...
Terwijl Mozes een blik over de woestijn wierp, krabde hij eens goed aan zijn grijze haren en dacht “Het wordt een hete zomer”. Aaron keek tegelijkertijd naar een knappe brunette en dacht hetzelfde. De wolk dreef voor hen uit en de groep zette zich in gang voor de komende veertig jaar.
Na enkele weken begon het gemor. “Het brood is bijna op” klaagde de ene. “Ik moet kakken en hier is geen enkele struik om achter te gaan zitten” riep er een andere en een derde reclameerde zelfs dat er zand in zijn sandalen zat. Telkens hij dit zei riep gans de groep in koor “In onze sandalen zit ook zand dus zaag niet”. Toch werd er duchtig verder gemarcheerd door het warme zand.
Aaron ving al weken bot bij de knappe brunette en zijn zomer bleek nadien toch niet zo heet te worden dan gedacht. De zomer van Mozes daarentegen werd des te heter. Morrende mensen, wenende baby’s, uitgemergelde hinnekende paarden en enkele kapotte kraantjes op de bulten dan de kamelen en dromedarissen zorgden voor heel wat kopzorgen. Vooral die kapotte kraantjes want de enige loodgieter in de toch wel omvangrijke groep was zijn gereedschap vergeten in Egypte. Hierdoor werd er nog meer dorst geleden en zwelde het gemor meer en meer aan. Ook het eten raakte stilaan op en na een aantal maanden hadden de meeste ex-slaven al spijt dat ze een domme belachelijke wolk aan het najagen waren. Het geklaag bleef aanhouden tot ze de berg Horeb bereikten.
Daar aangekomen stak God zijn arm uit de wolk en wenkte Mozes met zijn wijsvinger de berg op. Mozes gehoorzaamde en verbleef lange tijd op de berg met God als zijn gezel. De hernieuwde kennismaking verliep echter niet van een leien dakje. “Hey God ssup bro” waarop God repliceerde “Uw schoenen uit godverdomme, ik heb dat vorige keer nog gezegd”. “Sorry God,” zei Mozes “da’s ook al zo lang geleden hé zeg. Hoe ziet gij er in feite uit?” God antwoordde :” Als je mijn aangezicht ziet ga je dood maar je mag wel mijn blote kont aanschouwen”. Een wit licht verscheen dat tot beneden aan de berg kon worden opgemerkt en een blote kont verscheen in het witte schijnsel. Mozes voelde zich nog nooit zo gelukkig.
Ondertussen was het lichtschijnsel het enige vreugde moment wat de Israëlieten in lange tijd beleefden. Onderaan de berg was het heet en droog en het eten raakte op. En toen het eten en drinken na enige tijd echt volledig op dreigde te raken werd er weer meer en meer gemord. Tegen Aaron deze keer. Aaron was echter een veel simpelere ziel en riep over de menigte: “ trekt allemaal jullie plan, het kan me allemaal niet schelen, doet wat ge wil’. Hierop begonnen de Israëlieten alle goud en edelstenen te verzamelen om een Godsbeeld te smeden. Zij geloofden dat dit Godsbeeld hen zou helpen Mozes te vergeten en dat hun offers zoals vrouwelijke maagden, zwangere lama’s en vers gekookte gepelde Chinese gamba’s, de Goden goedgezind zouden stemmen om de zware tocht verder te kunnen zetten. Ondertussen ging het feest tussen Mozes en God door.
Alle verhalen samen was teveel voor Mozes om te onthouden en hij wou na enige tijd ook wel terug naar de voet van de berg temeer omdat God zijn kont regelmatig stinkende winden liet. God gebood hem de belangrijkste tien regels in steen te beitelen zodat hij een geheugensteuntje had voor zijn volk. Na enig gebeitel en geklop kwam het volgende gebed tot stand:
1. Veeg uw kont na elke beurt
2. Wees niet ijdel maar een nerd
3. Spijbel nooit en leer heel goed
4. Niet in zee plassen bij eb of vloed
5. Kleding vuil? De wasbak in
6. Geen alcohol, whiskey noch gin
7. Niet scheefpoepen want dat is niet fijn
8. Scheld niet op de dwergen klein
9. Laat de kinderen steeds gerust
10. En doe niets wat je geweten niet sust
Mozes zeulde de stenen tabletten naar beneden en vloog uit zijn sloffen toen hij zag wat zijn volk had bewerkstelligt. Al het goud waarmee men het beloofde land moest afkopen van de Palestijnen was versmolten tot een groot hakenkruis. Later in de geschiedenis zou Hitler dit symbool opnieuw hergebruiken om de Joodse gemeenschap nog wat meer te pesten door naar deze gebeurtenis te verwijzen. Er kwam een vergadering tot stand tussen de dissidenten enerzijds en de dienaar van God anderzijds. De opstandelingen wensten eten en sloegen uit woede de stenen tabletten van God kapot met de wijze woorden “Wij hebben niet eens een nagel om aan ons gat te krabben laat staan dat we ons toiletpapier kunnen veroorloven om het eerste gebod na te leven.” Mozes zag hierdoor het probleem in en besloot weer de berg op te trekken om eens deftig met God te gaan babbelen.
Opnieuw bij God aangekomen volgde jarenlange onderhandelingen tussen beide partijen. Deze onderhandelingen zullen zelfs tot 2017 Na Christus in het Guinness Book of Records blijven staan als de langste onderhandelingen ooit om daarna verbroken te worden door de onderhandelingen tussen Vlamingen en Walen om een nieuwe regering te maken na de verkiezingen van 2010. Uiteindelijk gaf God toe om de Israëlieten tijdens hun lange tocht door de woestijn te voorzien van eten (manna: genoemd naar de levenspunten in een zeer voornaam spel tijdens die periode namelijk Magic The Gathering), drinken en niet te vergeten toiletpapier. Mozes daalde daarna de berg weer af met twee nieuwe stenen tafels om zijn mensen het goede nieuws te melden.
Beneden aangekomen riep hij de ouderen van het kamp bij elkaar om hen het goede nieuws te vertellen zodat ze verder konden trekken. Er was echter nog één probleem. Wie moest die zware tabletten dragen? “Geef ze aan de dwergen” zei Mozes “want het is hun schuld da wij die afgesneden lilliputters niet meer mogen uitkafferen”. Iedereen was akkoord. En ze trokken verder de woestijn in.
Elke dag viel er uit de witte wolk het beloofde manna, water en toiletpapier zodat iedereen kon eten, drinken en kakken. Het eten zou wel elke nacht bederven, het drinken bevriezen en het toiletpapier vouwde zichzelf ’s nachts tot vliegtuigjes die spontaan de nacht invlogen. Elke morgen moest er dus al dit lekkers en nuttigs gesprokkeld worden vooraleer ze konden verder trekken wat tot een enorm oponthoud leidde en de reis hierdoor veertig jaar zou duren eer ze het beloofde land zouden bereiken. Het enige voordeel van al dit verzamel was dat de dwergen elke morgen weer konden aansluiten bij de omvangrijke groep en zo nooit verloren liepen. Omwille van hun korte beentje en het gezeul met de stenen tafels raakten ze namelijk elke dag serieus achterop waardoor ze ook elke nacht moesten doorstappen om de rest bij te benen.
Na veertig lange jaren, Mozes was dan al heel heel oud, kwamen ze allen over de laatste heuvelkam aangestapt en zagen ze vol verbazing hun beloofde land liggen. Het zag er heel anders uit dan dat ze zich hadden voorgesteld. Om de honderd meter stond er een bord met ‘opgepast landmijnen’. In de verte was een grote muur opgetrokken die bewaakt werd door prikkeldraad en Palestijnse krijgers. Links stond een rij katapulten die volgeladen met grote rotsblokken gericht stonden op hun beloofde land. Rechts lag een afgebakend stukje grond met een groot bord ‘GAZA’ met daaronder een foto van één van de voorvaders van Paul Gascoine. Mozes zag dit alles en kreeg het aan zijn hart. Aaron zag dit en kreeg een maagzweer. Beiden stierven ter plekke. De groepsouderen zagen het niet zitten om achter een muur te gaan wonen en besloten naar het toekomstige Germania, Francia en Belgica te trekken en de rest van de geschiedenis is geweten.
THE END
Geen opmerkingen:
Een reactie posten