We staan ‘s morgens redelijk laat op voor dag 2 want Pip en
Stefan zijn blijkbaar al even wakker. Ik heb geslapen als een bepaald bloemetje
en na het ontwaken, nemen Pip en ik even de fiets naar de winkel. Batterijen
voor het ventilatiemachientje, koekjes voor het liefje, tandpasta die we thuis
vergeten waren, … je mist altijd wel iets op een weekendje weg. Daarna lekker
ontbeten en iets na de middag zitten we weer op onze fiets. Dit keer samen met
Stefan richting de weide gereden en tegen half drie staan we in een snikhete
Wablief? naar drie nummers van Reiziger te kijken. Ok als opwarmer maar ook
niet meer dan dat. Eerder op de dag heb ik hier Gepetto & The Whales
gemist, nog zo’n Belgische band die ik wel eens wou checken. Na Reiziger
trekken we richting Club en Willie Moon. Lekkere vettige rockabilly van een
kerel die ooit op het foute pad was maar dankzij de muziek zijn leven weer
rechtgetrokken heeft. Echt goed en moet je eens zoeken op youtube of zo. Even
over weer naar de Castello waar Com Truise speelt maar daar zijn we snel buiten
en gaan we met ons drie voor een vismenuutje. Het wordt kibbeling (gefrituurde
kabeljauw in een korstje) en calamares met tartaarsaus en na onze maaltijd
trekken we weer naar de Club om Friends te kijken. Op de Main Stage werkt net
dan ook Two Door Cinema Club het einde van hun set af en we pikken ook hier nog
wat van mee terwijl we ons blijven verfrissen.
Geen Monica, Chandler, Ross of Rachel bij Friends maar wel
dansbare synthesizer sounds die best leuk klinken. Carolien krijgt weer even
een warmteklopje terwijl we naar een fantastisch optreden staan te kijken van
Eagles of Death Metal. Jesse Hughes aka ‘de snor’ is subliem en retestrak. Goed
optreden en een hoogtepunt van dag twee. Ik blijf mijn vriendin maar bestoken
met mijn waterpistool maar besluiten wijselijk nog iets binnen te steken en
opnieuw met Pip op te pikken bij Apparat Band in de Castello. De frietjes
bekomen mijn lief niet en ze krijgt even een serieuze klop van de hamer dus
wachten we bij de uitgang. Daar is meer schaduw en meer wind; we horen Apparat
Band daar beter en we zien onze vrienden in ieder geval buiten komen en kunnen
dan weer aanpikken. Terwijl we wachten kom ik nog half terecht in een
waterpistoolvuurgevecht. Dat ging zo:
Ik zit rustig op de grond met mijn lief te praten en te
genieten van een uiterst leuke Apparat Band concertje als ik plots op mijn rug
wordt natgespoten door iemand met een watergeweer. Ik kijk even om en de kerel
in kwestie excuseert zich enigszins waarop ik antwoord dat hij in het vervolg
wat voorzichtiger moet zijn …. waarop ik mijn geladen geweertje tevoorschijn
haal en hem met een brede lach op mijn gezicht en onder de gevleugelde woorden
‘want ik ben ook gewapend’ terugpak. De jongeman in kwestie schiet in de lach
en wenkt zijn vrienden erbij om hen het verhaal te doen en hij vond het
overduidelijk grappig dat hij onverwacht lik op stuk kreeg. En dan nog iemand
van de rode ploeg nog wel. Zowel hij als ik hadden een rood watergeweer en ik
kreeg nog de melding dat de blauwen de slechteriken zijn en we die moeten
aanvallen. Ik zeg hem dat ik het zal onthouden en we schudden
kameraadschappelijk de hand om afscheid te nemen. Best grappig. Pip en Tam
komen ietsje later uit de Castello en we stappen samen richting Club om Stefan
en Bert op te halen en om Fink te luisteren.
Allen weer verenigd wordt het een gezellige bende. We zetten
ons buiten en ik raad Bert, die honger heeft, aan om gewoon iets vettig te
nemen. Bert is ne brave gast want hij luistert goed moet ik zeggen. Na Fink
begint Lykke Li aan haar set op de Main Stage en we ontvluchten het terrein om
de originele versie van I Follow Rivers te ontwijken. Achteraf gezien de
recensies geen slechte zet. We stappen in groep naar het terrein voor de
Wablief? tent en pikken daar nog een deel van een zeer geslaagde dance set van
Goose mee maar vermits Carolien en ik ook Customs op ons verlanglijstje hadden
taan wandelen we samen de Wablief? tent in. Pokkewarm daar en we zetten ons
achteraan bij een geopende flap waar de wind tenminste een beetje vrij spel
heeft. Ik moet zeggen dat Customs voor mij het hoogtepunt was van Pukkelpop
2012. Lekker staan shaken en dansen met de vriendin, toch wel een onvergetelijke
vijftig minuten zweten.
Nadien terug naar de Main Stage om de nineties rock van The
Stone Roses te gaan bekijken en we pikken weer aan bij Bert en Stefan en Pip en
Tam op de afgesproken plaats. De set is al een twintigtal minuten ver en valt
blijkbaar tegen bij de rest van de bende. Net als wij aankomen, wordt besloten
om ons naast de Marquee te plaatsen in afwachting van The Afghan Whigs, onze
afsluiter voor deze dag. Doordat we vroeger bij de Marquee aankomen, kunnen we
nog een groot deel van de dubstep en ambient sound van Jamie Woon beluisteren.
Ook niet slecht voor een keer maar toch is het aftellen naar de pruiken. We
vullen de tijd met eten, drinken en socializen. Zo leren we de kameraad kennen
van Stefan die hem restaurant de Veranda in Berchem aanraadde en dat is dan
weer de plaats die ik van Stefan kreeg ingefluisterd als ideale eerste date met
mijn vriendin. Altijd leuk daaraan terug te denken. We zien ook nog even Magali en Kristof weer. Sorry, maar afspreken is lastig zonder gsm bereik en we hadden
ook zo’n beetje ons dipje vandaag. The Afghan Whigs spelen een sublieme set en
we staan een half concert quasi vooraan de tent. De rest pikken we mee op het
gras ernaast genietend van de invallende nachtelijke geluiden van ruige gitaren
en drumstellen. Het wordt in groep naar huis, douchen, lichtjes nakaarten en
slapen.
Op dag drie ben ik geradbraakt en ik heb net geen bleinen
maar aan opgeven denken we niet. Weer redelijk laat wakker want voorgaande
jaren was ik steevast eerst uit bed. Dit jaar altijd laatst. Een goed bed
waarschijnlijk. Ik red ‘s morgens vroeg Fee, de kat, van het dak nadat ze al
een ganse nacht zat te janken voor onze slaapkamerraam. Grrrrrr. Later verteld
Pip ons dat Fee zonder problemen op eigen houtje van het dak kan maar dat ze
waarschijnlijk weer geen zin had om er zelf af te komen. Grappig toch? Stefan
vertrekt vandaag vroeg want hij heeft wat vroege vogels op zijn programma
staan. Wij doen kalmkes aan en vertrekken samen met Pip richting Pukkelpop. Vandaag
komen Sophie en Bert, respectievelijk de zus van mijn lief en haar vriend. Ook
altijd leuk. Onderweg naar de ingang bericht ik hen al dat we er bijna zijn. Ik
krijg terug ‘We zitten aan de Marquee’. Ik sms weer ‘Waar ongeveer?’ en het
antwoord van Bert is hilarisch: ‘Ik heb een wit hoedje op’. Ik kon Bert al
moeilijk met een wit hoedje voorstellen laat staan dat ik ga zoeken naar iemand
met een wit hoedje op een festival met 66.000 bezoekers per dag. Carolien en ik
weten toch al van de warmte en we halen twee watertjes ieder en trekken richting
schaduw in de open Club tent. We laten weten waar we uithangen en niet veel
later vinden zowel Sophie en Bert als Stefan ons.
Stefan meldt me dat hij leuke dingen heeft gezien. Ik voel
me een beetje schuldig dat ik dit jaar minder met hem heb opgetrokken dan
andere jaren maar ik wil er ook voor zorgen dat mijn lief een leuk allereerste festival heeft.
Tegelijk vind ik het wel spijtig om enkele leuke dingen te missen hier en daar
maar volgend jaar staan er nog veel meer leuke dingen denk ik dan. Pukkelpop 2012
ging me trouwens ook niet zo af eigenlijk. Meer moe, warmer, …. Ik heb af en
toe afgezien. Vooral toen de bleinen begonnen op te steken. Op het einde leek
ik wel een oud ventje. Carolien besluit in de Club te blijven plakken en
vermits er op de Main Stage en in de Club best goede dingen staan vind ik dit
geen slecht idee. We blijven tot de temperaturen lichtjes dalen. Het begint met
Daughter dat een verassende mix van folk en rock brengt. All Time Low erna op
de Main Stage is wat emo poppy brol maar het is gezellig en warm. Vooral warm.
Stefan en ik gaan wat later een solar charger halen om de gsm op te laden op zonne-energie
en we lopen meteen door tot aan een drankenstandje voor een frisse pint.
Vermits we eens onder ons twee op pad zijn pikken we in de Marquee Stephen
Malkmus and The Jicks mee maar na drie nummers splitten onze wegen weer. Steven
Melkmuil is totaal niet de moeite waard. Stefan loopt na nog een frisse pint
door naar Light Asylum dacht ik terwijl ik het lief ga checken in de Club. Daar
begint net Jessie Ware aan een sublieme set. Enkele jaren geleden stond zij
hier nog als backing van Jack Peñate terwijl ze hier nu halfweg de laatste dag
haar eerste full cd brengt. Nog eens iets voor de playlist. Wel wat meer pop
dan rock maar verdomd genieten op de houten vloer van de Club.
Ik had afgesproken met de rest tegen half zeven aan de
andere kant van de Club dus we pikken al rustend nog The Shins mee op de Main
Stage. Carolien zag het nog niet zitten om ons te verplaatsen naar de Dance
Hall voor Major Lazer maar gelukkig brachten The Shins een leuke en
strakke set. Sophie en Bert zijn dan al weg naar de übersauna voor Marco Z. Ik
had hen gewaarschuwd dat het warm en slecht ging zijn en blijkbaar was het
inderdaad niet veel soeps met de Marco. Een ganse set wachten op I’m A Bird is
teveel van het goede. Het is niet eens aan wauw nummer vind ik. Meet and greet
met Stefan, Pip en Tam dus aan de andere kant van de Club waar Patrick Watson
van wal steekt maar hij is een softie. Ik ken betere singer-songwriters en ben
wat blij als er wordt beslist om Lower Dens in de Castello te gaan zien. De
rest vertrekt dan al terwijl ik wacht op de vriendin die even naar toilet is en
daarna fris water is gaan bijvullen. Onderweg naar de Castello valt het leven
even stil op de Pukkelpopwei omwille van de slachtoffers vorig jaar. Ik heb het
in mijn eerste post al gemeld. Een absoluut kippenvelmoment als er meer dan
zestigduizend festivalgangers een minuut lang halt houden. En dan vergeet ik
nog de medewerkers en de bands te vermelden. Subliem eerbetoon.
We pikken weer even aan bij Lower Dens maar verhuizen
halverwege de set naar buiten. Onder een nieuwe portie kibbeling luisteren we
hun set braafjes af en daar scheiden de wegen van ons gastgezin en onszelf definitief
voor het weekend. Het doel was elkaar weer te vinden aan de Main Stage bij het
concert van The Black Keys maar er was geen doorkomen aan. Het einde naderde,
de headliner zou niet heel lang meer uitblijven en iedereen was er klaar voor.
Wij eerst nog een laatste keer naar de broeierige Wablief? waar we toch nog
Diablo Blvd. wilden zien. De metalband van Alex Agnew bracht een steengoede set
en de sfeer zat er al in van bij de opwarming. Alex vroeg om een mosh pit, een
wall of death en om blote tetten. De eerste twee kreeg hij stante pede. De
blote tieten heb ik alvast niet gezien. Leuk zo’n beetje metal en ik moet
melden dat Builders OF Empires een steengoede plaat is.
Na Diablo Blvd. dus vol goede moed naar de Main Stage waar
we dus zouden blijven plakken tot de Foo Fighters het terrein zouden inpalmen.
Eerst nog een steengoede The Black Keys gezien en ik plaats ze zonder schroom
op gelijke voet met de Foo’s. Ze hebben er een grote fan bij alvast. Omdat we
niemand meer terug vonden zetten Carolien en ik ons net aan het begin van het
terrein van de Club om de drukte wat te ontwijken. Zij had al een ganse dag
last van de warmte en nood aan wat ruimte. Ik ging de problemen niet zoeken
door gans naar voor te wringen om uiteindelijk tussen twee haarsprieten van de
man voor me door een ultieme glimp op te vangen van Dave Grohl. Ik pik wel nog
vier drankjes op voor ons samen om de rest van de avond door te komen. Straks
is er toch geen doorkomen meer aan. In de Club speelde voor de Foo Fighters nog
Sleigh Bells. Iets wat zich aankondigde als noise en electronica werd beter en
beter met de minuut. Sleigh Bells was voor mij dan toch nog één van de grote
verassingen van het weekend. De bonnetjes waren ondertussen bijna op en het
wordt rekenen voor een laatste snelle hap. Het wordt nog een laatste frietje al
wonnen zij de slag nipt van een hamburger. Carolien was het gaan halen maar
niet op tijd terug voor de start van de Foo Fighters. De ene riff na de andere.
De ene hit al wat harder dan de vorige. Dave Grohl en zijn bende waren vree
goed. Carolien mist niet zoveel uiteindelijk en na een paar nummers staan plots
Sophie en haar schoonzus voor onze neus. Met vier genieten we van een geweldige
Pukkelpop afsluiter en het vuurwerk dat erop volgt. Bert vindt ons ook nog terug
en we wandelen samen op ons gemak naar de uitgang waar we afscheid nemen. Nog
één keer met de fiets die twee bruggen over. Nog een keer onze fiets onder het
station van Hasselt doorduwen en we kunnen douchen, nakaarten en slapen.
Op zondag opstaan deed geen deugd. Ik leek wel kreupel en ik
had twee bleinen recht op het loopvlak van mijn beide voeten. Nog even na
gekeuveld bij het ontbijt met onze geweldige gastheer en dame (we kunnen amper wachten om de wederdienst te volbrengen volgend jaar); de koffers gepakt; fietsen
op de bagagedrager en richting Schoten om uit te rusten van een leuk maar
vermoeiend weekend. Pukkelpop 2013 the countdown has begun.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten