DARK SHADOWS

Het is duidelijk dat Tim Burton iets magisch heeft met Johnny Depp, zijn eigen vrouw Helena Bonham Carter en film want volgens mijn opzoekwerk is het de achtste keer dat hij als regisseur met beiden samenwerkt; vaak zelfs samen in dezelfde films (Charlie and the chocolate factory, A corpse bride, Sweeney Todd, …) Ook deze keer leidt de samenwerking van dit sublieme trio tot een gesmaakte film.

De opener in de film is 200 procent Tim Burton: Gotisch, romantiek, donkere settings, een imposant landgoed, de late jaren 1700 en twee intrigerende karakters in de vorm van de vampier Barnabas Collins (Johny Depp) en de heks Angelique Bouchard (Eva Green). De jonge Barnabas collins verhuist vanuit het Engelse Liverpool richting Maine in het beloofde land Amerika waar de Collins familie een empirium uitbouwt in het eigenhandig gestichte stadje Collinstown en het landgood Collinswood. Barnabas groeit met de jaren op tot een echte playboy en verleidt dienstmeid Angelique Bouchard maar wordt verliefd op Josette DuPrez. Angelique, een heks, kan dit niet aan en vervloekt de Collins familie. Zijn ouders komen om en Josette stort zich, onder invloed van zwarte magie, van Widdows Hill en sterft. Barnabas springt haar achterna maar overleeft omdat hij door dezelfde Angelique werd betoverd om door het leven te gaan als een vampier. De heks presteert het ook nog eens om Collinstown tegen hem op te zetten waardoor hij bijna 200 jaar vastgeketend zal overleven in een doodskist onder de grond.

Hierna maakt Burton een leuke sprong en komt het verhaal helemaal op gang. We schrijven begin jaren zeventig en het mag duidelijk geweten zijn vermits er voluit ‘Nights in White Satin’ van ‘The Moody Blues’ door de luidspreker schalt. Bij aankomst van de nieuwe nanny op Collinswood leert ze meteen de ludieke karakters kennen die afstammen van de nu eeuwenoude Barnabas. Michelle Pfeiffer speelt een sublieme mater familias Elizabeth Collins; Chloe Grace als haar chille hippiedochter Carolyn Collins; Gulliver Mcgrath is Carolyns neefje David Collins en heeft contact met zijn overleden moeder en tot slot de minder aan bod komende broer van Elizabeth; Roger collins, gespeeld door Jonny Lee Miller. Behalve deze afstammelingen van de familie waar het om draait is er nog klusjesman Willie, de stokoude Mrs Johnson die af en toe voor een grappige noot zorgt en zuipende familiepsychiater Dr Julie Hoffman. Deze laatste wordt subliem gespeeld door Helena Bonham Carter.

Na 196 jaar onder de zoden gelegen te hebben wordt Barnabas begin de jaren zeventig per toeval opgegraven en komt hij terecht bij deze veelheid aan leuke personages. Hij komt te ontdekken dat het familiepatrimonium door de jaren heen ineen gestort is door de jarenlange concurrentie van AngelBay met aan het hoofd uiteraard de eeuwige rivale Angelique. Onder impuls van Barnabas wordt bouwt de familie Collins aan de wederopstanding van hun familie maar dat is buiten de heks gerekend die na al die jaren Barnabas nog steeds op alle mogelijke manieren wil verleiden wat vaak leidt tot (semi) grappige scenes. Johnny Depp moet onderweg nog een probleem oplossen met Dr. Hoffman als blijkt dat zij hem als een soort experiment gebruikt alvorens de grote clash tussen de volledige Collins familie en Angelique Bouchard plaats vind. 

De switch die het verhaal verlegd in de jaren zeventig met alle referenties is een beetje on-Burton maar net dat maakt de film speciaal doordat vanaf de overgang het ganse verhaal iets gotisch krijgt te midden de hippie jaren zeventig. Deze verplaatsing in het verhaal levert ook leuke taferelen op met een Barnabas die de gewoontes uit dit tijdperk niet kent. Zo besluipt hij een rode lavalamp met de gedachte dat er bloed in de lamp zit; ziet hij in de M van McDonalds het teken van de duivel Mephistoles of vraagt hij om de paarden te zadelen om de vervallen fabriek te zien. Een van de geheime kamers wordt zelfs gebruikt om de afschuwelijke macraméwerkjes van Elizabeth weg te stoppen. Ook de verwijzing naar de hippiejaren ligt er dik op met liedjes die de revue passeren als het eerder genoemde ‘Nights in White Satin’,  ‘Top Of The World’ van The Carpenters, ‘Get It On’ door T-Rex en de passage van de enige echte Iggy Pop op het Collins bal. Iggy wordt door Barnabas trouwens gezien als de lelijkste vrouw die hij ooit heeft gekend. Het verhaal krijgt hierdoor behalve iets van Burtongriezel ook nog wat subtiele humor mee.

Dark Shadows is trouwens geen origineel verhaal vermits het een adaptatie is van een griezelige doch hilarische cult tv soap die op de Amerikaanse tv liep van 1966 tem 1971 en vergeleken kon worden met The Addams Family dat begin jaren zestig op tv kwam. Enkele accenten werden door de regisseur trouwens in de film gehouden zoals de treinscène en het karakter van Barnabas. In de originele serie werd Barnabas er trouwens pas na het eerste seizoen ingeschreven. Alleen hebben superfans van de serie, Pfeiffer, Depp en Burton er hun eigen sublieme draai aan gegeven en er een mooi snoepje van gemaakt. Ze krijgen van mij voor deze geestige gothic horrofilm alvast een mooie 8,5 op tien.

Tim Burton is sowieso één van mijn favoriete regisseurs en ik kijk al uit naar 2013 waarin de verfilming van een eerder gerecenseerd boek geplanned staat: De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine. Op naar 2013 !!

Ik moet tot slot nog de twee mensen bedanken die ervoor gezorgd hebben dat mijn liefje en ik gisteren overwacht naar de avant-première konde. Jullie wisten niet dat ik een grote Burton liefhebber was dus dubbel dank voor de tickets. Merci Magali en Kristof, jullie hebben nog eentje te goed.