Pukkelpop 2012 was een grand cru lees ik overal en of de
media gelijk heeft moet ieder voor zich uitmaken. In ieder geval is Pukkelpop
2.0 (iedereenweet wat er vorig jaar is gebeurd!) redelijk gehypet geweest zodat
iedereen erbij wou zijn en de hype blijft hangen in de commentaren achteraf
door diezelfde media. Ik weet alvast waarom het voor mij een grand cru was en
waarom niet. Laat ik beginnen met waarom niet en dan krijgen jullie morgen wat
er wel leuk was.
Waarom was mijn Pukkelpop 2.0 minder goed of minder leuk dan
andere jaren? Ik heb te weinig onbekende goede groepen ontdekt. Het enige wat
ik mij meteen voor de geest kan halen is de jonge Oostenrijker van Dorian
Concept. Dansbaar, leuk en fris was dat en wat mij betreft de eerste meevaller
op donderdag. Al de rest dat ik gezien heb kende ik wel ergens van en als ik
het niet kende was ik er na twee nummers vaak alweer vandoor omdat het maar
gemiddelde brol was of gewoonweg slecht. Zo stond er zaterdag in de Marquee een
band genaamd Stephen Malkmus & The Jicks. Ik met mijn kameraad Stefan er
even naartoe terwijl mijn vriendin nog zat af te koelen in de Club maar na twee
nummer zijn we een pintje gaan halen om zelf af te koelen en terwijl ik sta te
bestellen schieten ze hun derde eenheidsworstnummer op ons af. Nadien zijn de
wegen van Stefan en ik gesplit om elkaar nadien nog één keer tegen te komen in
de Castello om naar het leuke Lower Dens te luisteren.
Onderweg naar ginder (Stefan, Pip en de rest waren daar al)
hebben mijn vriendin Carolien nog even kippenvel gekregen bij de minuut stilte
die werd gehouden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de 2011 editie. Ik
weet niet hoe het was bij de podia en in de tenten maar Carolien en ik waren
samen op weg naar onze vrienden en tijdens het eerbetoon liepen we net over het
plein aan de ingang. Als op een terrein van honderden hectaren met meer dan
60.000 mensen plots alles stil valt; iedereen stopt met wandelen, praten,
drinken, roken, … noem maar op; dan kan je alleen ook maar stil worden en
besluiten dat dit een gepast eerbetoon was voor iedereen die het jaar ervoor de
ellende heeft meegemaakt. Ik moet toegeven dat ik een traantje heb weggepinkt,
een kleintje, en dat ik blij was dat Carolien bij me was. Voor hetzelfde geld
vorig jaar, …. Het doet je nadenken.
Waarom ik zo weinig nieuw heb ontdekt weet ik niet. Alleen
zijn we elke dag nog later vertrokken dan de vorige al moet ik daar wel aan
toevoegen dat we dag 1 vroeger waren dan anders en de opener op de Main Stage
dit keer wel gehoord hebben. Het was wel van op de straatkant maar toch. Andere
jaren haalden we nooit onze eerste planning. Zornik was de opener trouwens. Geen
fan van in feite maar vermits het Carolien haar allereerste festival was wilde
ik rustig aanlopen met iets bekends. Half gelukt en bij dezen sorry schattie
dat we nog niet binnen waren. Volgend jaar misschien nog iets beter. Op
zaterdag was het trouwens mijn eigen fout omdat ik niet samen met Stefan
vertrokken ben om elf uur ‘smorgens. Beetje luiheid van mijn kant en het idee dat
de dag nog lang zou duren met de Foo Fighters die pas om 22h30 zouden
afsluiten. Toen ik hem later op de dag tegenkwam en hij meldde dat hij ‘wel al
wat leuks had gezien hier en daar’ kon ik mezelf voor de kop schieten. Maar ja
gepasseerd is gepasseerd. Volgend jaar stap ik gewoonweg wel de fiets op.
Luieren kan op de weide ook nog wel.
Iets anders dat tegenviel was de fietsenstalling. Vroeger
vanuit Hasselt kwam je eerst de fietsenstalling tegen, dan het festival en dan
pas de campings. Anders gezegd: Je kon rustig fietsen, deze afgooien en wat
verder wandelen en meteen binnen om te feesten. Nu hebben ze de fietsenstalling
nog achter alle campings geplaatst waardoor je eerst gans het verkeer vanuit
Hasselt moet passeren, dan de ingang waar het altijd krioelt van het volk om
vervolgens net niet te verongelukken door de horde, soms hersenloze
campingpubers die de straat komen overgewaaid. Niet te doen en nog nooit zoveel
fietsen tegen de nadarafsluiting van het festival zien plakken. Het was
moeilijker er al fietsend door te geraken dan wandelend. De eerste avond
trouwens aan kwartier zitten zoeken in het donker naar ons vervoermiddel. Tip
van nonkel Flip: Nummer de stallingen, zet er dubbel zoveel en zorg voor een
minimum aan verlichting zodat iedereen sneller zijn fiets vind. In het naar
huis rijden nog bijna een huppeltrutje omver geramd. Het voetpad was blijkbaar
niet breed genoeg voor haar en haar twee vriendinnetjes zodat ze maar op het
fietspad bleef lopen terwijl ze mijn richting uit wandelde. Overduidelijk dat
ik eraan kwam, weigerde ze om opzij te gaan terwijl er ook nog eens een
verlichtingspaal zich kwam moeien. Slim als ze was sprong ze net voor mijn wiel
de paal voorbij en op het voetpad. Ja zeg, een voetpad is een voetpad en een
fietspad een fietspad. Als ik trouwens op het laatste nippertje opzij ga knalt
mijn vriendin er gegarandeerd op vermits ze vlak achter me reed en nooit genoeg
reactietijd had gehad om het huppeltrutje in kwestie te vermijden. Dat was op
donderdag.
Op zaterdag iets quasi identieks meegemaakt al ben ik er
daar iets forser ingegaan. Situatie is als volgt: Voet- en fietspad eivol
campingjeugd en dus fietsen we in de richting met de auto’s mee langs de kant
van de baan. Ik op kop en Carolien achter me. Komt er vanuit de andere
richting, ook op het kantje van de baan, een fietser in tegenovergestelde
richting aangevlogen die nog minder dan huppeltrutje aanstalten maakte om opzij
te gaan. Het was nog meer hij of ik en ik geef was gas bij om een weinig opzij
te kunnen zodat we niet botsen. Als we kruisen heb ik hem een por gegeven zo
hard ik kon. Spijtig genoeg niet hard genoeg want hij bleef nog net op zijn fiets
zitten maar wel hard genoeg om hem even uit evenwicht te brengen zodat ook hij
niet op mijn lief knalt. Achteraf gezien had ik spijt dat ik niet harder heb
geduwd. Ik had er naast gaan liggen en eens goed gelachen denk ik. Er waren dus
best wat lullo’s op de baan het voorbije weekend. En dan zwijg ik nog over de
wagen die Carolien bijna aanreed. Ik hoop dat haar ring een dikke bluts heeft
gemaakt toen ze op zijn motorkap klopte. Het vervoer van en naar is dus ooit al
vlotter gegaan.
Ik bedenk me net dat de hitte er ook voor iets tussen zat
dat ik minder actief op zoek ben gegaan naar nieuw materiaal. Het was gewoon
beter in de schaduw met een watertje ter hand dan in een snikhete en stinkende
Wablief? tent. Ook Carolien had er elke dag wel een tijdje last van zodat we
het af en toe wat kalmer aan hebben gedaan. Zaterdag was ik zelf ook wat moeër
en lomer door de aanhoudende hittegolf al was het aan de Club en de Main Stage
best goed qua programmatie. Over een gans weekend heb ik, als ik goed geteld
heb zo’n 42 optredens (of delen van) gezien en/of gehoord en dat is toch zo’n
20 procent van de ganse programmatie. Niet slecht. De helft ervan tot driekwart
was best ok tot zeer goed. Het andere kwart viel ronduit tegen.
Snoop Dogg bijvoorbeeld. Blij dat ik hem eens live heb
gezien maar echt wauw was het ook niet. Net ervoor zagen we iets anders Hip
Hop-achtig van Children Of The Night in de Dance Hall en ze waren nog ok tot de
rappers er bijkwamen en toen was het om zeep. Ook geen aanrader dus. Onze
passage met Christof en Magali, vrienden van ons, in de Boiler room vond ik ook
niet meteen geslaagd. Ik ben mee geweest om de rest een plezier te doen in
feite en omdat Björk op de Main Stage ook niet dat was. Ingeval Björk moet ik
wel zeggen dat ik van anderen heb gehoord dat ze super was, …, indien je gans
de set uitdeed. En dat hebben we dan weer niet gedaan. De Boiler speelt
trouwens continu dance en techno en dat is niet meteen mijn ding meer. Als ik
zoiets wil doen ga ik toch naar een discotheek? Maar het ene plezier is vaak
het andere waard. Donderdag had dus zijn highlights maar ook zijn dipjes.
Vrijdag echter was redelijk vlak qua performances. Als
afraders daar zou ik Reiziger willen opnoemen. Het was de eerste band van de
dag voor ons en in een snikhete wablief? heb ik er weinig of geen herinneringen
aan. Van Lykke Li hebben we in groep een tweetal nummers gehoord denk ik maar
zijn we aangegaan richting het terrein van de Marquee omdat Goose daar zijn set
zou afhaspelen. De twee nummers waren kortweg vlak te noemen. Lykke Li live is
gene vette. En tot slot had ik net iets meer verwacht van The Stone Roses.
Nineties hard rock moet echt nineties hard rock zijn en dus moet je het publiek
opzwepen. Ik baasde nog warm noch koud en gelukkig was de set van Jamie Woon in
de Marquee nadien beter.
Zoals gezegd op zaterdag in de club gehangen tot de schaduw
zijn kleed uitstrekte en daar wat meegepikt. Leuke dingen maar ook All Time Low
op de Main Stage. Te poppy, te weinig volume en dus mijn tijd beter besteed met
verfrissing zoeken en te eten. Stephen Malkmus zouden ze beter omdopen tot
Steven Melkmuil. En tot slot moet ik toegeven dat toen we met de Stefan en Pip
weer aanpikten in de Club bij Patrick Watson hem niet een beetje soft vond maar
wel heel erg soft. Neen dank U. U mag weer terugkeren naar Sherlock meneer
Watson. Alles daarna was wel te pruimen maar daarover in de volgende post meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten