FOTO VAN HET JAAR

Gisteren in de krant en vandaag in mijn blog. Wat mij betreft de foto van het jaar en deze wordt moeilijk te overtreffen tenzij er iemand supercalifragilisticexpialidocious goed met photoshop kan werken. Voor diegenen die zich nu afvragen of ik de schrijfwijze van supercalifragilisticexpialidocious ben moeten gaan googlen moet ik jullie ontgoochelen. Ik weet namelijk perfect hoe ik supercalifragilisticexpialidocious moet schrijven maar vermits ik supercalifragilisticexpialidocious op dit moment voor de vierde keer gebruik heb ik wel de vrijheid genomen telkens ik supercalifragilisticexpialidocious vermeld in deze blog ik een copy en paste maak van dit supercalifragilisticexpialidocious woordje. Zo ver het Mary Poppins gehalte van dit schrijfselwerk.

Dit is toch ook een geweldig mooie foto van een brandje in het Nederlandse Moerdijk. Het betreft hier het in lichter laaie staan van een chemisch bedrijf in deze Noord-Brabantse gemeente die gelukkig wel kon worden geblust door de plaatselijke brandweer. Ik vind deze foto zo geweldig omdat het net lijkt dat één of ander kwaadaardig monster uit de diepste scheuren van de hel er persoonlijk voor gezorgd heeft dat de brand het ganse bedrijf in as heeft gelegd. Die vonkrode ogen die boos neerkijken op de pietluttige brandweermannen met hun kleine waterslangen; vechtend tegen het ultieme monster. De gapende zwarte mond; klaar om alles op te slokken wat het maar kan vinden tussen de allesverslindende vuurmassa. 

Het lijkt net een filmscène. Zo eentje waar het monster een fractie blijft hangen boven de massa. En net voordat het water uit de brandslangen zijn mond kan blussen in een schicht vooruit schiet en de brandweerwagen op de voorgrond in een vernietigende bui tot zich neemt. Daarna heel even de tijd neemt om zijn maal van ijzer te verteren om linksom de tweede brandweerwagen, met een zo nodig nog vernietigendere kracht , als dessert op te slokken. Te verdwijnen in de verte met een enorme zwarte rookpluim achter zich als een wijde mantel achter zich aan sleurend, nog een keer omkijkend naar het slagveld welke het heeft achtergelaten. Ik denk dat weinig regisseurs of schrijvers van horrorverhalen ooit dit beeld in hun achterhoofd hadden toen ze hun verhalen schreven of filmden.

Ikzelf heb enorme aantallen horrorverhalen versleten in mijn jeugd en ook ik moet toegeven dat dit beeld, of iets soortgelijks,  nooit of te nimmer in mijn hoofd is komen spoken. Figuren die worden opgezogen in schilderijen of kwaadaardige aliens met schrikwekkende tentakels wel ja maar dit? Dit is TE echt, te reëel en te angstaanjagend. Eerlijk gezegd denk ik zelfs dat Mary Poppins vanop haar witte wolk naar beneden moet gekeken hebben en dacht: “Fuck de kindjes in Moerdijk voor een tijdje maar mij zien ze daar de komende maanden niet!”

Q