakte het scherpe hoekpunt van mijn bureau waardoor  de oogbol na een natte plof spontaan een sprongetje maakte en bovenop mijn papierwerk terecht kwam. Terwijl Christel verder ter aarde stortte dwaalde mijn blik richting het rechteroog. Het keek me nog steeds aan met een blik van angst. Net alsof het oog een eigen besef had en wist wat er stond te gebeuren. Brrr.   

Ik maakte rustig mijn e-mail af. Genoeg collega’s die panikeren dus moet er iemand rustig blijven. Els was één van die collega’s. In haar haast trapte ze de bril van Christel; die was om één of andere reden midden in het gangpad terecht gekomen; in gruzelementen. Wat een miserie want een nieuwe bril kost ook al gauw een paar honderd euro. Els hielp Christel weer recht en ik kreeg een briljante ingeving. Ik liet de e-mail voor wat het was en printte een volledig zwarte pagina uit en begon te knippen.

Steven een andere collega was ook reeds uit zijn hok gekomen en kwam kijken wat al deze commotie toch was. Terwijl Els zich om Christel ontfermde en het bloed van haar gezicht veegde begon hij de stukken bril op te rapen. Sneed hij zich toch wel niet in alle vijf zijn rechtervingers zeker! Twee vingertopjes kwijt (geen idee welke) en 1 wonde tot op het bot. Oh rampsoed. Het bloed spoot in het rond . Ikzelf beschermde mijn bureau tegen de bloedspetters en knipte lustig voort aan mijn eigen miniproject.

Wendy, ons afdelingshoofd, riep ons toe dat iemand de 100 moest verwittigen. ‘Wat is de nummer van de 100?’ riep ze paniekerig rond. ‘014 euh…’ antwoordde Steven. ‘0486236… ah neen zo begint mijn Gsm nummer’ riep Els. ‘900’ repliceerde Christel zelf ‘ en snel want mijn linkeroog draait ook al weg en zo meteen zie ik totaal niks meer’.  Wendy liep haar bureel opnieuw binnen en draaide de 900. Zonder succes. Uiteraard. Ondertussen was mijn knip- en knutselwerk klaar. Uit het zwarte blad papier had ik een kunstig piratenooglapje geknipt en er twee elastiekjes aangeniet. Christel kon er al maar beter meteen aan wennen dacht ik zo. Fier op mijn knutselstukje liep ik er snel mee naar het magazijn om het aan onze magazijnmedewerkers te tonen. Ik stak van wal met het vertellen van de gebeurtenissen en toonde met een brede lach mijn zelfgemaakte ooglapje.Ze waren terecht fier op mijn kunstwerk.

Enkele minuten later hoorde ik zingende sirenes en ik haastte me terug naar het bureel waar zoveel rampspoed was gebeurd. Ik kon Christel toch  niet zonder ooglapje laten vertrekken. Met haar pech vliegt er buiten een strontvlieg in haar oog en iedereen weet dat, als er kaka in een open wonde terecht komt, er stront aan de knikker is. In dit geval lag de knikker nog steeds te blinken op mijn bureau maar liever geen risico nemen uiteraard.

De ambulanciers deelden de eerste zorgen uit en ik ging op zoek naar wie zo slim was om achter het nummer van de 100 te komen. Mijn oog viel op de gele gids die geopend op één van de bureaus lag. Rubriek HELP.  Blijkbaar was Steven zijn Euro toch gevallen want de bloederige telefoontoetsen spraken boekdelen over wie er precies gebeld had. Eerste hulp werd meteen verleend aan de nodige hulpbehoevenden en Christel werd reeds ingeladen achter in de ziekenwagen. Steven werd door een derde ambulancier omzwachteld terwijl Els in de commotie stond te kotsen op de schoenen van Wendy. 

De ziekenwagen vertrok met gierende banden richting uitrit doch haast en spoed is als een olifant in een porseleinwinkeltje en dus altijd om problemen vragen. De chauffeur kon de wagen die net kwam opgereden niet meer ontwijken en ramde hem op de flank. De ambulance schuurde krijsend tegen de andere wagen en kwam frontaal met heel wat gekraak tot stilstand tegen een boom. Els, die verschoot van het kabaal buiten, spoedde zich naar het raam en struikelde over dezelfde kabels waar Christel eerder over struikelde. Ze sloeg met haar linkeroogkas tegen de hoek van mijn bureau en verloor al kermend haar oog. Ik drukte op het icoontje E-mail verzenden en ik dacht bij mezelf: ‘Wreed Accident’

Q

TE WATER

België is een zompig land

Veel weide en ook waterkant

Dus met wat regen aan de gang

Worden we verschrikkelijk bang

Evacuaties en dijkbreuken

Daar gaan we weer

Ondergelopen straten

Onmogelijk verkeer

Weerbericht ratelt steeds maar door

We krijgen nog meer regen hoor

Miserie en ellende

In huis wordt het een bende

Wachten tot de hemel klaart

Schade meten is voor later

Papieren bootje vaart, …

Te water.

NATIONALE WIJVENDAG

Dat was gisteren dus alle slettebakken vandaag weer aan de haard, de was en de plas en de kinderen godverdomme. Jullie hebben je ‘one day of attention gehad’ dus wees tevreden dat, wij mannen, jullie je rustig hebben laten meeten en greeten met jullie soortgenoten maar nu wordt het weer tijd om weer normaal te doen. Ik ben geen vrouwenhater of zo; integendeel; maar is het niet een beetje overdreven al dat gezeik over een nationale vrouwendag? 

Over discriminatie gesproken trouwens. Wij mannen hebben geen nationale mannendag noch vieren wij tweemaal vaderdag. Ook secratarisdag is bij mijn weten niet bestaande terwijl Valentijn ook al volledig aan jullie wordt besteed. Even snel opgeteld hebben jullie 5 volledige dagen ‘in the picture’ terwijl wij; zonder morren trouwens; genoegen nemen met één enkele dag per jaar.

Zelfs dan nog krijgen wij constant bullshit rond onze oren dat vrouwen in deze wereld nog steeds gediscrimineerd worden. Het zal zo hier en daar wel zijn uiteraard. Zo kregen de vrouwelijke Grand Slam winnaressen tot over een paar jaar een pak minder bij toernooiwinst dan de mannen. En dat terwijl ze evenveel wedstrijden spelen. Alhoewel …. Wordt het dan niet eens tijd dat jullie gleufveulens ook vijfsetters gaan spelen? Bij gelijke inspanningen ga ik volledig akkoord met al die feministische standpunten en anders hebt ge geen recht van spreken.

 

Dat de boerentijden van vrouw aan de haard volledig achterhaald zijn ga ik trouwens volledig mee akkoord. Het is tegenwoordig niet meer denkbaar om als gezin op slechts één enkel gemiddeld loon te leven. Trouwens het idee van een vrouw met een carrière en een man die meer tijd aan het gezin besteed is ook helemaal niet mis. De meeste topchefs zijn trouwens toch mannen dus hoe meer mannen achter het fornuis des te lekkerder het eten denk ik dan.

Vrouwen mogen wat mij betreft af en toe ook in de bloemetjes worden gezet uiteraard. Alleen vond ik het grote nieuws van een vrouwendag te absurd. Een hele dag gewijd aan borsten en billen leek me de eerste minuten een geweldig idee maar blijkbaar was dat jullie standpunt niet. Het moest eerder over de rol van de vrouw in de maatschappij gaan. Blijk ik ’s avonds op het nieuws zelfs mannen te zien zitten in de vrouwelijke praatpanels. Hilariteit ten top. Wat doen die daar in feite? De vrouwen proberen te begrijpen om zo meer kans te maken bij hen? Gasten dat lukte in het verleden niet, dat lukt nu niet, en dat zal nooit lukken. Voila. 

Tot slot vond ik de datum in feite superleuk gekozen. Wapenstilstand WO I. De dag waarop duizenden gesneuvelde, vooral mannelijke, oorlogshelden worden geëerd; die gestorven zijn voor ons eigenste vaderland, voor hun vrouwen en kinderen. Het is toch niet netjes precies deze dag eruit te kiezen om te verkondigen dat wij mannen amper een poot uitsteken. Of wel soms?  Kies dan beter 11 september of zo. Zo hoef ik die dag alvast niet meer naar die beelden van de Twin Towers te kijken en kan ik die dag eindelijk de zetel inkruipen met een vers pintje en een zak chips om de nodige borsten en billen tijdens het nieuws te aanschouwen.

Wisten jullie trouwens dat de INTERNATIONALE VROUWENDAG op 8 maart gehouden wordt.Fokking Belgische Feministische Trutten !

 

So long bitches

Q

MIJN EERSTE SCHEET

Mijn eerste scheet liet ik na mijn eerste borstvoeding maar vermits ik mij het beeld van mezelf die zijn honger stilt aan mijn moeders’ borsten niet voor de geest wil halen heb ik het vandaag over hoe de meest volmaakte scheet is ontstaan.

De eerste was nogal stil en eigenlijk een ongelukje. Nadat ik mijn buikje had volgegeten met moedermelk wilde ik eens goed kakken in mijn pamper maar verder dan een dof plofje kwam ik niet. Wat een tegenvaller. In plaats van mijn mama een goeie vettige volgescheten broek te bezorgen; en daarmee ook de eerste nachtmerrie van het ouderschap; was het enige dat ik produceerde een klein vleugje wind. Geluidloos, reukloos. ‘Life sucks nu al, wat gaat dat later worden’ dacht ik bij mezelf en besliste prompt om uit frustratie mijn blaas te ledigen in het nog steeds droge babydrooghoudbroekje.

Terwijl mijn mama mij verschoonde lachte ik haar uit in haar gezicht. “Hahaha moet je je nu eens zien. Ge gaat nog veel werk hebben met mij, daar mag je zeker van zijn”. Mijn mama vond dat blijkbaar plezant dat ik zo naar haar lag te lachen en ze spoorde me nog wat harder aan door de gebruikelijke “kieriekieriekierieboe” en “ja men klein ventje, waar is die vieze pamper” toe te fluisteren. Het kriebelen aan mijn buik deed ook al geen deugd aan mijn lachspieren waardoor mijn moeder nog meer plezier kreeg in mijn allereerste lachkramp.“Wacht maar” dacht ik, en besluit prompt om mijn leven te wijden aan het perfectioneren van de voorheen mislukte versie van mijn scheet.

In de eerste levensmaanden waren de mislukkingen talloos. De ene keer probeerde ik een scheet te laten vlak na wat fruitpap gegeten te hebben met een lopende modderpoel tot gevolg. De andere keer probeerde ik, terwijl mijn ouders op een boertje wachtten, me in een ideale positie te draaien om mijn muskus te verspreiden. Dikwijls kwam de ‘boer’ eerder dan de ‘scheet’ waarna ik meteen weer in mijn bed werd gelegd alvorens de optimale scheetpositie te bereiken. Opnieuw een mislukte poging dus.

Op latere leeftijd, als kind, was mijn bed ’s avonds de ideale oefenstek. Met wisselend resultaat echter. Soms lukte het me om enorm veel vorderingen te maken op één avond. Andere keren was de afgang letterlijk en figuurlijk op te tekenen. Eén keer echter dacht ik dat ik zowat de luidste scheet ooit waargenomen had geproduceerd maar toen bleek ‘smorgends dat Sinterklaas van ons dak was gevallen met paard en al. Door zijn lawaai heb ik toen een scheet niet kunnen horen en sindsdien haat ik die vent enorm. Ik hoop dat de Goedheilig man ooit stikt in één van mijn luidste en meest stinkende scheten ooit.

Geluid was op zich geen probleem, dat stond vrij snel op een deftig niveau. Stank was iets anders. Nu kan je proberen experimenteren met verschillende soorten voedsel en daarna scheten laten maar neem het van mij aan dat het eeuwig duurt vooraleer je de ideale mix hebt gevonden. De ideale stinkende scheet echter heb ik per toeval ontdekt. Na wat geëxperimenteer met uiensoep (bah en 7/10 qua stank), hamburgers met gebakken ajuin en mosterd (de max en zeker een 7,5) of vettige frieten met stoofvleessaus en mayonaise (yummie en een 8,8 waard) kwam ik op 17-jarige leeftijd in de plaatselijke McDonalds terecht.

Nadat mijn schetenmissie een aantal jaar op een laag pitje had gestaan wegens desinterresse bleek na het eten van een BigMac Menu mijn gasproductie op volle toeren te draaien. Zonder er erg in te hebben liet ik op de weg terug naar huis een scheet van jewelste waardoor ik plots 5 km per uur sneller begon te fietsen. De stank was meer een kruising tussen beschimmelde aardappelen van 3 jaar oud en de verse kak van een blinde pony die net op uw botten heeft gescheten. McDonalds is het heiligdom der scheten.

Ik heb dan ook de kans geroken om mij te perfectioneren door de diverse maaltijden aldaar uit te testen en ik kan U verzekeren dat, op de slaatjes na, elke hamburger zijn eigen diversiteit van geuren produceert. Als het ware een echt kleurenpalet van geuren en smaken. En vermits smaken verschillen van mens tot mens kan ik U enkel aanraden zelf tot de test over te gaan en Uw favoriete scheetgeur te bepalen. De mijne is het Super Big Mac Menu met een extra Big Mac ‘on the side’ en een Sprite voor een extra sprankelend zurig mengsel. Als ge dan eentje laat vliegen wees maar zeker dat Uw kont aanvoelt alsof ge een dag boven het hellevuur hebt gehangen. Gifgas in de puurste vorm; dodelijker dan eender welke atoombom maar gelukkig in een kleinere hoeveelheid.

Ik raad iedereen af om dit meteen met zen allen collectief te gaan uittesten vermits we al in een vrij gepollutioneerde maatschappij leven en dit zou de milieusituatie alleen maar verergeren. Je kan natuurlijk wel scheten laten als je er zelf wat voordeel uit kan halen zoals ik bijvoorbeeld eens heb gedaan tijden het snookeren. Snookeren doe ik al sinds mijn 12e en bijna altijd tegen dezelfde kameraad. Hij is echter stukken beter dan ik en ik verloor spel na spel tot ik het verliezen beu werd.

Een jaar of tien terug denk ik heb ik mijn eerste (en waarschijnlijk enige) overwinning laten optekenen dankzij mijn McStinkscheet. Na eerst een bezoekje gebracht te hebben aan de reeds genoemde hamburgerhorecazaak, zijn we naar de snookerzaal gereden en beginnen spelen. Ik heb hem letterlijk en figuurlijk weggeblazen daar aan de snookertafel. Het was zelfs zo erg dat mijn kameraad in het vijfde game forfait gaf en besloot er mee te stoppen vooraleer het groene laken wit zou uitslaan van de schimmel en de houten tafel van rottigheid ineen zou stuiken. Sindsdien is onze wekelijkse snookeravond dan ook stilaan veranderd in een eerder jaarlijkse happening.

En nu allen naar de McDonalds!

 

 

 

Groeten,

Q

QUADRAN'S FUCKED UP SHIT

Hey hey iedereen,

Een beetje zoals beloofd eindelijk weer een nieuwe blog nadat ik de oude rommel een paar weken geleden heb vernietigd. Waarom dan toch opnieuw beginnen? 

* Omdat schrijven leuk is. 

* Omdat ik vaak een vat vol frustraties ben en die moeten gekanaliseerd en gebanaliseerd worden. 

* Omdat er enorm veel domme (en lelijke) mensen in de wereld rondlopen die aan de schandpaal mogen worden genageld. 

* Omdat er 1001 redenen zijn om een blog te schrijven en 1000 redenen om het niet te doen en de meerderheid altijd wint.

* Omdat ik mijn enige lezer uit het verleden weer zijn  regelmatig pleziertje gun.

* Omdat ... wel waarom? Daarom ! Nah!

Lui als ik ben maak ik van mijn eerste stukje maar een repost van één van de betere schrijfselwerken uit mijn verleden. Sorry daarvoor maar ik lees dit zelf nog steeds enorm graag en wil het daarom nogmaals met jullie delen.

Wete wa? Enjoy enneuh .... 

FUCK YOU !