VERDRIET

Gisterenavond half twaalf rolde er een enkele traan vanuit mijn ooghoek naar beneden. Bastian 'Schweini' Schweinsteiger had net de beslissende penalty gemist voor Bayern München en die rotzak van FC Chelsea scoorde wel. "FC Chelsea, de miljardenploeg van Roman Abramovich wint de Champions League" schalde er door de boxen van mijn tv. Mijn vriendin sliep rustig verder op de zetel en ik voelde mij verdrietig. Niet omdat Bayern verloren had want dat is niet bepaald mijn favoriete Duitse team. Ook niet omdat ik het de ploegmaats van Romelu Lukaku niet gun want eigenlijk diep in mijn hart gunde ik het Romelu harder dan de immer gecontesteerde Daniel Van Buyten. Dat, terwijl oude rot Daniel wel meehielp aan het bereiken van de finale en de jonge God Lukaku niet eens speelgerechtigd was voor deze competitie maar wel omdat laatstgenoemde een RSC Anderlecht jeugdproduct is en ik het hem wel gunde om met zijn team te kunnen vieren. En de reden is meteen ook gemeld waarom mijn verdriet bij de winst van 'FC Chelski' de bovenhand nam: Mijn teergeliefde minnares op voetbalvlak; Belgisch landskampioen RSC Anderlecht. 

De opzet is simpel. Bayern München wint de Champions League: RSC Anderlecht gaat meteen door naar de groepsfase en mag de miljoenen beginnen tellen. In het andere geval moet de club twee voorrondes spelen en hopen dat het geen débacles kent zoals de voorbije jaren en zich tevreden moet stellen met de financieel en sportief minder aantrekkelijke Europa League. Dromen tussen tegenstanders als FC Barcelona, AC Milan, FC Porto, Manchester City, Juventus Turijn, ... of Hannover 96, Maritimo Funchal, Newcastle United, SC Heerenveen of Anzhi Makachkala. Het verschil is enorm. Het verschil tussen je meten met de groten der aarde of spelen in de wachtkamer van de dokter. Waarom dan bij winst van de ene wel en bij winst van de andere niet? Dat is een beetje technisch. De winnaar van de Champions League speelt het volgende jaar sowieso in de groepsfase; FC Chelsea dus. België staat in Europa op een mooie twaalfde plaats en daarom speelt de landskampioen automatisch de derde voorronde tenzij .... de winnaar zich ook via de competitie plaatst voor de groepsfase. Hierdoor krijgen niet enkel de nummers 1 tem 11 een rechtstreeks startbewijs maar ook de nummer 12. In dit geval België. Voorgaande heeft zich elk voorbije jaar al afgespeeld alleen dit jaar, wanneer onze Belgische kampioen die kans krijgt, is het godsamme, niet het geval. Om van in Uw broek te kakken toch?

Uiteraard kan Anderlecht zich nog kwalificeren voor deze groepsfase en is er uiteraard geen man overboord maar in deze alles-moet-zo-snel-mogelijk-gebeuren-maatschappij is het leuker te weten dat je straks extra budget hebt om deze of gene transfer te doen. Is het gemakkelijker bepalende spelers te houden als ze zeker zijn van het mooie platform van de Champions League. Is het aantrekkelijker voor de supporters die mogen likkebaarden van grote tegenstanders en interessante matchen. We moeten geduld leren hebben. En eigenlijk is het niet meer dan normaal dat we geduld moeten hebben want we hadden in de eerste plaats al geen recht op dat directe startbewijs. Die voorrondes waren altijd al ons deel en dus moeten we niet zagen en klagen dat die dekselse Schweinsteiger, die het laatste halfuur zwalpend van vermoeidheid over het veld strompelde, een penalty mist. Wie beslist het trouwens om een speler met vermoeide benen een penalty te laten trappen? Of een Nederlander zoals Robben er in de finale ook eentje miste in de eerste verlenging? Iedereen weet dat je nooit een vermoeide speler OF een Nederlander penalties moet laten trappen (red. Nederland-Italë op het EK 2000). En toch liet de Bayern coach dit tweemaal toe en heb ik een traan gelaten van verdriet en van ontgoocheling. Even voor me uit zitten staren, de tv als wazig beeld voor me waar een blauw-witte massa uitbundig stond te wezen. Enkel het geluid van de commentator die van ver tot me doordrong en mij met de neus op de feiten drukte. "RSC Anderlecht moet in juli al aan de bak in de valkuilen van de voorrondes van de Champions League". Gelukkig sliep mijn lief lekker door want anders had ze mij misschien voor gek verklaard. Het is en blijft toch maar voetbal? Je hebt gelijk schat maar je wil wel altijd het beste voor alles en iedereen waarvan je houd en ik hou van RSC Anderlecht dus wil je het beste voor je team.

Tot slot nog één dingetje voor de haters. Voor al die pseudo Belgen die voor deze of gene ploeg supporteren en die het Anderlecht niet gunde om dat gouden ticket te ontvangen. Jullie zijn dom en absoluut geen supporter van het Belgische voetbal in zijn geheel. Lompe ezels die niet eens weten hoe het Europese voetbal in mekaar steekt en niet beseffen dat elk punt telt voor zowel club als land. De vier punten die je gratis krijgt bij kwalificatie kon België enorm goed gebruiken in de race naar een plaatsje hoger op de ladder en een bij recht verworven ticket in de groepsfase. Vaak speelt afgunst hierin een grote rol. Het 'Ik ben supporter van deze ploeg en dus haat ik automatisch die andere ploeg en dus gun ik hen NIKS' gevoel. Als supporter van Anderlecht kwam het gisterenavond net ietsje harder aan. Moest een andere ploeg Belgisch landskampioen zijn geworden had ik me even kut gevoeld als nu. De traan had achterwege gebleven. Dat moet ik eerlijk toegeven. En ik had waarschijnlijk net ietsje beter geslapen. Maar ik zou het godverdomme wel gegund hebben aan een Club Brugge, AA Gent, Racing Genk of eender andere ploeg die landskampioen was geworden. Als je dat kan ben je een grote supporter in hart en nieren want samen zijn we sterk. In het andere geval blij dan maar bij de kerktorenmentaliteit hangen en ga supporteren voor pakweg FC De Stervende Zwaan of Sporting Kaberdoesjkes of een liftploeg tussen derde en vierde provinciale. Aan al die haters: Wordt eens een echte supporter en gun af en toe het licht in de ogen van een ander. Hopelijk zien we straks én RSC Anderlecht én Club Brugge op het hoogste toneel presteren én nog enkele teams in de Europa League doorstoten. 

Hopelijk smukken we straks onze Europese ranking nog net dat tikkeltje meer op zodat we niet meer hoeven te rekenen, te hopen en te supporteren voor een team waarbij we eigenlijk geen greintje sympathie voelen en kunnen we melden dat onze Belgische clubteams weer een klein beetje meespelen in Europa. Fingers crossed.