Ok, ik ging deze maand dus keiveel bloggen en er was ook keiveel te bloggen. Prins Laurent, Bisschop Vangheluwe, Schutters op diverse scholen, noem maar op en het is in het nieuws geweest en allemaal onderwerpen waar ik mijn mening wel over wil delen. Maar soms beslist het lot om niet stil te staan bij deze, vaak ongepaste, gebeurtenissen des levens; maar om stil te staan bij het einde er van. Bij het plotse, en dus te vroege, heengaan van iemand uit je omgeving bijvoorbeeld en alle consequenties daaraan verbonden.
Er worden tranen gelaten als een 90-jarige oma komt te overlijden. Altijd hard voor een ganse familie want ze laat zonen of dochters na die op hun beurt ook zonen en dochters hebben; de kleinkinderen. En op zulk een gezegende leeftijd zijn er waarschijnlijk ook achterkleinkinderen die ook ieder voor zich het rouwproces op hun eigen manier doormaken. Nooit gemakkelijk, maar het menske heeft een lang en gelukkig leven gehad. Ze heeft, behalve tijdens de oorlog misschien toen het voor iedereen moeilijk was, nooit iets tekort gekomen en altijd hard gewerkt voor haar gezin, haar kinderen en kleinkinderen. Maar ze heeft een gezegende leeftijd bereikt en gezien de tand des tijds is het maar een beetje normaal dat haar tijd stilaan was gekomen. Er wordt gerouwd, maar met een voltooid en tevreden gevoel. Ze heeft haar tijd gehad en haard bordje met rijstpap stond op haar te wachten. Je wordt er niet vrolijk van maar je kan er mee leven.
Moeilijker is het wanneer een 41-jarige, hardwerkende man, vader en echtgenoot plots komt te sterven. Een man met een visie, met een toekomst voor hemzelf, zijn gezin, zijn kinderen en zijn bedrijf. Gedreven in elke zenuw, geliefd voor elk woord, gewaardeerd voor elke inspanning waar dan ook gemaakt. Een man die niet honderd maar tweehonderd procent leefde. Iemand die je in de namiddag nog de vraag stelde hoe het met je gaat maar die er de dag nadien niet meer zal zijn, ..., nooit meer. De ene is plots een mentor kwijt, een ander haar papa, haar man, zijn beste vriend, het draagvlak van een bedrijf, noem maar op. Hij is er niet meer.
Af en toe noemde hij zichzelf God. Nam ook de telefoon zo op. "Hallo met God" klonk het dan. Er gingen grapjes over. Foute grapjes soms. Er werd gekankerd; op hem; over hem. Vaak oneens en onbegrijpend wat deze of gene beslissing inhield. Niet altijd subtiele opmerkingen vulden de kamers als er weer eens iets niet volgens de regels liep. Het denigrerend doen naar anderen, hen te kijk zetten terwijl ze amper verweer hadden. De perfectie najagen; maar God is niet perfect. God is maar een mens en ook hij is er niet meer.
We gaan je missen dat staat buiten kijf. Met mij, iedereen die je heeft gekend. Je ouders en je familie, je vrouw en je dochtertje, je ongeboren kind, je collega's en je vrienden. Iedereen zou willen dat het slechte nieuws vorige week, ander slecht nieuws was geweest. Ook slecht maar minder erg en met andere consequenties; andere (rouw)processen vooral. Maar 'leven' heb je niet te kiezen. Leven wordt je gegeven en weer afgenomen. Wanneer weet niemand en waarom nog minder. LEEF !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten