KRISTEL - KRISTAL

Onderstaande heb ik geschreven n.a.v. het overlijden van de actrice Sylvia Kristel vorige week.

Sylvia mijn lieve schat
Ik heb je nooit echt lief gehad
Of toch ook wel?
Jij als de sensuele Emanuelle
En ik met mijn broek op mijn knieën

Ontdekking van ontluikende seksualiteit
Bevrijd
Maar toch ook  dat rare gevoel
Je weet wel wat ik bedoel
Knikkende knieën

In je latere leven
Het betere werk op het witte doek
Alles voor je carrière gegeven
En ik telkens weer op zoek
Naar je borsten, je billen en je knieën

Daar ging je dan weer met die schrijver heen
Maar dat lukte helemaal niet
Was het die van Lijmen/Het Been
Of neen toch niet. Het was die van Het Verdriet

Verdriet om jou dat wordt gedeeld met slappe knieën

Want Emanuelle ook al ben je nu hierboven
En al zou men je beelden verbieden
Jouw nalatenschap gaat nooit verloren
Dus kan ik je nog steeds op dvd bespieden
Want je had zulke mooie ...
... enkels.

HUISJE TUINTJE BOOMPJE

Het is al een hele poos geleden dat ik hier nog eens iets postte maar vergeef het mij alsjeblieft want ik ben volop aan het werken aan huisje, tuintje, boompje, gezinnetje, kat, enz enz … Voor diegenen die het nog niet zouden weten ben ik nog maar pas uit die o zo stille en kleine Kempen verhuist richting het iets ruigere en groteske Schoten. Ja richting ’t STAD ja !!! Maar niet in ’t STAD hé mensen. Geen dikke nek hier te vinden en geen überarrogantie zoals zo vaak wordt verweten aan de Antwerpenaar. Wel nuchtere Kempense bescheidenheid in de rand van Antwerpen want dat is hoe ik het noem: de rand van Antwerpen. 

Een stap vooruit gezet in mijn leven noem ik dat en dat heeft niks met de locatie te maken waar mijn vriendin en ik iets hebben gekocht. Wel het feit dat wij samen een huis hebben gekocht noem ik de grote stap vooruit. Destijds was ik al heel fier om mijn eigen appartement te hebben maar nu durf ik mezelf helemaal op de borst kloppen en zeggen: Kijk eens, allemaal van mij, … van ons, en hard voor gewerkt ook nog. Ik moet er wel even bijzeggen dat ik dat kloppen op de borst nog best even achterwege laat tot het woonklaar is en dat kan nog wel een maandje duren eerlijk gezegd. Even schetsen.

We hebben een huisje gekocht van een oud seniel méméke van achteraan tachtig, vooraan negentig jaar oud en van haar dochter die de verkoop regelde. De eigenares in kwestie bouwde de woning  samen met haar echtgenoot eind jaren vijftig en woonde er sindsdien gans haar leven. Je kan je de ouwbolligheid binnen wel voorstellen maar dat is dan ook begrijpelijk. Ik denk nog met een glimlach terug hoe de verkoper van het immobiliënkantoor bepaalde zaken nog als ‘vintage’ en ‘opnieuw hip’ wilde verkopen maar die dacht ook dat hij met een aap te doen had vermoed ik. Vintage wil zeggen, oude prints en designs maar wel vaak nieuwe dingen. Als het iets oud is en in goede staat noemen we niet vintage maar antiek en oude kapotte rommel is gewoon brol. Vintage is cool, antiek is leuk maar vaak onbetaalbaar en brol staat gelijk met afvoeren naar het stort.

Dus werk aan de winkel en dat hebben we met gans de familie dan ook de voorbije dagen al veel gedaan. De bedoeling is om in november de woonkamer en eetkamer klaar te hebben, om de keuken te pimpen en ook om onze ‘master’ bedroom klaar te krijgen zodat we kunnen verhuizen. De rest pakken we dan later wel één voor één aan om ons huisje stilaan om te toveren tot een thuisje. De deadline stond wat mij betreft eerst op eind oktober trouwens maar ik heb deze al met wat tegenzin achteruit moeten schuiven. Problemen met vanalles en nog wat eerlijk gezegd. Problemen oplossen heeft nochtans ook zijn charmes.

Het begon met het behangpapier in de woonkamer. Laag 1 was een makkie en kwam er snel af. Twee dagen quasi op mijn eentje en ik had enkele vuilzakken vol behangpapier gevuld. Ondertussen had de papa van mijn lief al gezorgd voor tijdelijke verlichting en de nodige infrastructuur in de vorm van een ladder en een stelling om het laatste papierwerk bovenaan de muur te krijgen. De tweede laag echter deed me denken aan de speelgoedketen ‘Fun’ want daar begint de pret ook beweren ze. De onderste laag papier leek wat meer kartonachtig en werd destijds ook nog eens met een laagje primer overschilderd waardoor er niks va water op pakte en we het er dus voor geen meter af kregen. Tips voor klussers op het er toch af te krijgen: Methanol om de verf te doen oplossen, daarna die hard doorwerken met een stoommachine en af en toe eens roepen ‘Yes We Can !’ Uiteindelijk is het ons gelukt om het oude papier op onze toekomstige accentmuur in de living af te weken en kon ik vorig weekend starten met gaatjes plamuren. De rest van de woonkamer hebben we collectief trouwens opgegeven en gelaten zoals het was. Bijwerken, vliesbehang erover en schilderen. Simpel en proper. 

Behangpapier kiezen is trouwens ook een hele klus. Wat de keuken betreft waren we er snel uit. Mijn lief kreeg wat mij betreft redelijk carte blanche en met haar keuze van kleur en Pip Studio behangpapier kan ik me helemaal vinden. Onze keuken gaat passie uitstralen. Passie voor koken maar ook passie voor het leven en voor elkaar. Morgen ga ik samen met mijn papa ervoor zorgen dat alle aanpassingen aan de keuken in orde zijn zodat we volgend weekend aan het schilder- en behangwerk kunnen starten. Zondag zou de keuken wat mij betreft af moeten zijn en dan kunnen we met z’n allen alvast terugkijken op één geslaagde afgewerkte kamer. Voor zij die al hopen op ene heuse kijkdag moet ik wel meteen teleurstellen. Er is nog enorm veel werk in de rest van de kamers.

Het behang in de woonkamer was een ander paar mouwen. We hadden een bangelijk mooi motiefke gevonden voor wat onze geaccentueerd muur moest worden maar prijzig was het ook tegelijk. Als we als koppel iets van mekaar de voorbije weken hebben geleerd is dat we alle twee een goede smaak hebben maar ook een dure. Carolien dus op zoek naar een iets goedkoper alternatief en ze kwam thuis met enkele opties waaruit we samen vrij snel beslist hadden wat er dan wel tegen de muur zou worden gekwakt. Wij naar de winkel om te bestellen en nog geen uur later stonden we gedesillusioneerd thuis. Bijna zevenhonderd euro voor een muurke met een oppervlakte van nog geen 10m² is er toch net iets over vonden we en de moed zonk heel even in onze schoenen. Nog teveel te investeren en geld buiten smijten is ook niet de bedoeling dus weer op zoek naar een alternatief.

Met dank aan Carolien haar bompa kwamen we terug terecht daar waar mijn roots liggen en in de stille Kempen bestaan er hier en daar nog van die ouderwetse kleine winkeltjes. Niks sjiek, niks grotesk of op multi-interieur gericht. Gewoon een simpele verf en behangwinkel met enkele rollen behang en verfjes op voorraad. Enorm vriendelijk en behulpzaam ook en een aanrader als je goed EN relatief goedkoop gesteld wil geraken. Meteen ons motief qua behang gevonden ook en de keuze stond eigenlijk al vast toen we buiten stapten met een vijftal behangoverschotjes op de rol. Dezelfde week nog alles qua verf en behang besteld en ondertussen staat alles gebruiksklaar in ons huisje. Het is alleen nog even wachten op extra elektriciteit, het afwerken van de muren en plafonds.

Het tweede doel dat af zou moeten geraken is de slaapkamer vermits we daar het minste werk nog hebben qua oplapwerk aan de muren. Ik hoop zelf er deze week al aan te kunnen beginnen zodat we misschien zelfs volgend weekend al kunnen rondlopen in een slaapklare kamer. Ons bed blijft nog wel even bij de ouders van Carolien staan zolang ook de woonkamer niet in orde is maar ik hoop alvast half november een eerste keer mijn prinsesje wakker te kussen in ons kasteeltje. Keihard werken is de boodschap dus.

De blog gaat dus niet op stop maar verwacht de komende weken niet teveel posts. Ik zal eerder hier en daar eens een update geven waar we momenteel aan werken of wat de toekomstplannen zijn. Misschien schrijf ik ook nog wel eens een stukje over het afscheid aan mijn appartementje van weleer. Ik heb er per slot van rekening toch bijna zes jaar van mijn leven gesleten. Het zal er allemaal wat van afhangen van de tijdsbesteding en de fut om te schrijven. Tot binnenkort.

PUKKELPOP 2.0 - DEEL 3: WARM WARM WARM

We staan ‘s morgens redelijk laat op voor dag 2 want Pip en Stefan zijn blijkbaar al even wakker. Ik heb geslapen als een bepaald bloemetje en na het ontwaken, nemen Pip en ik even de fiets naar de winkel. Batterijen voor het ventilatiemachientje, koekjes voor het liefje, tandpasta die we thuis vergeten waren, … je mist altijd wel iets op een weekendje weg. Daarna lekker ontbeten en iets na de middag zitten we weer op onze fiets. Dit keer samen met Stefan richting de weide gereden en tegen half drie staan we in een snikhete Wablief? naar drie nummers van Reiziger te kijken. Ok als opwarmer maar ook niet meer dan dat. Eerder op de dag heb ik hier Gepetto & The Whales gemist, nog zo’n Belgische band die ik wel eens wou checken. Na Reiziger trekken we richting Club en Willie Moon. Lekkere vettige rockabilly van een kerel die ooit op het foute pad was maar dankzij de muziek zijn leven weer rechtgetrokken heeft. Echt goed en moet je eens zoeken op youtube of zo. Even over weer naar de Castello waar Com Truise speelt maar daar zijn we snel buiten en gaan we met ons drie voor een vismenuutje. Het wordt kibbeling (gefrituurde kabeljauw in een korstje) en calamares met tartaarsaus en na onze maaltijd trekken we weer naar de Club om Friends te kijken. Op de Main Stage werkt net dan ook Two Door Cinema Club het einde van hun set af en we pikken ook hier nog wat van mee terwijl we ons blijven verfrissen. 

Geen Monica, Chandler, Ross of Rachel bij Friends maar wel dansbare synthesizer sounds die best leuk klinken. Carolien krijgt weer even een warmteklopje terwijl we naar een fantastisch optreden staan te kijken van Eagles of Death Metal. Jesse Hughes aka ‘de snor’ is subliem en retestrak. Goed optreden en een hoogtepunt van dag twee. Ik blijf mijn vriendin maar bestoken met mijn waterpistool maar besluiten wijselijk nog iets binnen te steken en opnieuw met Pip op te pikken bij Apparat Band in de Castello. De frietjes bekomen mijn lief niet en ze krijgt even een serieuze klop van de hamer dus wachten we bij de uitgang. Daar is meer schaduw en meer wind; we horen Apparat Band daar beter en we zien onze vrienden in ieder geval buiten komen en kunnen dan weer aanpikken. Terwijl we wachten kom ik nog half terecht in een waterpistoolvuurgevecht. Dat ging zo:

Ik zit rustig op de grond met mijn lief te praten en te genieten van een uiterst leuke Apparat Band concertje als ik plots op mijn rug wordt natgespoten door iemand met een watergeweer. Ik kijk even om en de kerel in kwestie excuseert zich enigszins waarop ik antwoord dat hij in het vervolg wat voorzichtiger moet zijn …. waarop ik mijn geladen geweertje tevoorschijn haal en hem met een brede lach op mijn gezicht en onder de gevleugelde woorden ‘want ik ben ook gewapend’ terugpak. De jongeman in kwestie schiet in de lach en wenkt zijn vrienden erbij om hen het verhaal te doen en hij vond het overduidelijk grappig dat hij onverwacht lik op stuk kreeg. En dan nog iemand van de rode ploeg nog wel. Zowel hij als ik hadden een rood watergeweer en ik kreeg nog de melding dat de blauwen de slechteriken zijn en we die moeten aanvallen. Ik zeg hem dat ik het zal onthouden en we schudden kameraadschappelijk de hand om afscheid te nemen. Best grappig. Pip en Tam komen ietsje later uit de Castello en we stappen samen richting Club om Stefan en Bert op te halen en om Fink te luisteren.

Allen weer verenigd wordt het een gezellige bende. We zetten ons buiten en ik raad Bert, die honger heeft, aan om gewoon iets vettig te nemen. Bert is ne brave gast want hij luistert goed moet ik zeggen. Na Fink begint Lykke Li aan haar set op de Main Stage en we ontvluchten het terrein om de originele versie van I Follow Rivers te ontwijken. Achteraf gezien de recensies geen slechte zet. We stappen in groep naar het terrein voor de Wablief? tent en pikken daar nog een deel van een zeer geslaagde dance set van Goose mee maar vermits Carolien en ik ook Customs op ons verlanglijstje hadden taan wandelen we samen de Wablief? tent in. Pokkewarm daar en we zetten ons achteraan bij een geopende flap waar de wind tenminste een beetje vrij spel heeft. Ik moet zeggen dat Customs voor mij het hoogtepunt was van Pukkelpop 2012. Lekker staan shaken en dansen met de vriendin, toch wel een onvergetelijke vijftig minuten zweten.

Nadien terug naar de Main Stage om de nineties rock van The Stone Roses te gaan bekijken en we pikken weer aan bij Bert en Stefan en Pip en Tam op de afgesproken plaats. De set is al een twintigtal minuten ver en valt blijkbaar tegen bij de rest van de bende. Net als wij aankomen, wordt besloten om ons naast de Marquee te plaatsen in afwachting van The Afghan Whigs, onze afsluiter voor deze dag. Doordat we vroeger bij de Marquee aankomen, kunnen we nog een groot deel van de dubstep en ambient sound van Jamie Woon beluisteren. Ook niet slecht voor een keer maar toch is het aftellen naar de pruiken. We vullen de tijd met eten, drinken en socializen. Zo leren we de kameraad kennen van Stefan die hem restaurant de Veranda in Berchem aanraadde en dat is dan weer de plaats die ik van Stefan kreeg ingefluisterd als ideale eerste date met mijn vriendin. Altijd leuk daaraan terug te denken. We zien ook nog even Magali en Kristof weer. Sorry, maar afspreken is lastig zonder gsm bereik en we hadden ook zo’n beetje ons dipje vandaag. The Afghan Whigs spelen een sublieme set en we staan een half concert quasi vooraan de tent. De rest pikken we mee op het gras ernaast genietend van de invallende nachtelijke geluiden van ruige gitaren en drumstellen. Het wordt in groep naar huis, douchen, lichtjes nakaarten en slapen.

Op dag drie ben ik geradbraakt en ik heb net geen bleinen maar aan opgeven denken we niet. Weer redelijk laat wakker want voorgaande jaren was ik steevast eerst uit bed. Dit jaar altijd laatst. Een goed bed waarschijnlijk. Ik red ‘s morgens vroeg Fee, de kat, van het dak nadat ze al een ganse nacht zat te janken voor onze slaapkamerraam. Grrrrrr. Later verteld Pip ons dat Fee zonder problemen op eigen houtje van het dak kan maar dat ze waarschijnlijk weer geen zin had om er zelf af te komen. Grappig toch? Stefan vertrekt vandaag vroeg want hij heeft wat vroege vogels op zijn programma staan. Wij doen kalmkes aan en vertrekken samen met Pip richting Pukkelpop. Vandaag komen Sophie en Bert, respectievelijk de zus van mijn lief en haar vriend. Ook altijd leuk. Onderweg naar de ingang bericht ik hen al dat we er bijna zijn. Ik krijg terug ‘We zitten aan de Marquee’. Ik sms weer ‘Waar ongeveer?’ en het antwoord van Bert is hilarisch: ‘Ik heb een wit hoedje op’. Ik kon Bert al moeilijk met een wit hoedje voorstellen laat staan dat ik ga zoeken naar iemand met een wit hoedje op een festival met 66.000 bezoekers per dag. Carolien en ik weten toch al van de warmte en we halen twee watertjes ieder en trekken richting schaduw in de open Club tent. We laten weten waar we uithangen en niet veel later vinden zowel Sophie en Bert als Stefan ons.

Stefan meldt me dat hij leuke dingen heeft gezien. Ik voel me een beetje schuldig dat ik dit jaar minder met hem heb opgetrokken dan andere jaren maar ik wil er ook voor zorgen dat mijn lief een leuk allereerste festival heeft. Tegelijk vind ik het wel spijtig om enkele leuke dingen te missen hier en daar maar volgend jaar staan er nog veel meer leuke dingen denk ik dan. Pukkelpop 2012 ging me trouwens ook niet zo af eigenlijk. Meer moe, warmer, …. Ik heb af en toe afgezien. Vooral toen de bleinen begonnen op te steken. Op het einde leek ik wel een oud ventje. Carolien besluit in de Club te blijven plakken en vermits er op de Main Stage en in de Club best goede dingen staan vind ik dit geen slecht idee. We blijven tot de temperaturen lichtjes dalen. Het begint met Daughter dat een verassende mix van folk en rock brengt. All Time Low erna op de Main Stage is wat emo poppy brol maar het is gezellig en warm. Vooral warm. Stefan en ik gaan wat later een solar charger halen om de gsm op te laden op zonne-energie en we lopen meteen door tot aan een drankenstandje voor een frisse pint. Vermits we eens onder ons twee op pad zijn pikken we in de Marquee Stephen Malkmus and The Jicks mee maar na drie nummers splitten onze wegen weer. Steven Melkmuil is totaal niet de moeite waard. Stefan loopt na nog een frisse pint door naar Light Asylum dacht ik terwijl ik het lief ga checken in de Club. Daar begint net Jessie Ware aan een sublieme set. Enkele jaren geleden stond zij hier nog als backing van Jack Peñate terwijl ze hier nu halfweg de laatste dag haar eerste full cd brengt. Nog eens iets voor de playlist. Wel wat meer pop dan rock maar verdomd genieten op de houten vloer van de Club. 

Ik had afgesproken met de rest tegen half zeven aan de andere kant van de Club dus we pikken al rustend nog The Shins mee op de Main Stage. Carolien zag het nog niet zitten om ons te verplaatsen naar de Dance Hall voor Major Lazer maar gelukkig brachten The Shins een leuke en strakke set. Sophie en Bert zijn dan al weg naar de übersauna voor Marco Z. Ik had hen gewaarschuwd dat het warm en slecht ging zijn en blijkbaar was het inderdaad niet veel soeps met de Marco. Een ganse set wachten op I’m A Bird is teveel van het goede. Het is niet eens aan wauw nummer vind ik. Meet and greet met Stefan, Pip en Tam dus aan de andere kant van de Club waar Patrick Watson van wal steekt maar hij is een softie. Ik ken betere singer-songwriters en ben wat blij als er wordt beslist om Lower Dens in de Castello te gaan zien. De rest vertrekt dan al terwijl ik wacht op de vriendin die even naar toilet is en daarna fris water is gaan bijvullen. Onderweg naar de Castello valt het leven even stil op de Pukkelpopwei omwille van de slachtoffers vorig jaar. Ik heb het in mijn eerste post al gemeld. Een absoluut kippenvelmoment als er meer dan zestigduizend festivalgangers een minuut lang halt houden. En dan vergeet ik nog de medewerkers en de bands te vermelden. Subliem eerbetoon.

We pikken weer even aan bij Lower Dens maar verhuizen halverwege de set naar buiten. Onder een nieuwe portie kibbeling luisteren we hun set braafjes af en daar scheiden de wegen van ons gastgezin en onszelf definitief voor het weekend. Het doel was elkaar weer te vinden aan de Main Stage bij het concert van The Black Keys maar er was geen doorkomen aan. Het einde naderde, de headliner zou niet heel lang meer uitblijven en iedereen was er klaar voor. Wij eerst nog een laatste keer naar de broeierige Wablief? waar we toch nog Diablo Blvd. wilden zien. De metalband van Alex Agnew bracht een steengoede set en de sfeer zat er al in van bij de opwarming. Alex vroeg om een mosh pit, een wall of death en om blote tetten. De eerste twee kreeg hij stante pede. De blote tieten heb ik alvast niet gezien. Leuk zo’n beetje metal en ik moet melden dat Builders OF Empires een steengoede plaat is. 

Na Diablo Blvd. dus vol goede moed naar de Main Stage waar we dus zouden blijven plakken tot de Foo Fighters het terrein zouden inpalmen. Eerst nog een steengoede The Black Keys gezien en ik plaats ze zonder schroom op gelijke voet met de Foo’s. Ze hebben er een grote fan bij alvast. Omdat we niemand meer terug vonden zetten Carolien en ik ons net aan het begin van het terrein van de Club om de drukte wat te ontwijken. Zij had al een ganse dag last van de warmte en nood aan wat ruimte. Ik ging de problemen niet zoeken door gans naar voor te wringen om uiteindelijk tussen twee haarsprieten van de man voor me door een ultieme glimp op te vangen van Dave Grohl. Ik pik wel nog vier drankjes op voor ons samen om de rest van de avond door te komen. Straks is er toch geen doorkomen meer aan. In de Club speelde voor de Foo Fighters nog Sleigh Bells. Iets wat zich aankondigde als noise en electronica werd beter en beter met de minuut. Sleigh Bells was voor mij dan toch nog één van de grote verassingen van het weekend. De bonnetjes waren ondertussen bijna op en het wordt rekenen voor een laatste snelle hap. Het wordt nog een laatste frietje al wonnen zij de slag nipt van een hamburger. Carolien was het gaan halen maar niet op tijd terug voor de start van de Foo Fighters. De ene riff na de andere. De ene hit al wat harder dan de vorige. Dave Grohl en zijn bende waren vree goed. Carolien mist niet zoveel uiteindelijk en na een paar nummers staan plots Sophie en haar schoonzus voor onze neus. Met vier genieten we van een geweldige Pukkelpop afsluiter en het vuurwerk dat erop volgt. Bert vindt ons ook nog terug en we wandelen samen op ons gemak naar de uitgang waar we afscheid nemen. Nog één keer met de fiets die twee bruggen over. Nog een keer onze fiets onder het station van Hasselt doorduwen en we kunnen douchen, nakaarten en slapen.

Op zondag opstaan deed geen deugd. Ik leek wel kreupel en ik had twee bleinen recht op het loopvlak van mijn beide voeten. Nog even na gekeuveld bij het ontbijt met onze geweldige gastheer en dame (we kunnen amper wachten om de wederdienst te volbrengen volgend jaar); de koffers gepakt; fietsen op de bagagedrager en richting Schoten om uit te rusten van een leuk maar vermoeiend weekend. Pukkelpop 2013 the countdown has begun.

PUKKELPOP 2.0 - DEEL 2: FUN FUN FUN

Owkeej, Pukkelpop kon misschien op enkele vlakken wel wat beter georganiseerd worden zoals ik gisteren postte maar waar je niet onderuit kon was de topaffiche aan namen die we dit jaar kregen voorgeschoteld. Ik ga ze niet allemaal achter elkaar zetten maar hier proberen ons parcours wat uit de doeken te doen. Met andere woorden wat er onder andere de moeite waard was om te zien. Uiteraard valt er over kleur en smaak niet te twisten dus ieder neemt hiervan mee wat hij of zij wil. Ik wil enkel laten weten dat pukkelpop 2.0 echt wel dikke fun was.

Op woensdagavond al meteen goed ontvangen door ons gastgezin voor het weekend. Zoals steeds enorm welkom geheten door Stefan en Pip, onze vrienden. België was al een tijdje aan het spelen tegen de noorderburen uit Nederland en nog niet zo slecht ook. Dus eerst maar even die eerste helft opgepikt. Het was al lekker warm gans de dag en de fietsen op het rekje krijgen was een half klotejobke. Met dank aan de toekomstige schoonpapa is ons dit toch gelukt en tijdens de rust van de wedstrijd blijken ze er gemakkelijker af te komen dan dat ze erop gingen. Pip toont Carolien ondertussen onze kamer en alle faciliteiten. Alles perfect in orde. Nogmaals onze dank naar onze vrienden. Blijkbaar heb ik als enige een beetje de affiche bekeken en een soort van programma samengesteld voor Carolien en mezelf.

Voor mijn vriendin was het trouwens haar allereerste festival en dat bracht de nodige kleine probleempjes mee: Wat moet ik aandoen? Wat als het ‘s avonds kouder wordt? Ga ik het leuk vinden? Zal ik me amuseren zo’n weekend met mensen die ik nog niet zo goed ken? Kan ik er wel tegen als mijn vriend moet kotsen als hij zat is? Enz enz …. Problemen die allemaal vrij snel opgelost werden. Tenues lagen in geen tijd klaar en werden meteen ingepakt, rugzak mee met extra avondkledij tegen de eventuele koude, amuseren was geen probleem dankzij het leuke gezelschap en ikzelf heb dit jaar, door het te warme weer, meer water en cola gedronken in plaats van pintjes. Met andere woorden is het haar goed bevallen en zeer zeker zal er volgend jaar wel een festivalletje extra volgen.

Het donderdag parcours verliep als volgt: Vermits het Carolien haar eerste festival was wilde ik haar rustig doen inlopen met iets ‘bekends’. Zornik leek met eigenlijk wel geschikt hiervoor dus geprobeerd om tegen twaalf uur aan de Main Stage te geraken. Niet gelukt maar wel iets ervan meegepikt vanaf de straatkant. Ondertussen waren Pip en Stefan er ook en dus samen met zijn vieren naar binnen geraakt. Rugzakcontrole was miniem; niet dat we iets bij hadden wat niet mocht maar toch. Goede tip hiervoor: zonder het te vragen gewoon die rugzak openritsen en vertellen wat er zoal inzit. Fototoestel, 2 truien, teensletsen, zonnebrandolie, bla bla bla …. ‘ga maar door meneer’. En binnen waren we. Drie dagen op rij zo dus volgend jaar toch weer dat tonnetje wijn smokkelen?

Drinkbonnetjes ophalen en meteen een pintje pakken en met zijn allen naar de Club voor Cloud Nothings. Een indiebandje uit de States. Was ok maar ook niet meer dan dat. Nog een pintje opgepikt en meteen door naar Children Of The Night voor wat hip hop en een eerste en laatste passage in de Dance Hall. Je weet van mijn vorige post wat ik ervan vond. Meer hip hop op de Main Stage met Snoop Dogg en weer slechts gemiddeld. Snoop was wel ok maar op dat moment merk ik dat Carolien de eerste hitte minder verdraagt en ik ga voor het eerst water zoeken om haar te verkoelen. Ik had ook een waterpistool mee dat ik meteen vulde en goed dienst doet het ganse weekend. Carolien haalt ondertussen een blazertje boven aangedreven op batterijen en trekt de aandacht van een mannelijke festivalganger die ook om verkoeling vraagt. Heel onschuldig allemaal maar wel leuk want ik weet: “she’s mine héhé”. Van den hond gaat het naar de Marque voor Jezabels waar we ons voor zetten op het gras. Tijd voor een frietje met bijbehorende boulet. Op tijd drinken is een must. Op tijd eten ook. Jezabels waren best goed trouwens en rockten er af en toe stevig op los. Hier scheiden de wegen van Stefan en ons voor een tijdje omdat ik Of Monsters And Men op ons lijstje had gezet. Eerste onverwachte hoogtepunt van de dag in ieder geval. Op cd klinkt het allemaal wat hetzelfde maar live is dit zeker een aanrader om mee te pikken. De Marquee gaat uit zijn dak en wij zwieren onze benen wat los. Stefan terugvinden is een klotejobke blijkbaar want enkel Proximus klanten worden goed voorzien van het nodige mobiele netwerk. Ik als Mobistar klant moet soms wachten op een goede ‘spot’ om er ook maar 1 sms door te krijgen. Wij dus naar The Bots in The Shelter in de hoop Stef of Pip op te pikken maar daar waren ze blijkbaar niet. Wel iets om in het oog te houden dit groepje. Twee jonge zwartjes die punk brengen met enkel een drumstel en een gitaar. Uiteindelijk komen we te weten dat Stefan even naar Hasselt is en dus kiezen we maar om Bush op de Main Stage te gaan checken. Een vriend van ons had hen enkele weken eerder gezien in het Rivierenhof in Deurne en wist te vertellen dat ze enorm goed waren dus wij daar naar toe. Hij had gelijk trouwens. Bush is stevig. Ik ben niet meteen een superfan maar ze gaan binnenkort wel mee in mijn playlists.

Na Bush besluiten we om de Petit Bazar te verkennen. Niet zoveel te zien daar al is de Pak De Poen Show die er wordt opgevoerd nog wel grappig. Ikzelf moet naar toilet en besluit ook daar mijn behoefte te gaan doen in één van de funky toiletten. Zelf mocht ik een speedkakske doen dus voorzien van helm en bijbehorend alarm zat ik daar op de pot. Gerust voelt ge U toch niet eerlijk gezegd en misschien was een biechtkakske, een wildkakske of een griezelkakske beter geweest? Wie weet?

Terug naar de Main Stage om nog een mini stukje van Santigold te horen. Paar hitjes gepasseerd en wel de moeite om te doen maar ook tijd om te rusten en misschien nog iets te eten. We leggen ons onder de vlaggen aan de Wablief? tent en ik stuur Stef een sms om te zeggen waar we uithangen. Nog geen tien minuten later zijn we herenigd en trekken we onder ons drie naar de Castello voor het uiterst dansbare electrogeluid van Dorian Concept. Mijn lief drinkt vlotjes mijn bier leeg en shaket erop los. De toon is stilaan gezet en ik ben er wel gerust op dat ze zich amuseert. Doel is om door te gaan naar de Club voor Lianne Le Havas maar we komen Magali en Kristof tegen. Magali is Carolien haar beste vriendin en dus blijven we plakken bij de Marquee en de performance van Hot Chip. Stefan gaat wel door naar Lianne en achteraf gezien op tv heb ik hier wel een beetje spijt van. Hot Chip was wel ok maar ik had er meer van verwacht. Er wordt hier en daar wat bijgebabbeld en opnieuw een pint bier gedronken. De avond valt stilaan. We wandelen heel even door nar Björk maar dit valt precies wat tegen na twee nummers al moet gezegd dat ik van iemand die gans de set heeft gezien gehoord heb dat pure magie was. Pech wat wij waren een uurtje dansen in de Boiler room op een DJ set van Dada Life. 

Na Dada Life wilde ik echt wel mijn ding doen met Apocalyptica in The Shelter. Mijn vierde keer Apo trouwens. Magali en Kristof gaan mee maar ik waarschuw hen al dat dit waarschijnlijk niet hun ding is. Carolien echter is meer metal en rock chick dan je zou denken en achteraf zei ze dat het toch wel een goed concertje was. Uiteraard viel het wat tegen bij onze vrienden maar niemand verplichtte hen om mee te komen uiteraard. We nemen uiteindelijk afscheid mede doordat onze vrienden hun taxi er was en ook wij besluiten wijselijk om de fiets richting slaapplaats in Runkst te nemen. Pip bleef nog voor Mark Lanegan Band wat eigenlijk ook nog op mijn programma stond maar Stefan was ondertussen al net thuis. Het was dus kiezen tussen ook naar huis, want nog twee dagen te gaan, of een uur wachten en proberen Pip te zoeken en mee naar Lanegan. Het werd het eerste. Fietsen, douchen en slapen want morgen dag 2.

PUKKELPOP 2.0 - DEEL I: DE STILTE, DE HYPE EN DE TEGENVALLERS

Pukkelpop 2012 was een grand cru lees ik overal en of de media gelijk heeft moet ieder voor zich uitmaken. In ieder geval is Pukkelpop 2.0 (iedereenweet wat er vorig jaar is gebeurd!) redelijk gehypet geweest zodat iedereen erbij wou zijn en de hype blijft hangen in de commentaren achteraf door diezelfde media. Ik weet alvast waarom het voor mij een grand cru was en waarom niet. Laat ik beginnen met waarom niet en dan krijgen jullie morgen wat er wel leuk was.

Waarom was mijn Pukkelpop 2.0 minder goed of minder leuk dan andere jaren? Ik heb te weinig onbekende goede groepen ontdekt. Het enige wat ik mij meteen voor de geest kan halen is de jonge Oostenrijker van Dorian Concept. Dansbaar, leuk en fris was dat en wat mij betreft de eerste meevaller op donderdag. Al de rest dat ik gezien heb kende ik wel ergens van en als ik het niet kende was ik er na twee nummers vaak alweer vandoor omdat het maar gemiddelde brol was of gewoonweg slecht. Zo stond er zaterdag in de Marquee een band genaamd Stephen Malkmus & The Jicks. Ik met mijn kameraad Stefan er even naartoe terwijl mijn vriendin nog zat af te koelen in de Club maar na twee nummer zijn we een pintje gaan halen om zelf af te koelen en terwijl ik sta te bestellen schieten ze hun derde eenheidsworstnummer op ons af. Nadien zijn de wegen van Stefan en ik gesplit om elkaar nadien nog één keer tegen te komen in de Castello om naar het leuke Lower Dens te luisteren. 

Onderweg naar ginder (Stefan, Pip en de rest waren daar al) hebben mijn vriendin Carolien nog even kippenvel gekregen bij de minuut stilte die werd gehouden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de 2011 editie. Ik weet niet hoe het was bij de podia en in de tenten maar Carolien en ik waren samen op weg naar onze vrienden en tijdens het eerbetoon liepen we net over het plein aan de ingang. Als op een terrein van honderden hectaren met meer dan 60.000 mensen plots alles stil valt; iedereen stopt met wandelen, praten, drinken, roken, … noem maar op; dan kan je alleen ook maar stil worden en besluiten dat dit een gepast eerbetoon was voor iedereen die het jaar ervoor de ellende heeft meegemaakt. Ik moet toegeven dat ik een traantje heb weggepinkt, een kleintje, en dat ik blij was dat Carolien bij me was. Voor hetzelfde geld vorig jaar, …. Het doet je nadenken.

Waarom ik zo weinig nieuw heb ontdekt weet ik niet. Alleen zijn we elke dag nog later vertrokken dan de vorige al moet ik daar wel aan toevoegen dat we dag 1 vroeger waren dan anders en de opener op de Main Stage dit keer wel gehoord hebben. Het was wel van op de straatkant maar toch. Andere jaren haalden we nooit onze eerste planning. Zornik was de opener trouwens. Geen fan van in feite maar vermits het Carolien haar allereerste festival was wilde ik rustig aanlopen met iets bekends. Half gelukt en bij dezen sorry schattie dat we nog niet binnen waren. Volgend jaar misschien nog iets beter. Op zaterdag was het trouwens mijn eigen fout omdat ik niet samen met Stefan vertrokken ben om elf uur ‘smorgens. Beetje luiheid van mijn kant en het idee dat de dag nog lang zou duren met de Foo Fighters die pas om 22h30 zouden afsluiten. Toen ik hem later op de dag tegenkwam en hij meldde dat hij ‘wel al wat leuks had gezien hier en daar’ kon ik mezelf voor de kop schieten. Maar ja gepasseerd is gepasseerd. Volgend jaar stap ik gewoonweg wel de fiets op. Luieren kan op de weide ook nog wel.

Iets anders dat tegenviel was de fietsenstalling. Vroeger vanuit Hasselt kwam je eerst de fietsenstalling tegen, dan het festival en dan pas de campings. Anders gezegd: Je kon rustig fietsen, deze afgooien en wat verder wandelen en meteen binnen om te feesten. Nu hebben ze de fietsenstalling nog achter alle campings geplaatst waardoor je eerst gans het verkeer vanuit Hasselt moet passeren, dan de ingang waar het altijd krioelt van het volk om vervolgens net niet te verongelukken door de horde, soms hersenloze campingpubers die de straat komen overgewaaid. Niet te doen en nog nooit zoveel fietsen tegen de nadarafsluiting van het festival zien plakken. Het was moeilijker er al fietsend door te geraken dan wandelend. De eerste avond trouwens aan kwartier zitten zoeken in het donker naar ons vervoermiddel. Tip van nonkel Flip: Nummer de stallingen, zet er dubbel zoveel en zorg voor een minimum aan verlichting zodat iedereen sneller zijn fiets vind. In het naar huis rijden nog bijna een huppeltrutje omver geramd. Het voetpad was blijkbaar niet breed genoeg voor haar en haar twee vriendinnetjes zodat ze maar op het fietspad bleef lopen terwijl ze mijn richting uit wandelde. Overduidelijk dat ik eraan kwam, weigerde ze om opzij te gaan terwijl er ook nog eens een verlichtingspaal zich kwam moeien. Slim als ze was sprong ze net voor mijn wiel de paal voorbij en op het voetpad. Ja zeg, een voetpad is een voetpad en een fietspad een fietspad. Als ik trouwens op het laatste nippertje opzij ga knalt mijn vriendin er gegarandeerd op vermits ze vlak achter me reed en nooit genoeg reactietijd had gehad om het huppeltrutje in kwestie te vermijden. Dat was op donderdag.

Op zaterdag iets quasi identieks meegemaakt al ben ik er daar iets forser ingegaan. Situatie is als volgt: Voet- en fietspad eivol campingjeugd en dus fietsen we in de richting met de auto’s mee langs de kant van de baan. Ik op kop en Carolien achter me. Komt er vanuit de andere richting, ook op het kantje van de baan, een fietser in tegenovergestelde richting aangevlogen die nog minder dan huppeltrutje aanstalten maakte om opzij te gaan. Het was nog meer hij of ik en ik geef was gas bij om een weinig opzij te kunnen zodat we niet botsen. Als we kruisen heb ik hem een por gegeven zo hard ik kon. Spijtig genoeg niet hard genoeg want hij bleef nog net op zijn fiets zitten maar wel hard genoeg om hem even uit evenwicht te brengen zodat ook hij niet op mijn lief knalt. Achteraf gezien had ik spijt dat ik niet harder heb geduwd. Ik had er naast gaan liggen en eens goed gelachen denk ik. Er waren dus best wat lullo’s op de baan het voorbije weekend. En dan zwijg ik nog over de wagen die Carolien bijna aanreed. Ik hoop dat haar ring een dikke bluts heeft gemaakt toen ze op zijn motorkap klopte. Het vervoer van en naar is dus ooit al vlotter gegaan.

Ik bedenk me net dat de hitte er ook voor iets tussen zat dat ik minder actief op zoek ben gegaan naar nieuw materiaal. Het was gewoon beter in de schaduw met een watertje ter hand dan in een snikhete en stinkende Wablief? tent. Ook Carolien had er elke dag wel een tijdje last van zodat we het af en toe wat kalmer aan hebben gedaan. Zaterdag was ik zelf ook wat moeër en lomer door de aanhoudende hittegolf al was het aan de Club en de Main Stage best goed qua programmatie. Over een gans weekend heb ik, als ik goed geteld heb zo’n 42 optredens (of delen van) gezien en/of gehoord en dat is toch zo’n 20 procent van de ganse programmatie. Niet slecht. De helft ervan tot driekwart was best ok tot zeer goed. Het andere kwart viel ronduit tegen.

Snoop Dogg bijvoorbeeld. Blij dat ik hem eens live heb gezien maar echt wauw was het ook niet. Net ervoor zagen we iets anders Hip Hop-achtig van Children Of The Night in de Dance Hall en ze waren nog ok tot de rappers er bijkwamen en toen was het om zeep. Ook geen aanrader dus. Onze passage met Christof en Magali, vrienden van ons, in de Boiler room vond ik ook niet meteen geslaagd. Ik ben mee geweest om de rest een plezier te doen in feite en omdat Björk op de Main Stage ook niet dat was. Ingeval Björk moet ik wel zeggen dat ik van anderen heb gehoord dat ze super was, …, indien je gans de set uitdeed. En dat hebben we dan weer niet gedaan. De Boiler speelt trouwens continu dance en techno en dat is niet meteen mijn ding meer. Als ik zoiets wil doen ga ik toch naar een discotheek? Maar het ene plezier is vaak het andere waard. Donderdag had dus zijn highlights maar ook zijn dipjes.

Vrijdag echter was redelijk vlak qua performances. Als afraders daar zou ik Reiziger willen opnoemen. Het was de eerste band van de dag voor ons en in een snikhete wablief? heb ik er weinig of geen herinneringen aan. Van Lykke Li hebben we in groep een tweetal nummers gehoord denk ik maar zijn we aangegaan richting het terrein van de Marquee omdat Goose daar zijn set zou afhaspelen. De twee nummers waren kortweg vlak te noemen. Lykke Li live is gene vette. En tot slot had ik net iets meer verwacht van The Stone Roses. Nineties hard rock moet echt nineties hard rock zijn en dus moet je het publiek opzwepen. Ik baasde nog warm noch koud en gelukkig was de set van Jamie Woon in de Marquee nadien beter.

Zoals gezegd op zaterdag in de club gehangen tot de schaduw zijn kleed uitstrekte en daar wat meegepikt. Leuke dingen maar ook All Time Low op de Main Stage. Te poppy, te weinig volume en dus mijn tijd beter besteed met verfrissing zoeken en te eten. Stephen Malkmus zouden ze beter omdopen tot Steven Melkmuil. En tot slot moet ik toegeven dat toen we met de Stefan en Pip weer aanpikten in de Club bij Patrick Watson hem niet een beetje soft vond maar wel heel erg soft. Neen dank U. U mag weer terugkeren naar Sherlock meneer Watson. Alles daarna was wel te pruimen maar daarover in de volgende post meer.