Mijn eerste scheet liet ik na mijn eerste borstvoeding maar vermits ik mij het beeld van mezelf die zijn honger stilt aan mijn moeders’ borsten niet voor de geest wil halen heb ik het vandaag over hoe de meest volmaakte scheet is ontstaan.
De eerste was nogal stil en eigenlijk een ongelukje. Nadat ik mijn buikje had volgegeten met moedermelk wilde ik eens goed kakken in mijn pamper maar verder dan een dof plofje kwam ik niet. Wat een tegenvaller. In plaats van mijn mama een goeie vettige volgescheten broek te bezorgen; en daarmee ook de eerste nachtmerrie van het ouderschap; was het enige dat ik produceerde een klein vleugje wind. Geluidloos, reukloos. ‘Life sucks nu al, wat gaat dat later worden’ dacht ik bij mezelf en besliste prompt om uit frustratie mijn blaas te ledigen in het nog steeds droge babydrooghoudbroekje.
Terwijl mijn mama mij verschoonde lachte ik haar uit in haar gezicht. “Hahaha moet je je nu eens zien. Ge gaat nog veel werk hebben met mij, daar mag je zeker van zijn”. Mijn mama vond dat blijkbaar plezant dat ik zo naar haar lag te lachen en ze spoorde me nog wat harder aan door de gebruikelijke “kieriekieriekierieboe” en “ja men klein ventje, waar is die vieze pamper” toe te fluisteren. Het kriebelen aan mijn buik deed ook al geen deugd aan mijn lachspieren waardoor mijn moeder nog meer plezier kreeg in mijn allereerste lachkramp.“Wacht maar” dacht ik, en besluit prompt om mijn leven te wijden aan het perfectioneren van de voorheen mislukte versie van mijn scheet.
In de eerste levensmaanden waren de mislukkingen talloos. De ene keer probeerde ik een scheet te laten vlak na wat fruitpap gegeten te hebben met een lopende modderpoel tot gevolg. De andere keer probeerde ik, terwijl mijn ouders op een boertje wachtten, me in een ideale positie te draaien om mijn muskus te verspreiden. Dikwijls kwam de ‘boer’ eerder dan de ‘scheet’ waarna ik meteen weer in mijn bed werd gelegd alvorens de optimale scheetpositie te bereiken. Opnieuw een mislukte poging dus.
Op latere leeftijd, als kind, was mijn bed ’s avonds de ideale oefenstek. Met wisselend resultaat echter. Soms lukte het me om enorm veel vorderingen te maken op één avond. Andere keren was de afgang letterlijk en figuurlijk op te tekenen. Eén keer echter dacht ik dat ik zowat de luidste scheet ooit waargenomen had geproduceerd maar toen bleek ‘smorgends dat Sinterklaas van ons dak was gevallen met paard en al. Door zijn lawaai heb ik toen een scheet niet kunnen horen en sindsdien haat ik die vent enorm. Ik hoop dat de Goedheilig man ooit stikt in één van mijn luidste en meest stinkende scheten ooit.
Geluid was op zich geen probleem, dat stond vrij snel op een deftig niveau. Stank was iets anders. Nu kan je proberen experimenteren met verschillende soorten voedsel en daarna scheten laten maar neem het van mij aan dat het eeuwig duurt vooraleer je de ideale mix hebt gevonden. De ideale stinkende scheet echter heb ik per toeval ontdekt. Na wat geëxperimenteer met uiensoep (bah en 7/10 qua stank), hamburgers met gebakken ajuin en mosterd (de max en zeker een 7,5) of vettige frieten met stoofvleessaus en mayonaise (yummie en een 8,8 waard) kwam ik op 17-jarige leeftijd in de plaatselijke McDonalds terecht.
Nadat mijn schetenmissie een aantal jaar op een laag pitje had gestaan wegens desinterresse bleek na het eten van een BigMac Menu mijn gasproductie op volle toeren te draaien. Zonder er erg in te hebben liet ik op de weg terug naar huis een scheet van jewelste waardoor ik plots 5 km per uur sneller begon te fietsen. De stank was meer een kruising tussen beschimmelde aardappelen van 3 jaar oud en de verse kak van een blinde pony die net op uw botten heeft gescheten. McDonalds is het heiligdom der scheten.
Ik heb dan ook de kans geroken om mij te perfectioneren door de diverse maaltijden aldaar uit te testen en ik kan U verzekeren dat, op de slaatjes na, elke hamburger zijn eigen diversiteit van geuren produceert. Als het ware een echt kleurenpalet van geuren en smaken. En vermits smaken verschillen van mens tot mens kan ik U enkel aanraden zelf tot de test over te gaan en Uw favoriete scheetgeur te bepalen. De mijne is het Super Big Mac Menu met een extra Big Mac ‘on the side’ en een Sprite voor een extra sprankelend zurig mengsel. Als ge dan eentje laat vliegen wees maar zeker dat Uw kont aanvoelt alsof ge een dag boven het hellevuur hebt gehangen. Gifgas in de puurste vorm; dodelijker dan eender welke atoombom maar gelukkig in een kleinere hoeveelheid.
Ik raad iedereen af om dit meteen met zen allen collectief te gaan uittesten vermits we al in een vrij gepollutioneerde maatschappij leven en dit zou de milieusituatie alleen maar verergeren. Je kan natuurlijk wel scheten laten als je er zelf wat voordeel uit kan halen zoals ik bijvoorbeeld eens heb gedaan tijden het snookeren. Snookeren doe ik al sinds mijn 12e en bijna altijd tegen dezelfde kameraad. Hij is echter stukken beter dan ik en ik verloor spel na spel tot ik het verliezen beu werd.
Een jaar of tien terug denk ik heb ik mijn eerste (en waarschijnlijk enige) overwinning laten optekenen dankzij mijn McStinkscheet. Na eerst een bezoekje gebracht te hebben aan de reeds genoemde hamburgerhorecazaak, zijn we naar de snookerzaal gereden en beginnen spelen. Ik heb hem letterlijk en figuurlijk weggeblazen daar aan de snookertafel. Het was zelfs zo erg dat mijn kameraad in het vijfde game forfait gaf en besloot er mee te stoppen vooraleer het groene laken wit zou uitslaan van de schimmel en de houten tafel van rottigheid ineen zou stuiken. Sindsdien is onze wekelijkse snookeravond dan ook stilaan veranderd in een eerder jaarlijkse happening.
En nu allen naar de McDonalds!
De eerste was nogal stil en eigenlijk een ongelukje. Nadat ik mijn buikje had volgegeten met moedermelk wilde ik eens goed kakken in mijn pamper maar verder dan een dof plofje kwam ik niet. Wat een tegenvaller. In plaats van mijn mama een goeie vettige volgescheten broek te bezorgen; en daarmee ook de eerste nachtmerrie van het ouderschap; was het enige dat ik produceerde een klein vleugje wind. Geluidloos, reukloos. ‘Life sucks nu al, wat gaat dat later worden’ dacht ik bij mezelf en besliste prompt om uit frustratie mijn blaas te ledigen in het nog steeds droge babydrooghoudbroekje.
Terwijl mijn mama mij verschoonde lachte ik haar uit in haar gezicht. “Hahaha moet je je nu eens zien. Ge gaat nog veel werk hebben met mij, daar mag je zeker van zijn”. Mijn mama vond dat blijkbaar plezant dat ik zo naar haar lag te lachen en ze spoorde me nog wat harder aan door de gebruikelijke “kieriekieriekierieboe” en “ja men klein ventje, waar is die vieze pamper” toe te fluisteren. Het kriebelen aan mijn buik deed ook al geen deugd aan mijn lachspieren waardoor mijn moeder nog meer plezier kreeg in mijn allereerste lachkramp.“Wacht maar” dacht ik, en besluit prompt om mijn leven te wijden aan het perfectioneren van de voorheen mislukte versie van mijn scheet.
In de eerste levensmaanden waren de mislukkingen talloos. De ene keer probeerde ik een scheet te laten vlak na wat fruitpap gegeten te hebben met een lopende modderpoel tot gevolg. De andere keer probeerde ik, terwijl mijn ouders op een boertje wachtten, me in een ideale positie te draaien om mijn muskus te verspreiden. Dikwijls kwam de ‘boer’ eerder dan de ‘scheet’ waarna ik meteen weer in mijn bed werd gelegd alvorens de optimale scheetpositie te bereiken. Opnieuw een mislukte poging dus.
Op latere leeftijd, als kind, was mijn bed ’s avonds de ideale oefenstek. Met wisselend resultaat echter. Soms lukte het me om enorm veel vorderingen te maken op één avond. Andere keren was de afgang letterlijk en figuurlijk op te tekenen. Eén keer echter dacht ik dat ik zowat de luidste scheet ooit waargenomen had geproduceerd maar toen bleek ‘smorgends dat Sinterklaas van ons dak was gevallen met paard en al. Door zijn lawaai heb ik toen een scheet niet kunnen horen en sindsdien haat ik die vent enorm. Ik hoop dat de Goedheilig man ooit stikt in één van mijn luidste en meest stinkende scheten ooit.
Geluid was op zich geen probleem, dat stond vrij snel op een deftig niveau. Stank was iets anders. Nu kan je proberen experimenteren met verschillende soorten voedsel en daarna scheten laten maar neem het van mij aan dat het eeuwig duurt vooraleer je de ideale mix hebt gevonden. De ideale stinkende scheet echter heb ik per toeval ontdekt. Na wat geëxperimenteer met uiensoep (bah en 7/10 qua stank), hamburgers met gebakken ajuin en mosterd (de max en zeker een 7,5) of vettige frieten met stoofvleessaus en mayonaise (yummie en een 8,8 waard) kwam ik op 17-jarige leeftijd in de plaatselijke McDonalds terecht.
Nadat mijn schetenmissie een aantal jaar op een laag pitje had gestaan wegens desinterresse bleek na het eten van een BigMac Menu mijn gasproductie op volle toeren te draaien. Zonder er erg in te hebben liet ik op de weg terug naar huis een scheet van jewelste waardoor ik plots 5 km per uur sneller begon te fietsen. De stank was meer een kruising tussen beschimmelde aardappelen van 3 jaar oud en de verse kak van een blinde pony die net op uw botten heeft gescheten. McDonalds is het heiligdom der scheten.
Ik heb dan ook de kans geroken om mij te perfectioneren door de diverse maaltijden aldaar uit te testen en ik kan U verzekeren dat, op de slaatjes na, elke hamburger zijn eigen diversiteit van geuren produceert. Als het ware een echt kleurenpalet van geuren en smaken. En vermits smaken verschillen van mens tot mens kan ik U enkel aanraden zelf tot de test over te gaan en Uw favoriete scheetgeur te bepalen. De mijne is het Super Big Mac Menu met een extra Big Mac ‘on the side’ en een Sprite voor een extra sprankelend zurig mengsel. Als ge dan eentje laat vliegen wees maar zeker dat Uw kont aanvoelt alsof ge een dag boven het hellevuur hebt gehangen. Gifgas in de puurste vorm; dodelijker dan eender welke atoombom maar gelukkig in een kleinere hoeveelheid.
Ik raad iedereen af om dit meteen met zen allen collectief te gaan uittesten vermits we al in een vrij gepollutioneerde maatschappij leven en dit zou de milieusituatie alleen maar verergeren. Je kan natuurlijk wel scheten laten als je er zelf wat voordeel uit kan halen zoals ik bijvoorbeeld eens heb gedaan tijden het snookeren. Snookeren doe ik al sinds mijn 12e en bijna altijd tegen dezelfde kameraad. Hij is echter stukken beter dan ik en ik verloor spel na spel tot ik het verliezen beu werd.
Een jaar of tien terug denk ik heb ik mijn eerste (en waarschijnlijk enige) overwinning laten optekenen dankzij mijn McStinkscheet. Na eerst een bezoekje gebracht te hebben aan de reeds genoemde hamburgerhorecazaak, zijn we naar de snookerzaal gereden en beginnen spelen. Ik heb hem letterlijk en figuurlijk weggeblazen daar aan de snookertafel. Het was zelfs zo erg dat mijn kameraad in het vijfde game forfait gaf en besloot er mee te stoppen vooraleer het groene laken wit zou uitslaan van de schimmel en de houten tafel van rottigheid ineen zou stuiken. Sindsdien is onze wekelijkse snookeravond dan ook stilaan veranderd in een eerder jaarlijkse happening.
En nu allen naar de McDonalds!
Groeten,
Q
wat een zielige schrijfsels!
BeantwoordenVerwijderenwat een niveau nihil-show, zeg!
BeantwoordenVerwijderenlap, twee vriendjes minder :D
BeantwoordenVerwijderenecht te grappig!!!! :)
BeantwoordenVerwijderenDank je Anoniempje !
BeantwoordenVerwijderen